Με βρήκε!

Με βρήκε και με χτύπησε! Η κρίση των τριάντα. Για να είμαι ειλικρινής ούτε που ήξερα ότι υπήρχε τέτοια κρίση. Εγώ μόνο την κρίση της μέσης ηλικίας ήξερα, όπου διάφοροι γερομπισμπίκηδες τα παίζουνε και παρατάνε κάθε ίχνος σοβαρότητας για να κυνηγήσουνε μικρούλες, ενώ ταυτόχρονα οι πατσουριασμένες σύζυγοί τους κάνουνε το ίδιο για να κυνηγήσουνε τεκνάκια. Ώσπου έμαθα ότι διάφοροι γνωστοί μου πάσχουνε από αυτήν, και μάλιστα μερικοί από τα 26 και τα 27 τους, οπόταν βεβαιώθηκα ότι την έχω κι εγώ.
Για να είμαι ειλικρινής αν δεν μου το λέγανε δε θα το ήξερα ότι έχω την κρίση των τριάντα και θα νόμιζα ότι πρόκειται για οξύ μετατραυματικό σοκ λόγω πολύ σοβαρού οικογενειακού προβλήματος και μιας εφιαλτικής περιόδου που πέρασα. Έχω σίγουρα μετατραυματικό σύνδρομο ύπνου από όλη αυτή την ιστορία. Κοινώς θέλω να κοιμάμαι συνέχεια για να μη σκέφτομαι. Λάθος, δε θέλω συνειδητά. Με πιάνει και με ρίχνει κάτω σαν αναισθητική ένεση.
Αλλά όχι! Αυτή η «αυτό είναι όλο» απογοήτευση είναι η κρίση των τριάντα. Θέλεις να κάνεις καινούρια πράγματα, γιατί νιώθεις ότι τα έχεις δει όλα πια. Άλλοι τρέχουν να παντρευτούν και να γεννοβολήσουν, λες και τελειώνει σε αυτούς το ανθρώπινο είδος. Οι υπόλοιποι κάνουμε άλλα πράγματα, όπως να πάμε να γίνουμε «γιατροί χωρίς σύνορα». Γιατρός δεν είμαι και, όπως πολύ σωστά παρατήρησε και το παπί, έχει λήξει το διαβατήριό μου. Και λόγω διαφόρων υποχρεώσεων και ευθυνών, πρέπει να συμβιβαστώ και να αποδεχτώ ότι η μόνη αλλαγή που «σηκώνει» η πραγματικότητά μου προς το παρόν είναι η αλλαγή στέγης.
Ωστόσο ονειρεύτηκα πως θα ήταν αν! Αυτό το Σαββατοκύριακο το σκέφτηκα. Θα γούσταρα να είχα τις δυνατότητες να σπάσω και να ξαναρίξω. Να πάρω μια ωραία μετάθεση στην επαρχία. Όχι σε πόλη. Σε χωριό. Ν’αγοράσω κι ένα μεγάλο σπίτι με πολλά δωμάτια και μικρή καλλιεργήσιμη έκταση γύρω. Με ελιές και φασολάκια. Με κότες και κατσίκες. Ένα σπίτι ψιλο-ερειπωμένο που θα το φτιάξουμε σιγά-σιγά.
Όχι μόνη μου. Θέλω να πάρω την Μαρία, την κολοκύθα και την Άννα την ψηλή μαζί μου. Ειδικά οι 2 οι ψηλές είναι ότι πρέπει για αγροτικές εργασίες, μιας και το Μαράκι δεν το ‘χει. Α λα κοινόβιο. Και το παπί άμα γουστάρει. Και αν προκύψουν μούλικα να τα μεγαλώσουμε όλες μαζί. Οικογενειακά.
Αυτή τη στιγμή ονειρεύομαι στο γραφείο ότι βάφω τα κάγκελα με καφτό σορτσάκι, φανελάκι και γαλότσες, ενώ συγκεντρώνω την μήνι που παπά του χωριού και τις κατάρες του ποιμνίου του από χοντρές μουστακαλούδες και πολύ φτιάχνομαι!