A-τεχνίες....

Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν είμαι εξωγήινη. Τι φταίει ακριβώς και από αυτούς που είναι πρώτες μούρες στα κουτσομπολίστικα λάιφστάιλ περιοδικά, στις εκπομπές στην τηλεόραση, στο ίντερνετ, στα καλλιτεχνικά οπουδήποτε, ξέρω μόνο το ένα δέκατο και αν. Είμαι ούφο; Φταίει που είμαι υπέργηρη, αδιάφορη και αρτηριοσκληρωτική; Φταίει που ζω σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Ροδόπης και δεν έχω τηλεόραση στο καλύβι μου από ελενίτ;
Και όταν λέμε το ένα δέκατο, περίπου εφτά τοις εκατό τους αναγνωρίζω αν και μόνο αν ακούσω το όνομά τους, το υπόλοιπο τρια τοις εκατό είμαι σε θέση να το αναγνωρίσω και μόνο οπτικά. Τι μου συμβαίνει; Φταίει η ηλικία μου; Έχω μεγαλώσει με ελληνικές ταινίες στην ΕΤ1. Αυτούς τους αναγνωρίζω όλους μεν, είναι όλοι πεθαμένοι δε. Και λόγω προβλημάτων και υποχρεώσεων έχω ελάχιστο χρόνο για τηλεόραση και εφημερίδα άρα δε βλέπω ούτε φέημ στόρια, ειδήσεις, ούτε τηλεπαιχνίδια. Καμμιά ταινία και κανά σήριαλ. Κι όμως υπάρχουν συνομιλικοί μου που ξέρουν και τον τελευταίο άσημο υπο-καλλιτέχνη που προσπαθεί ν’αναρριχηθεί. Και οι περισσότεροι ξέρουν ένα 50 τοις εκατό έστω. Εγώ γιατί νιώθω σαν να κατέβηκα μόλις από τον Μπελτεγεζ;
Γι αυτό μη μου μιλάτε για τον Σαράντη ας πούμε. Θα εισπράξετε το κενό βλέμμα της αγελάδας. Το ίδιο και για τον Ανέστη Μαντά, τον Clive Owen ή τον Daniel Craig, την jennifer hudson, την Ζώζα Μεταξά, την Ελένη Καρουσάκη, τον Aρη Σαμολαδά, την Aντζελα Ευρυπίδη, την Εύη Χειλά, τον Μάνο Παπαγιάννη ή την Έρη Ιωαννίδου. Τον Φλωρινιώτη μπορείτε να τον αναφέρετε, τον έμαθα εδώ και κανά χρόνο, αν και δεν έχω ακούσει ποτέ τραγούδια του. Την Αγγελική Δαλιάνη την έμαθα σήμερα, δηλαδή έμαθα σε ποια φάτσα αντιστοιχεί το όνομα και μέχρι αύριο θα το έχω ξεχάσει. Όποτε έχω πιάσει στα χέρια μου περιοδικό τύπου «Χάι», «Σοκ», κ.λ.π. μένω να τα κοιτάω με δέος καθώς είναι ζήτημα αν αναγνωρίζω δύο, το πολύ τρια άτομα.
Γι’αυτό όχι πολιστικά / καλλιτεχνικά εδώ! Μόνο βαριά φιλοσοφία. Όπως γιατί φέρνουν πονόκοιλο και κλανίδι τα ξώκοιλα.