14/2

E λοιπόν δε μπορώ να χωνέψω με τίποτα πως αυτός ο λυμφατικός ασεξουέλ τύπος με to λιγδερό μαλλί και το τσιγκελωτό μουστάκι, που μοιάζει τόσο πολύ με τον διανοητικά προβληματικό και πούστη γιο μαφιόζου είναι και καλά προστάτης του έρωτα. Ως γυναίκα τον βλέπω και ξερνάω και δε θα τον πλησίαζα παρά μόνο αν μάθαινα ότι είναι υπέργηρος βαθύπλουτος και έχει την πρόθεση να τα μεταβιβάσει όλα στο όνομά μου.
Απορώ δε πως η εκκλησία έχει αποδεχτεί, έστω και εκτός εορτολογίου, να εορτάζεται τέτοια μέρα. Ναι, γιορτή της αγάπης και του έρωτος και των απανταχού ερωτευμένων και τρίχες κατσαρές. Ή αυταπατώμεθα ή ψευδώμαστε συνειδητά. Είναι δυνατόν να εορτάζουμε τον αγνό έρωτα τον πλατωνικό, έστω και με την ορθόδοξη προκάλυψη του Ακύλλα και της Πρισκίλλης; Γιατί γιορτή του γαμησιού είναι, μεταξύ μας. Και μάλιστα του προγαμιαίου γαμισιού, διότι δεν έχω δει και πολλούς παντρεμένους (όχι τους φρέσκους, για τους μπαγιάτικους μιλάω) που να έχουν και πολλή όρεξη να γιορτάζουν τέτοιες αηδίες, που είναι για τους νέους, που έχουν βαρεθεί τα μούτρα του/της συμβίου/ας, και το πουλί/μουνί του/της. Οι μόνοι που γιορτάζουν με πάθος είναι οι νέοι, ειδικά οι πολύ νέοι, με κιτσάτα δώρα και ρομαντικά δείπνα και το κλου της βραδιάς σε γαμιστρώνα.
Ως ιδεολόγος θα περίμενα να βγουν οι παπάδες στους δρόμους και στα κανάλια και να σκίζουν τα ράσα τους υπέρ της κατάργησης της αντιχριστιανικής αυτής γιορτής, της αντίχριστης, που είναι σημάδι της ελεύσεως του 666, σημείο του διαβόλου, σημείο και τέρας γενικά.
Ως ρεαλίστρια, υποψιάζομαι ότι τα σκίζουν τα ράσα τους. Και τα στρινγκ τους. Γιορτάζοντας. Βρε μπας και πρέπει να ευχηθώ χρόνια πολλά σήμερα στον (άγαμο) παπά της ενορίας μου;
Εγώ πάλι απόψε σκοπεύω να κάτσω να την δω την άσχημη Μαρία. Ειδικά που κάτι μου κάνει η μούρη και ο σεναριακός της χαρακτήρας και πολύ γουστάρω να την πατήσω κάτω αυτή τη γκόμενα.