Εσύ θα γίνεις μάνα;

Κάτι έλεγα για πραγματείες και βαθυστόχαστες φιλοσοφίες περί μπλογκς. Τουτέστιν, είναι αξιοδιάβαστο ένα κείμενο όπου αναλύει ο συγγραφέας τι άκουγε στο ταξί, τι φαντασιώνεται να κάνει στην απέναντι ή η ατελείωτη μουρμούρα του στερεμένου συγγραφέα περί ελλείψεως θέματος; (μη στείλετε απειλητικά μέηλ, γράφτε τα εδώ).
Τώρα όμως, εγώ γιατί είμαι καλύτερη; Ούτε βαθιά και δομημένη πολιτική σκέψη διαθέτω για να γράψω, ας πούμε, κάτι σοβαρό περί πολιτικής, ούτε προλαβαίνω να παρακολουθώ τα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης μου και, προς θεού, δεν ισχυρίζομαι ότι μπορώ να γράψω βαθυστόχαστες κριτικές επί θεμάτων της ελληνικής πραγματικότητας.
Χώρια που πρέπει ν’ αναλωθώ σε ανούσια, τετριμμένα και καθημερινά, ήτοι να ράψω το κουμπί το παλτό μου που μου έφυγε και γυρνάω σαν το γυφτάκι. Αυτό που μου έμεινε σήμερα σαν απορία είναι κατά πόσο είναι έτοιμη να γίνει μάνα μια γυναίκα που δεν κουβαλάει πάνω της τα απαραίτητα. Που πας κυρά μου δίχως πλήρη προίκα στην τσάντα σου. Όπως χανζαπλάστ, ραφτικά, φαρμακείο, κ.λ.π. πως θ’ αντιμετωπίσεις τις καθημερινές ανάγκες του παιδιού σου αύριο, όταν δε μπορείς ν’ αντιμετωπίσεις τις βασικές ανάγκες μιας γυναίκας σήμερα; Εγώ θυμάμαι η μάνα μου πάντα κυκλοφορούσε με μια τσάντα-βαλίτσα όπου μπορούσες να βρείς μέσα τα πάντα. Κυριολεκτικά τα πάντα.
Και φυσικά μπορούσε να αντιμετωπίσει τα πάντα. Από ένα βαβά μέχρι ένα ξηλωμένο κουμπί. Αυτά άλλωστε δεν ήταν και τα πιο σημαντικά «πάντα»; Τότε που ήμασταν μικροί κι εξαρτημένοι και οι γονείς παντοδύναμοι, πριν αντιστραφούν οι ρόλοι; Εσύ μαρή λουλού, που πας με την κοιλιά τούρλα αν δεν είσαι προετοιμασμένη για ένα πλάσμα απολύτως προσκολλημένο επάνω σου για «τα πάντα» και που θα χρειάζεται συνέχεια τα «πάντα»;
Ρε τι καλά που κάνω εγώ και δε παντρεύομαι…..