Μπρρρρρρρρρ

Ξαναδιάβαζα σήμερα ένα κείμενο του φίλτατου τριχωτού σερβιτόρου Μπιλλζούκ περί ωροσκόπου (http://billzk.blogspot.com/2007/02/blog-post.html) και, ενώ μου είχε έρθει μια ωραιότατη πραγματεία περί της ποιότητας και της σοβαρότητας των κειμένων των μπλογκς που διαβάζω, μου έφυγε όπως μου’ρθε.
Αντ’ αυτού θυμήθηκα μια ωραία, ελαφριά ιστορία που αποδεικνύει πόσο ζώον είμαι. Διότι όπως ο Μπίλλυς έτρεχε στα ληξιαρχεία, εγώ μια φορά έτρεχα στα νεκροταφεία. Όχι για να βρω τον ωροσκόπο μου αλλά για ν’ ανακαλύψω αν είμαι πολύ ηλίθια ή λίγο.
Η ετυμηγορία είναι πολύ, κι ας απέχει αρκετά το φυσικό μου χρώμα τριχών από το ξανθό, κι ας έχω πτυχίο οικονομικών επιστημών, κι ας γνωρίζω τρείς γλώσσες εκτός από τη μητρική μου, κι ας έκανα και τρία χρόνια μπαλλέτο. Κλασσική βέβαια η περίπτωση, πίστευα αυτά που μου έλεγε ένας γκόμενος δίχως να ψάξω παραπέρα τα τέρατα που ξεφούρνιζε, επειδή ενδείξεις «δουλέματος» δεν είχα ή επειδή δεν είχα διαγνώσει εγκαίρως τις αρχικώς ασήμαντες ενδείξεις της ανισορροπίας του. Κι επειδή είμαι καλόπιστη και όλοι είναι αθώοι μέχρις αποδείξεως του αντιθέτου.
Σίγουρα είμαι νευρωτική γκόμενα. Αλλά όχι και τόσο ώστε να αρχίσω να τρέχω π.χ. σε ληξιαρχεία αν γνωρίσω έναν άντρα αύριο και μου δηλώσει ότι έχει έναν αδελφό για να το διασταυρώσω. Ή σε νεκροταφεία αν μου δηλώσει ότι είχε έναν αδελφό και πέθανε. Όταν βέβαια καλή μου φίλη που τον ήξερε και μάλιστα έβγαινε μαζί του επί τρίμηνο παλιότερα μου ορκίστηκε ότι παλιότερα πεθαμένο αδελφό δεν είχε, τούτο αποτέλεσε και μια θαυμάσια ευκαιρία ν’ ανακαλύψω ότι στο πρώτο νεκροταφείο διαθέτουν και το καλύτερο, το πιο γλυκό κονιάκ που έχω πιει σε νεκροταφείο.