Under attack ή πως μας νίκησαν τα μυρμήγκια

Και, όπως κάθε χρόνο, το ίδιο ερώτημα: που θα πάμε διακοπές;
"Ρε μωρό, εγώ φέτος που διορίζομαι και περιμένω εντός δεκαήμερου να με καλέσουν να παρουσιαστώ, λέω να μην πάω μακριά από την Αττική. Και καλύτερα κάπου οδικώς, να είμαι σε ετοιμότητα να γυρίσω αν τυχόν γίνει καμιά στραβή και με καλέσουν νωρίτερα. Αλλά αν εσύ δε θες, μπορείς να πας διακοπές σε νησί με κανά φίλο σου και κανονίζω κι εγώ με άλλη παρέα".
Ναι, σιγά που θα ξεκόλλαγε. Αλλά μια προσπάθεια δε βλάπτει.
Κάπως έτσι καταλήξαμε στο οικογενειακό τους εξοχικό στο ειδυλλιακό Χαλκούτσι.
(εγώ είμ' απ' το Χαλκούτσι και φοράω μόνο Γκούτσι)
Σπίτι με 2 υπνοδωμάτια, σαλόνι (με έξτρα κρεβάτια για τα εγγόνια), τζάκι, δέκα λεπτά από τη θάλασσα. Δε βαριέσαι, νησί δεν είναι, αλλά στην αναβροχιά…
Αμολάμε βαλίτσες στο δωμάτιο με το τζάκι και κοιμόμαστε στο κυρίως υπνοδωμάτιο. Άτομα δύο, κρεβάτια εφτά.
Την πρώτη μέρα κάναμε το μπανάκι μας, φάγαμε, βγήκαμε. Τη δεύτερη μέρα αρχίζει ο εφιάλτης. Γυρνάμε με τη δύση του ηλίου από τη θάλασσα και βρίσκω μια κατσαρίδα στο μπάνιο! Δε το κάνω θέμα, την παντοφλιάζω και συνεχίζουμε κανονικά τη βραδιά μας. Στην επιστροφή από την έξαλλη κοσμική ζωή του Χαλκουτσίου (διορισμό περιμένεις, σκάσε και κολύμπα) κάτι σα να κουνιέται στο δωμάτιο με τα ρούχα μας. Ανάβουμε φώτα και αντικρίζουμε αποτροπιασμένοι μια στρατιά μυρμηγκιών που εμφανώς βγαίνουν από το τζάκι. Τα σκοτώνουμε αλύπητα και, μελετώντας το φαινόμενο, αποφασίζουμε ότι έχουν φωλιά εκεί μέσα και αισθανόμενα ζωή στο σπίτι βγήκαν τσάρκα.
Και τώρα; Πως αντιμετωπίζουμε το ενδεχόμενο της φωλιάς; Πολύ απλό. Ανάβουμε φωτιά να τα κάψουμε. Ανάβουμε φωτιά. Μεσ’τον Αύγουστο. Με καύσωνα. Και περιμένουμε και μέχρι τις πέντε το πρωΐ να σβήσει εντελώς γιατί φοβόμουνα να πέσουμε για ύπνο με τη φωτιά να καίει χωρίς επίβλεψη σ’ένα σπίτι με τόσο ξύλο, καταμεσίς ενός οικοπέδου με ξερόχορτα το κατακαλόκαιρο.
Το άλλο πρωΐ, βέβαιοι ότι έχουμε αντιμετωπίσει ριζικά το πρόβλημα πάμε ανέμελοι για μπάνιο. Και στην επιστροφή αντικρίζουμε ένα λεφούσι από μυρμήγκια να έχει πλημμυρίσει το σπίτι. Μεγαλύτερα. Και φτερωτά. Μυρμήγκια πάνω στα σεντόνια, στα πιάτα στις καρέκλες, μυρμήγκια παντού. Και πάνω στις (ευτυχώς κλειστές) βαλίτσες.
Αυτό ήταν. Με την έμμονη ιδέα ότι θα γεμίσουν ΚΑΙ τα ρούχα μου ΚΑΙ τα βρακιά μου μυρμήγκια, άσκησα σθεναρό βέτο. Ή τα μαζεύουμε και φεύγουμε, ή φεύγω μόνη μου και κάτσε με τα μυρμήγκια. Εγώ φωτιά μεσ’τη ζέστη ΔΕΝ ξανανάβω. Χώρια που δεν κάνει και δουλειά.
Κλειδώσαμε άρον άρον το σπίτι, με τα μυρμήγκια μέσα, και φύγαμε σαν τις βρεγμένες γάτες. Κάπως έτσι κατέληξα να κάνω διακοπές στην Πρέβεζα εκείνο το καλοκαίρι.