Αυτολογοκρισίες και αδιακρισίες

Τελικά ίσως ήταν λάθος μου που επέτρεψα σε γνωστούς και φίλους να γνωρίζουν εξαρχής την ύπαρξη αυτού του μπλογκ. Έχω πιάσει επανειλημμένα τον εαυτό μου να αποφεύγει κάποια θέματα με τη σκέψη ότι αφορούν κομμάτια της ζωής μου που έχω ανάγκη κάποιοι άνθρωποι να μην ξέρουν.
Όπως έχω ξαναγράψει (και κανείς δεν έχει διαβάσει) με φίλους και γνωστούς είμαι πότε έτσι πότε γιουβέτσι. Υπάρχουν άτομα που δε γνωρίζουν ολόκληρες πλευρές τις τωρινής μου ζωής όχι από δική μου επιλογή, αλλά επειδή έτυχε. Έτυχε κάποτε να χρειαστεί να δώσω εξηγήσεις σε ορισμένους για στησίματα για την εξαφάνισή μου και σε άλλους απλά δεν έτυχε. Δεν το κυνήγησα κι εγώ. Δεν πιάνω τους ανθρώπους στα καλά καθούμενα ν’ αρχίσω να λέω κατεβατό τα προβλήματά μου. Όπως οι γριές θείες σου δείχνουν στα καλά καθούμενα τους κιρσούς τους και τα χειρουργεία και σου αποκαλύπτουν κατά τη διάρκεια του φαγητού όλες τις κρυφές πτυχές της δυσκοιλιότητάς τους.
Άλλωστε όλοι έχουν ανάγκη να έχουν ανθρώπους με τους οποίους δε θα είναι υποχρεωμένοι να συζητήσουν τα προβλήματά τους, χωρίς να ζορίζονται ν’ αποφύγουν το θέμα. Ευτυχώς ο άλλος δε το ξέρει.
Κι επειδή θέλω να παραμείνει έτσι, μ’ αρέσει όπως έτυχε, αυτολογοκρίνομαι. Κείμενα που είχα γράψει να βγάλω το πρόβλημα από μέσα μου δε θα δημοσιευτούν τελικά ούτε εδώ. Ποτέ. Εκτός ίσως όταν λυθεί το πρόβλημα.
Κι απ΄ την άλλη, δε μπορώ να ξεράσω τους προβληματισμούς μου ή τη χολή μου για κάτι/ κάποιον όταν ξέρω ότι υπάρχουν γνωστοί μου (που δε θέλω να ξέρουν)/του και που διαβάζουν εδώ.
Σκατά ελεύθερο γράψιμο με τις ευλογίες της ανωνυμίας.
Μήπως ν’ ανοίξω κι άλλο μπλογκ;