Τετάρτη 20 Ιουνίου 2007

Under attack ή πως μας νίκησαν τα μυρμήγκια

Και, όπως κάθε χρόνο, το ίδιο ερώτημα: που θα πάμε διακοπές;
"Ρε μωρό, εγώ φέτος που διορίζομαι και περιμένω εντός δεκαήμερου να με καλέσουν να παρουσιαστώ, λέω να μην πάω μακριά από την Αττική. Και καλύτερα κάπου οδικώς, να είμαι σε ετοιμότητα να γυρίσω αν τυχόν γίνει καμιά στραβή και με καλέσουν νωρίτερα. Αλλά αν εσύ δε θες, μπορείς να πας διακοπές σε νησί με κανά φίλο σου και κανονίζω κι εγώ με άλλη παρέα".
Ναι, σιγά που θα ξεκόλλαγε. Αλλά μια προσπάθεια δε βλάπτει.
Κάπως έτσι καταλήξαμε στο οικογενειακό τους εξοχικό στο ειδυλλιακό Χαλκούτσι.
(εγώ είμ' απ' το Χαλκούτσι και φοράω μόνο Γκούτσι)
Σπίτι με 2 υπνοδωμάτια, σαλόνι (με έξτρα κρεβάτια για τα εγγόνια), τζάκι, δέκα λεπτά από τη θάλασσα. Δε βαριέσαι, νησί δεν είναι, αλλά στην αναβροχιά…
Αμολάμε βαλίτσες στο δωμάτιο με το τζάκι και κοιμόμαστε στο κυρίως υπνοδωμάτιο. Άτομα δύο, κρεβάτια εφτά.
Την πρώτη μέρα κάναμε το μπανάκι μας, φάγαμε, βγήκαμε. Τη δεύτερη μέρα αρχίζει ο εφιάλτης. Γυρνάμε με τη δύση του ηλίου από τη θάλασσα και βρίσκω μια κατσαρίδα στο μπάνιο! Δε το κάνω θέμα, την παντοφλιάζω και συνεχίζουμε κανονικά τη βραδιά μας. Στην επιστροφή από την έξαλλη κοσμική ζωή του Χαλκουτσίου (διορισμό περιμένεις, σκάσε και κολύμπα) κάτι σα να κουνιέται στο δωμάτιο με τα ρούχα μας. Ανάβουμε φώτα και αντικρίζουμε αποτροπιασμένοι μια στρατιά μυρμηγκιών που εμφανώς βγαίνουν από το τζάκι. Τα σκοτώνουμε αλύπητα και, μελετώντας το φαινόμενο, αποφασίζουμε ότι έχουν φωλιά εκεί μέσα και αισθανόμενα ζωή στο σπίτι βγήκαν τσάρκα.
Και τώρα; Πως αντιμετωπίζουμε το ενδεχόμενο της φωλιάς; Πολύ απλό. Ανάβουμε φωτιά να τα κάψουμε. Ανάβουμε φωτιά. Μεσ’τον Αύγουστο. Με καύσωνα. Και περιμένουμε και μέχρι τις πέντε το πρωΐ να σβήσει εντελώς γιατί φοβόμουνα να πέσουμε για ύπνο με τη φωτιά να καίει χωρίς επίβλεψη σ’ένα σπίτι με τόσο ξύλο, καταμεσίς ενός οικοπέδου με ξερόχορτα το κατακαλόκαιρο.
Το άλλο πρωΐ, βέβαιοι ότι έχουμε αντιμετωπίσει ριζικά το πρόβλημα πάμε ανέμελοι για μπάνιο. Και στην επιστροφή αντικρίζουμε ένα λεφούσι από μυρμήγκια να έχει πλημμυρίσει το σπίτι. Μεγαλύτερα. Και φτερωτά. Μυρμήγκια πάνω στα σεντόνια, στα πιάτα στις καρέκλες, μυρμήγκια παντού. Και πάνω στις (ευτυχώς κλειστές) βαλίτσες.
Αυτό ήταν. Με την έμμονη ιδέα ότι θα γεμίσουν ΚΑΙ τα ρούχα μου ΚΑΙ τα βρακιά μου μυρμήγκια, άσκησα σθεναρό βέτο. Ή τα μαζεύουμε και φεύγουμε, ή φεύγω μόνη μου και κάτσε με τα μυρμήγκια. Εγώ φωτιά μεσ’τη ζέστη ΔΕΝ ξανανάβω. Χώρια που δεν κάνει και δουλειά.
Κλειδώσαμε άρον άρον το σπίτι, με τα μυρμήγκια μέσα, και φύγαμε σαν τις βρεγμένες γάτες. Κάπως έτσι κατέληξα να κάνω διακοπές στην Πρέβεζα εκείνο το καλοκαίρι.

16 σχόλια:

Κολοκύθι είπε...

Κοντοπίθαρη μουχλιασμένη μέδουσα είσαι πανάθλια και πασέ. Το Χαλκούτσι είναι πολύ in γι αυτούς που ξέρουν.Αθλια.
Κουρκουτιάσμένε μπακαλιάρο με μύτη ξυφία και βυζί αγελάδας.

pnr είπε...

Συνήθως ο κόσμος καταπολεμά τα μυρμήγκια με Baygon.
Πάντως διαβάζοντας τόσες ατυχίες έχω αρχίσει και παρηγοριέμαι.

Grimdal είπε...

Τελικά έγινε ο διορισμός ή τσάμπα κάψατε το μυρμηγκοεξοχικό;

snikolas είπε...

Μα καλά το λέει ο pnr, Teza η baygon δεν παίζει στη χώρα του Γκούτσι?

Ανώνυμος είπε...

Εεεεε... όχι, στις 2 το βράδυ δεν παίζει.

Ανώνυμος είπε...

Τα κατάφερα μαρή; ουάου!! τα κατάφερα! Μα και χτές έβαζα «Οther».....

Ή μήπως το πρόβλημα το έχω μόνο απο τον υπολογιστή του σπιτιού μου?
Ρουφιάνα τεχνολογία ο χάρος μου θα σαι....

billzouk είπε...

Μην εισαι ξινη.
Αυτα τα απροοπτα ειναι που νοστιμιζουν μια εκδρομη. Πως αλλιως θα σου εμενε αξεχαστο το χαλκουτσι;

Tanila είπε...

Nai, moυ έμενε αξέχαστο. ΔΕ ΘΕΛΩ να ξαναπάω. Αλήθεια, αν γεμίσει το διαμέρισμα στην Πλατεία Θ. μυρμήγκια, θα σου φανεί πιο νόστιμο; Να σου φέρω καμιά φωλιά από πετσοπ αμα είναι...
@Κρητικιά: εγώ πάλι ακόμα θυμάμαι το σιχτίρισμα και τον ιδρώτα που έριξα μέχρι να κάνω λογκίν. Κι εσύ μου λες για προφίλ...
Προς τους φίλους του Μπαϊγκόν, ΠΟΥ σκατά να αγοράσω μπαϊγκόν στις 2 το βράδυ;
@grimdal: Τι σχέση έχει;
Κολοκύθα, σου φαίνεται χάι γιατί εσύ πρέπει να πηγαίνεις υποχρεωτικά στα Καμμένα Βούρλα για ιαματικά. Γριά μπισμπίκω.

Ανώνυμος είπε...

Τόσα παρακάλια σου έχω ρίξει για να φλιτάρεις τη γαμο-μυγα στο τέλος του blog σου αφού κάθε φορά που τη βλέπω σκιάζομαι και πετιέμαι στα ταβάνια! Πες μου: τώρα που βρέθηκες ανάμεσα στα σμήνη των φτερωτών μυρμιγκιων εγώ πώς να μην το πανηγυρίσω?

-Άντε βρε, και με σκορπιό στη μασχάλη! :)

Grimdal είπε...

Ε, πως δεν έχει σχέση;
Μας λύθηκε η απορία για το τέλος των σύντομων διακοπών, να μη μάθουμε αν άξιζε το κόπο η ταλαιπωρία; Κρίμα δεν είναι;

Ανώνυμος είπε...

Να ρωτησω: Τα φτερωτα μυρμηγκια ήταν εκει για ωρα. καποις μου χε πει οτι αυτα βγαινουν μια φορα το χρονο για λιγη ωρα και μετα εξαφανιζονται!

eternal_worm είπε...

epeses se periodo anaparagwgis!!!

ayta zoun mia mera kai meta pe8ainoun!!

rip that good fellas!!!

Ανώνυμος είπε...

Τζάκι με καύσωνα, ίδρωσα και μόνο που το διάβασα.

nanakos είπε...

Για μερικούς ανθρώπους λες: " Ποιός αυτός? Ούτε μυρμήγκι δεν έχει πειράξει!". Τα δολοφονικά κι αντιοικολογικά σου ένστικτα δεν σε κατατάσσουν σε αυτή την κατηγορία!
Λυπάμαι πολύ!
Για τιμωρία σου, ελπίζω φέτος να κάνεις διακοπές στην Ιτέα!

Ανώνυμος είπε...

Προς τους φυσιοδίφες: και που να ξερω εγώ τον κύκλο της ερωτικής ζωής των φτερωτών μυρμηγκιών;
Νανάκε, που να ήξερες και πόσες γούνες διαθετω....

Ανώνυμος είπε...

στην Πρέβεζα μάλλον ήξεραν τι πάει να πει κατσαριδομυρμηγκο-φτερωτωντεκαικανονικων-κτόνο