Βλέπω άσχημα όνειρα

Κοιμήθηκα πάλι μπροστά στην τηλεόραση. Ε, πώς να μη κοιμηθώ, πτώμα ήμουνα. Με το ζόρι έφαγα βραδινό, κι αυτό επειδή ένιωθα μεν άυπνη να με πονάνε όλα μου τα μέλη, αλλά από την υπερένταση της μέρας το ένιωθα, δε με έπαιρνε ύπνος να πάω κατευθείαν στο κρεβάτι. Είπα λοιπόν να σαπίσω λίγο μπροστά στην τηλεόραση. Άναψα και το θερμοσίφωνο για μπάνιο, αλλά που κουράγιο. Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς θα με πάρει νωρίς ο ύπνος άρα μπορώ να ξυπνήσω 10 λεπτά νωρίτερα το πρωΐ και να το κάνω.
Νάτο! Είναι μια και είκοσι πέντε και ξυπνάω με το δεξί χέρι μουδιασμένο, στον καναπέ, μπροστά στην τιβί. Ευτυχώς προνόησα κι έκλεισα το πατζούρι από νωρίς, μη μπει και κανείς κλέφτης/ληστής/δολοφόνος/βιαστής. Σηκώνομαι και μεταφέρομαι στο κρεβάτι. Κάνω και το κλασσικό τσιγάρο πριν σβήσω το φως. Αχ πόσο έχω τσακωθεί με τον πρώην για αυτό το τελευταίο τσιγάρο. Πάντα γκρίνιαζε ότι βρωμάει το δωμάτιο μες τη νύχτα και δε με άφηνε να το κάνω ξαπλωμένη σαν άνθρωπος. Σβήνω το φως και…. Γαμώτο! Τι πονόκοιλος είναι αυτός; Σηκώνομαι τρέχοντας και δεν προλαβαίνω. Αμολάω μια κλανιά στη διαδρομή για τη χέστρα και μου φεύγει λίγο τσιρλιό στο βρακί. Καθαρίζομαι, αλλάζω βρακί, δεν πειράζει, είπαμε, μπάνιο το πρωί.
Τραβάω το καζανάκι και… να’το! Πάλι τα ίδια γαμώτο! Ούτε τρίμηνο στο καινούριο σπίτι και το καζανάκι που και που κάνει κάτι κουλά. Δε σταματάει να τρέχει. Φέρνω καρέκλα κι ανεβαίνω. Και καλά, τις άλλες φορές απλά ξεβίδωσα το καπάκι, τράβηξα το πάνω τσουνί και σταμάτησε. Τώρα; Δε σταματάει το γαμημένο. Και δε ξέρω να το φτιάξω όπως εκείνο στο πατρικό μου. Δε βλέπω καν τι έχει στα σωθικά του, έτσι όπως είναι κολλημένο στο ταβάνι. Πιάνω καθρεφτάκι και… δε βλέπω Χριστό. Χώνω το χέρι μου μέσα στα τυφλά και δε βρίσκω τίποτα να σκαλίσω. Μόνο λίγο νερό στο χέρι και Ζήτω! Έφτιαξε, μαγικά σχεδόν!

Ήταν η πρώτη φορά που έχωσε το χέρι της σε απόκρυφο σημείο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έμενε μέσα του το καθάριζε, έκανε έρωτα, σκατά, μπάνια, φαΐ, αλλά χέρι δε του είχε βάλει. Επιτέλους. Τη μύρισε, την έμαθε, ησύχασε .Κτήμα του.

Από τη τσαντίλα μου ξανακάνω άλλο ένα τελευταίο τσιγάρο και ξανασβήνω το φως.
Για να ‘ρθει πάλι το ίδιο όνειρο. Την πρώτη φορά ήταν θολό και συγκεχυμένο, μια αίσθηση ότι κάποιος είναι έξω σε κάποιο μπαλκόνι. Ξύπνησα και ψαχνόμουνα. Αλλά από τότε που διάβασα αυτό που έγραψε η Σάτια, στην αρχή έβλεπα καθαρά έναν μελαχροινό άντρα με κοντό μαλλί τζιν και άσπρο πουκάμισο στο μπροστινό μπαλκόνι. Τώρα πια βλέπω κάθε φορά κι έναν διαφορετικό ΜΕΣΑ στο σπίτι. Στέκονται στο χωλ, με κοιτάνε, μερικοί μιλάνε σ'εμένα ή στον τοίχο με τον γνωστό άηχο τρόπο των φαντασμάτων, αλλά δεν είναι απειλητικοί. Προσπαθώ να ξυπνήσω, ανάβω το φως και φεύγουν.

Δέκα χρόνια μετά.
Πάει κι αυτός. Πρώτα η μάνα μετά ο κορακοζώητος. Ευτυχώς δηλαδή. Δε θα ήθελα με τίποτα να συμβεί το αντίθετο. Τουλάχιστον εκείνος ήταν ανεξάρτητος και αυτοεξυπηρετούνταν και στα ενενήντα φεύγα. Ποιος θα τη φρόντιζε αν πέθαινε πρώτος;
Θα ξενοικιάσω πρώτα το διαμέρισμα. Δε θέλω βέβαια να μείνω και στο πατρικό, αλλά ας γλιτώσω το νοίκι και βλέπουμε. Νέα είμαι ακόμα, γιατί να μείνω σ’ένα έρημο προάστιο, αποκομμένη, με τόσο προβληματική συγκοινωνία; Θα το πουλήσω και θα κοιτάξω ν’αγοράσω κάτι στο κέντρο.
Να ξεφορτωθώ και τα πράγματα τους. Να έχω και χώρο για τα έπιπλά μου. Γαμώ το μαυσωλείο μου μέσα. Τριάντα του μήνα αύριο, και τέρμα τα νοίκια.

Πρώτη του μήνα.
Είδηση σε πολλά μεσαία φύλλα εφημερίδων, με μικρά γράμματα, στο κάτω μέρος της σελίδας πάντα:
Νεκρή βρέθηκε στο διαμέρισμά της στην Αργυρούπολη η Τ.Α.Δ. 35 χρονών, ιδιωτική υπάλληλος. Ανεξήγητα παραμένουν μέχρι στιγμής τα αίτια του θανάτου της, καθώς έχει αποκλειστεί το ενδεχόμενο εγκληματικής ενέργειας, ενώ η νεκρή δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα υγείας. Οι συνθήκες του θανάτου της ακόμα ερευνούνται καθώς η Τ.Α.Δ. βρέθηκε νεκρή σε άδειο διαμέρισμα ενόσω ετοιμαζόταν να μετακομίσει.

Κτήμα του. Πάντα.