Μια λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά

Πολλοί από σας γράφουν για τους γείτονές τους με τρόπο που ζηλεύω. Θα ήθελα κι εγώ να μπορέσω ν’αποδώσω τους δικούς μου με τον χιουμοριστικό τρόπο του Γιωρίκα, ας πούμε, όταν περιγράφει τον σεξομανή θεολόγο.
Αλλά δε μπορώ. Δεν αποπειρώμαι καν, γιατί υποψιάζομαι ότι τελικά μάλλον πικρό θα μου βγει το κείμενο.
Έτσι κι αλλιώς τους περισσότερους δε τους ξέρω, φροντίζω να είμαι μια ξένη στη γειτονιά μου, όλο γέρους και οικογένειες έχει εδώ και μου τη δίνει. Και για όσους έχω παρατηρήσει, τι να πω; Για τον ματάκια απέναντι που, 2 μήνες μετά από τότε που μετακόμισα, τη βγάζει στην κουζίνα ξαφνικά; Μα μέρα μα νύχτα, στην κουζίνα! Και να πω ότι είναι εργένης και μαγειρεύει; Ντροπή πια οικογενειάρχης άνθρωπος, δάσκαλος και με κόρη του λυκείου. Και μ’ ενοχλεί με το αναμμένο φθοριοκουζινοφώς που είναι ακριβώς απέναντι από την κρεβατοκάμαρά μου.
Ή για τις ΑΜΕΑ του αποπάνω διαμερίσματος. Που η κόρη έχει σαφώς Ντάουν και η μάνα δε μπορώ να προσδιορίσω τι. Μάλιστα λαμβάνουν τη δημοτική «Βοήθεια στο σπίτι». Ευγενέστατες, δε λέω, αν και εμφανώς ατημέλητες, κυκλοφορούν με σπασμένους σκελετούς γυαλιών, κολλημένους με χανζαπλαστ. Αλλά είναι τελείως αλλούτερο να περπατάνε ακατάσχετα με τα παπούτσια από πάνω απ’ το κρεβάτι μου. Ότι ώρα και να γυρίσω, περπατάνε. Μα νωρίς μετά από έξοδο για φαγητό ξαπλώνω (π.χ. γύρω στις 12) μα 5 το πρωί, περπατάνε με τα παπούτσια. Αναρωτιέμαι αν εκτός από ΑΜΕΑ είναι και συγγενείς του δράκουλα και στοιχειωμένα φαντάσματα μαζί.
Υποψιάζομαι ότι μάλλον εγώ θα ήμουν ιδανικό θέμα των άλλων ως η αναίσχυντη γειτόνισσα που μπορεί ο οδοντίατρος από το διαγώνια απέναντι οδοντιατρείο να την παίρνει μάτι ημίγυμνη όταν βλέπει τηλεόραση μεσ’ τον καύσωνα. Η μπαλκονόπορτα του οδοντιατρείου είναι στο κατάλληλο σημείο να βλέπει τον καναπέ μου.
Ή η βλαμμένη που ένα βράδυ νομίζανε ότι τη σφάζανε από τα ουρλιαχτά επειδή είδε κατσαρίδα. Ασχέτως αν τη σκότωσα μόνη μου μετά. (Τip: έχε πάντα τσόκαρο στο σπίτι)
Ή την κουλή που κάθε Σάββατο πρωί (θα’ θελα, μεσημεράκι είναι η πικρή αλήθεια) βάζει στη διαπασών Red για κανά δίωρο, όσο κάνει φασίνα. Χέστηκα δηλαδή, κανείς δε πρόκειται να μου πει τίποτα, άντε μην ανοίξω το στόμα μου για ένα κυριακάτικο πρωινό που πετάχτηκα έξαλλη από τη κρεβάτι μου στις 8 το πρωί επειδή ο διαχειριστής ανακαίνιζε το διαμέρισμά του και δωσ’ του και ξηλώνανε με τα σφυριά και δωσ’ του και νόμιζες ότι κουνιέται η πολυκατοικία από τα τρυπάνια, και αναγκάστηκα να καταφύγω στο πατρικό μου και στο παιδικό κρεβάτι μου.
Ή το νούμερο που έκλεισε ένα πρωινό το δρόμο για να της φορτώσει η ΕΛΠΑ το αμάξι σε πλατφόρμα, όταν της κλάταρε το σύστημα (κυλινδράκι) της πίσω ρόδας...


Ή....blueprints ....ή σαν τότε που με 2 φίλες μου συναρμολογούσαμε τη συλλογή μου από το ΙΚΕΑ, κάνοντας διάλλειμα κατά τις 12 τα μεσάνυχτα για σουβλάκια και τσόντα στη διαπασών(τότε είχα φίλμνετ). Ε μετά τα σουβλάκια η ψηλή καρδάμωσε και αποφάσισε να φτιάξουμε και μια συρταριέρα. Με το ζόρι τη σταμάτησα γιατί κάρφωνε γύρω στις 02:00. ΚΑΙ ΔΕ ΜΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΠΑΡΑΤΉΡΗΣΗ.
Ή όπως το προηγούμενο καλοκαίρι. Κάτι είχε η γειτονιά μου πέρυσι , το οικοσύστημά της να το πω, που
δε το έχει φέτος. Πέρσι την άνοιξη γαμηθήκαμε στο ρετσίνι και το καλοκαίρι στο σκατό. Μάντεψε ποιά έβγαινε να ψευτοπλύνει τ'αμάξι, γιατι πλυντήριο και 20ρικο κάθε βδομάδα δε λέει, με το φανελάκι και το σορτσάκι. Βγαίνανε οι γέροι στα μπαλκόνια και προσπαθούσανε να μου δώσουν συμβουλές....