Αποκλίνουσα συμπεριφορά.

Είχα την τύχη τα γυμνασιακά μου χρόνια να συμπέσουν με τις μεγάλες καταλήψεις του '89.
Και τα λυκειακά μου με το Μακεδονικό και τις πορείες των μαθητών.
Πέρασα σε τμήμα της Νομικής.
Το 90% των μαθημάτων μου γινόντουσαν στο κτίριο της Σόλωνος. "Στην πιάτσα της Σόλωνος" κάνω μάθημα έλεγα. Αλήθεια, κτήριο και σχολή μπουρδέλο.
Για καφέ πάντα πηγαίναμε στην πλατεία. Που θα πηγαίναμε, στο Κολωνάκι;
4 στις 5 μέρες της εβδομάδας στα Εξάρχεια ήμασταν. 100 δραχμές ο ελληνικός στο Φοιτητκό και ατελείωτες ώρες τάβλι. Μάλιστα πολλές φορές, ούσα ενήλικη, έπαιρνα τηλέφωνο το φροντιστήριο Αγγλικών και τους γνωστοποιούσα ότι απλά δε θα πάω στο μάθημα. Κοπάνες ατελείωτες, έφευγα απ'το σπίτι στις 10 το πρωί και γύρναγα στις 10 το βράδι διότι "είχα μαθήματα".
Στο πρώτο έτος έκοψα κοντό καρέ το μαλλί και το έβαψα κατάξανθο. Στο δεύτερο το έκοψα αλά γκαρσόν και το έβαψα καστανό. Από το λύκειο είχα 5 τρύπες στ'αυτιά μου και όταν πέρασα στη σχολή έκανα δώρο στον εαυτό μου μια τρύπα στη μύτη.
Συνήθιζα να κυκλοφορώ με τζιν και μποτάκια και να βάφω τα νύχια μου σκούρα μπλε ή μαύρα.
Δεν πίστευα σε κανέναν. Ούτε σε κόμμα ούτε σε θεό.
Βολεμένη; Μπορεί. Αφού είχα τη δυνατότητα να σπουδάζω χωρίς να δουλεύω.
Μπορεί και όχι, αφού το έβγαλα το πτυχίο μου χωρίς τα λεφτά των γονιών και τα φροντιστήρια που σου εξασφαλίζουν τον πληρωμένο σου βαθμό ή τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που σου εξασφαλίζουν το πληρωμένο σου πτυχίο.
Από τότε φρόντισα να κάνω την εμφάνισή μου πιο "επίπεδη" και συνηθισμένη για να περνώ απαρατήρητη. Ακόμα δεν πιστεύω σε κανέναν. Και δουλεύω ανάμεσά σας.
Ακόμα κωλόπαιδο και τσογλάνι είμαι. Ελπίζω. Προσπαθώ. Κι ας μη συχνάζω πια στην πλατεία.
Απλά είναι πιο δύσκολο να με εντοπίσεις με την πρώτη ματιά.



Υ.Γ.: Παλαιός "μπασκίνας", των μέσων του αιώνα, αποκάλυψε στην κόρη του, εν τη ρύμη των γεγονότων, ότι στα χρόνια του τις λειαίνανε όλες τις σφαίρες του όπλου τους.