Τα φυτά δίπλα μου πεθαίνουν.

Δε μιλάω για τα κομμένα λουλούδια, τα οποία ξεραίνονται έτσι κι αλλιώς μετά από λίγο. Μιλάω για φυτά σε γλάστρες. Όταν ήμανε μικρότερη, με έπαιρναν κάθε χρόνο οι γονείς μου στην πρωτομαγιάτικη ανθοκομική έκθεση στη Βάρκιζα για ν’ αγοράσουμε στεφάνι. Από κοντά πάντα παίρνανε κι ένα ανθισμένο γλαστράκι στο ζητιανάκι (εγώ) που ενθουσιαζότανε με το δωράκι. Γιατί ωραία τα λέλουδα και η πρωτομαγιά και τα συναφή, αλλά ποιος ο λόγος να κουνήσω τον κώλο μου και να ξεκουβαληθώ σε μέρα αργίας στη Βάρκιζα -και μάλιστα με γονείς, γιαξξξ- άμα δεν είναι να αποκομίσω τίποτα; Οι μέρες σχολικής αργίας είναι για να κάαααθεσαι και να το ξύνεις κοιτώντας το ταβάνι. Ενίοτε μεταφέρεσαι και το ξύνεις μπροστά στην τηλεόραση για να μη πάθεις θρόμβωση ακίνητη στο κρεβάτι.
Αυτά τα γλαστράκια (πάντα εσωτερικού χώρου και καλά) τα έβαζα σε φωτεινό σημείο και τα πότιζα επιμελώς. Όποτε έπιανα το χωματάκι τους και ήταν στεγνό, σύμφωνα με τις οδηγίες της παθιασμένης κηπουρού θειάς μου. Μόνο αυτό βέβαια, διότι τίποτα άλλο δεν ήξερα να τους κάνω. Ούτε ένα δεν επιβίωσε άνω του μήνα. Ποτέ δε κατάλαβα γιατί, αλλά πίστευα ότι τα φυτά ήταν ελαττωματικά, όπως είναι ελαττωματικής ανάπτυξης τα κοτοπουλάκια/ παπάκια που πουλάνε το Πάσχα και πεθαίνουν χωρίς να μεγαλώσουν.
Προ πενταμήνου μεταφέρθηκα σε καινούριο γραφείο. Με ένα ψηλό φυτό δίπλα μου. Που δε το φρόντιζα εγώ, υπάρχει κηπουρός. Το πήραν κατάξερο πριν από κανά δίμηνο. Ίσως φταίει που έριχνα στο χώμα του (επειδή βαριόμουνα να σηκωθώ να πάω στο κουζινάκι) τα υπόλοιπα από τα νερά μου και τον καφέ μου. Τι να πω;
Πρόσφατα φίλος μου έκανε δώρο για το καινούριο σπίτι μια γλάστρα με γαρδένια. Τον είχα προειδοποιήσει …... Γαρδένια τέλος! Βαρέθηκα να βλαστημάω κάθε φορά που την αναποδογύριζε ο αέρας και γέμιζε το μπαλκόνι μου ξερά φύλλα και χώματα. Πρέπει να φυσάει πολύ στο μπαλκόνι μου και δε το είχα καταλάβει, γιατί την έβρισκα κάτω μέρα παρά μέρα. Πολλά ξερά φύλλα. Αφιέρωσα άπειρο χρόνο να τα καθαρίζω. Παρ’όλο που όσο έκανε κρύο την πότιζα κάθε δεύτερη-τρίτη μέρα και τώρα με τις ζέστες όποτε ήταν ξερό το χώμα της, δηλαδή σχεδόν κάθε μέρα, αποκτούσε σταδιακά όλο και περισσότερα ξερά φύλλα. Και τα μπουμπούκια που είχε μαυρίσανε χωρίς ν’ ανοίξουνε ποτέ.
Είμαι εγώ ανίκανη ή κάτι βάζουνε οι ανθοπώλες στις γλάστρες για να χαλάνε χωρίς αυτό και να πρέπει ν’ αγοράζουμε άλλες;
Εγώ πάλι το έπιασα νωρίς το ηθικό δίδαγμα της υπόθεσης και έκανα στροφή καριέρας 180 μοιρών εγκαίρως. Αποφάσισα να μη γίνω γεωπόνος που ήθελα μικρή. Γύρω στα 7 δηλαδή, γιατί αργότερα ήθελα να γίνω ζωγράφος, δημόσιος υπάλληλος, συνταξιούχος, εισοδηματίας, σύζυγος εισοδηματία, κατά σειρά. Μερικά μάλιστα τα ήθελα ταυτόχρονα. Τώρα πια τα θέλω όλα εκτός από το ζωγράφος, που ψωμολυσσάς και χέστηκα τώρα να εκφραστώ μέσω της τέχνης, και το γεωπόνος, που δε με παίρνει.