Στιγμές αμηχανίας 1

Σηκώνομαι. Όπως κάθε μέρα με την τσίμπλα στο μάτι εξίμιση το πρωί να πάω ν’ αρμέξω τη γελάδα. Έχω όμως τρελά καλή διάθεση. Άρα ντύνομαι και φτιάχνομαι, όχι όπως συνήθως που βάζω ένα τζιν κι ένα μακό και πάω στη δουλειά. Βάζω φούστα και ασορτί μπλουζάκι και ψηλοτάκουνα πέδιλα και διαλέγω μια όμορφη τσάντα. Και, σε αντίθεση με κάθε μέρα, βάφομαι και λιγάκι. Το μαλλί καλό είναι, δε χρειάζεται τίποτα. Βέβαια με όλ’ αυτά ίσα που προλαβαίνω να πιω στα γρήγορα το γάλα μου και έξω από την πόρτα. Παρκάρω, λίγο μακριά από τη στάση είναι αλήθεια, και βγαίνω να περπατήσω μέχρι εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι νιώθω όμορφα έτσι ωραία που είμαι ντυμένη. Περπατάω με αυτοπεποίθηση. Ίσως και να κουνιέμαι λίγο παραπάνω, νιώθω πιο θηλυκό μ’ αυτά τα ρούχα. Εννοείται ότι η αυταρέσκειά μου φουντώνει όπως με προσπερνάνε διάφορα αυτοκίνητα με άντρες και μου κορνάρουνε. Καλά, πρέπει να είμαι και πολύ γκόμενα σήμερα. Ώσπου με προσπερνάει κι ένα αμάξι με μια κοπελιά συνοδηγό. Που κρεμιέται η μισή έξω από το ανοιχτό παράθυρο και κάτι μου φωνάζει.
Συγκεντρώνομαι ν’ ακούσω, κάτι σαν: Η φούστα σουουουουουουου! Τι έχει η φούστα μου; Είναι πολύ ωραία φούστα. Ωστόσο, μιας και μίλησε γκόμενα, άρα μάλλον δεν ήταν πέσιμο, το τσεκάρω.
Ναι, όλο το φερμουάρ της μπεζ-καφέ φούστας μου από πίσω είναι ορθάνοιχτο. Κι εγώ περπατώ καμαρωτή-καμαρωτή με το κόκκινο βρακί μου να κάνει «μπαμ» από μέσα!

Απ ντεητ 17/05:
Το βρακί μου το είδε χτες και η Βασ. Σοφίας. (άλλο βρακί)
Θυμάστε τη διάσημη σκηνή με τη Μέριλιν που της σηκώνει ο εξαερισμός το φόρεμα;
Ε, φορούσα κι εγώ ένα λίγο φαρδουλό φόρεμα και περπατούσα αμέριμνη βγαίνοντας από το μετρό, χωρίς να προσέχω που πατάω….
Μόνο που δε νομίζω ότι η Μέριλιν φώναζε «μαλάκααααα»…