Στιγμές αμηχανίας αλλωνών

Μιας και έχουν αρχίσει να εγείρονται ερωτήματα σχετικά με το πρόσωπό μου, να πληροφορήσω τους πολυπληθείς αναγνώστες μου (και τους 5) ότι, δεν καταλαβαίνω γιατί, ο κόσμος νομίζει ότι είμαι αλλοδαπή κάποιες φορές.
Ειλικρινά δε ξέρω γιατί με περνάνε κάποιες φορές για γαλλιδούλα στην Ελλάδα, δεν έχω ας πούμε γαλλική μύτη. Ή δεν ξέρω κι εγώ για ποια άλλη εθνικότητα, μιας και σε τουριστικά μέρη (Πλάκα, νησιά) μου κάνουνε καμάκι στ’αγγλικά. Αλλά αυτό δεν είναι ενδεικτικό, μιας και το greek kamaki μόνο δύο τρόπους συννεοήσεως με τις ξένες έχει: τα σπασμένα αγγλικά και τα νοήματα.
Το τι με περνάνε στο εξωτερικό είναι άλλο καπέλο, αλλά όταν κυκλοφορώ με εξαγριωμένους ελληναράδες που ουρλιάζουν και χειρονομούν, για Ιταλίδα ή Ισπανίδα.
Όταν είμαι έξω μου αρέσει να μην κάνω εμφανές τι και πόσο καταλαβαίνω από αυτά που λέγονται μπροστά μου, μπας και βγάλω ποτέ κανά λαβράκι. Γι’ αυτό δεν αποκαλύπτω τι γλώσσες μιλάω. Όπως μια ξαδέρφη μου κάποτε, ελληνοαμερικανίς, η οποία «τσάκωσε» κάποιους να μιλάνε άσχημα γι’ αυτήν, μπροστά της, νομίζοντας ότι δε μιλά ελληνικά. Κι επειδή η ξαδέρφη δε μου μοιάζει καθόλου, το μόνο που έκανε ήταν να τους ξαφνιάσει ζητώντας τους στα ελληνικά να μη μιλάνε έτσι άσχημα και ότι δεν είναι σωστό.
Εγώ πάλι θυμάμαι κάποτε στη Ρόδο που κυκλοφορούσα με μια άλλη ξαδέρφη. Ξανθιά εγώ κοκκινομάλλα εκείνη. Και τον πενηντάρη που περνούσε δίπλα μας και αναφωνούσε «Βυζάκια! Βυζάκια!»
Ένιωσα μια άρρωστη ικανοποίηση που τον κάναμε να κοκκινίσει πενηντάρη άνθρωπο δυο μικρές.