Kαλή χρονιά

Χρόνια πολλά σε όλους όσοι με διαβάζετε (και τους 3). Με υγεία. Με χαρά. Με αγάπη. Με όμορφες στιγμές. Με πλούσιες εμπειρίες. Με προκοπή. Όσες ευχές οι άλλοι θα σου πούνε, εγώ σου εύχομαι αληθινές να βγούνε.
Αν ξανακούσω άλλο τέτοιο κλισέ σαν τα παραπάνω θα ξεράσω. Πάνω σε αυτόν που το ξεστομίζει. Πήρα υπερβολική δόση αυτές τις μέρες και είμαι σε επίπεδο μηδενικής ανοχής.
Δόξα τω θεώ (λέμε τώρα) τελειώσανε οι κωλογιορτές. Που κάθε φορά μαρτυράω το γάλα της μάνας μου. Που η γυναίκα θέλει να λείπει επειδή είναι γιορτή. Θα μαλλιοτραβηχτώ και μ’ αυτήν στα προσεχώς. Που μου θέλει να λείπει ΚΑΙ τις χριστιανικές εορτές η μουσουλμάνα ΚΑΙ τις μουσουλμανικές που δεν είναι αργίες στην Ελλάδα.
Που όσο ορκίζομαι ότι δε θα πατήσω σε μαγαζί, παρά μόνο σε περίπτερο για τσιγάρα, από 15 Δεκέμβρη μέχρι ΚΑΙ 31 τόσο με υποχρεώνουν. Για να ψωνίσω για τους γονείς μου που είναι μεγάλοι και δε μπορούν, για την Χ που έχει γενέθλια, για την Ψ που έχει και δεύτερη ονομαστική εορτή, για τη θειά μου την Κοντύλω που της τελειώσανε τα φαγώσιμα στρινγκ και πεινάει.
Που όλοι μουρλαίνονται (πελάτες και συνάδερφοι) παραμονές γιορτών και θυμούνται ό,τι δουλειά δεν έχουν κάνει όλη τη χρονιά να την κάνουν μετά τις 20 Δεκέμβρη.
Που πήζεις στους δρόμους κάθε Δεκέμβρη από τις αρχές του μήνα, μιας και γίναμε Μανχάταν και ξεκινάμε ψώνια και στολισμούς από τέλη Νοέμβρη, το αργότερο. Μια ζωή (όσο δηλαδή στόλιζαν οι γονείς μου δέντρο) το στολίζαμε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο των Χριστουγέννων (για να συμμετέχω κι εγώ) και το ξεστολίζαμε το επόμενο ΣΚ των Φώτων (πάλι για να συμμετέχω κι εγώ). Από τότε που σταμάτησαν να μπορούν να συμμετέχουν εκείνοι σε όλοι τη διαδικασία, απλούστατα σταματήσαμε να στολίζουμε. Δε μπορώ να κατεβάζω μόνη μου στολίδια και δέντρο από τη «σοφίτα», να στήνω και να στολίζω δέντρο και να το ξεστολίζω και να το ξεστήνω και να το ξανανεβάζω στη στέγη, ο μαλάκας της υπόθεσης. Καλύτερα. Ανταπάντηση στον Νοεμβριάτικο χριστουγεννιάτικο ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΑΡΑΚΑΚΟΓΟΥΣΤΟ στολισμό των ημερών.
Το μόνο καλό όσο έμενα με τους γονείς μου ήταν που δε μου τα πρήζανε τα καλαντόπαιδα. Διότι έχουν την κακή συνήθεια τα άτιμα να παίρνουν τις ρούγες από νωρίς. Ε, τους άνοιγε ο πατέρας μου, τα άκουγε τα φχαριστιόταν και εγώ, το άγριο νιάτο που είχε γυρίσει ξημερώματα από τα ξίδια, κοιμόμουνα κανονικά. Φέτος μου τα πρήξανε. Θα έπρεπε να τους βάλουν ωράριο να κυκλοφορούν μετά τις 11. Όχι από τις 8 το πρωί. Έχεις γυρίσει στις 7 και δεν έχεις προλάβει να κοιμηθείς 1 ώρα. Τα πήρα κι εγώ και δεν άνοιξα σε κανένα, και όχι μόνο για ιδεολογικούς/ θρησκευτικούς λόγους.
Γενικώς μου την έχει βαρέσει που μου χτυπάνε διάφοροι άσχετοι την πόρτα, ειδικά όταν κοιμάμαι. Σαν την άλλη που έψαχνε τη διαχειρίστρια παλιότερα. Και ντριν τα κουδούνια 9 η ώρα το πρωί Κυριακάτικα. Δε της είπα τπτ της συγκεκριμένης διότι ήταν το πρώτο κρούσμα και διότι ήταν ηλικιωμένη και προφανώς δεν έβλεπε καλά τα κουδούνια. Αλλά τον επόμενο γάιδαρο που μου χτύπησε πρωτοχρονιάτικα στις 9μιση το πρωί και δε μου έλεγε και ποιος είναι ή τι θέλει τον έδιωξα δίχως ν’ανοίξω. Μα ειλικρινά, είναι διάλογος αυτός εννιάμιση το πρωί ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ;;;;

Εγώ: Παρακαλώ;
Ο Γάιδαρος: Ανοίξτε παρακαλώ
Εγώ: Ποιος είναι;
Ο Γάιδαρος: Καλέ ανοίξτε
Εγώ: Aν δε μου πείτε ποιος είστε δεν ανοίγω.
Ο Γάιδαρος: Η κυρία απέναντι άνοιξε!
Εγώ: Η κυρία απέναντι μπορεί και να θέλει να τη ληστέψουν. Αν δεν πεις ποιος είσαι και τι θες δεν ανοίγω.
Ο Γάιδαρος: Καλά μην ανοίγετε.

Και σηκώθηκε κι έφυγε. Την επόμενη φορά που θα μου χτυπήσει άσχετος την πόρτα θα τον απειλήσω με όπλο μου φαίνεται, μπας και καταλάβει ότι ΚΟΙΜΑΜΑΙ. Και ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΩ ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ.