Γκρι

Σήμερα ήταν που θα έγραφα ένα εξαιρετικά εμπνευσμένο ποστ, θίγοντας καυστικά αλλά και με χιούμορ την επικαιρότητα και όχι μόνο του μουνιού μου το χαβά. Θα ήταν ένα κείμενο με επιχειρήματα και με πλήρη γνώση της επικαιρότητας που θα σχολίαζε τα τεκταινόμενα με το μούλικο του Πασχάλη σε αντιδιαστολή με την ζήλια του ΛεΠα που δεν τον έχουνε πρώτη μούρη τα κανάλια και με την «ηθική κόρη του θεού» Θώδη.
Μετά από 3 βότκες, 3 σφηνάκια και 3 ώρες ύπνο, δε θυμάμαι τίποτα και πάλι το χαβά θα έχω.
ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΩΣ ΝΥΣΤΑΖΩ.
Κι έχω κι απ’την άλλη το χαβά του κάθε μαλακα που του τη δίνει η γυναίκα η «έτοιμη να ψοφήσω στην άκρη του δρόμου» και την παρενοχλεί μεσ’το μέσο της Βουκουρεστίου με προστυχιές. Ούτε να του κάνω κωλοδάχτυλο δεν είχα δύναμη.
Και να πω ότι είμαι και κάπως ντυμένη…. Αν εξαιρέσεις την καρφίτσα στο παλτό και τη μπαλαρίνα (ε όχι και μοκασίνια, μπλιαχ μπλιαχ μπλιαχ) είμαι τελείως ανδρόγυνα ντυμένη. Γκρι μακρύ παλτό, γκρι μάλλινη φαρδιά παντελόνα και λευκό κασκόλ-που-τα-κρυβει-όλα και άβαφη σα σκληροπυρηνική λεσβία και δε φοράω ούτε άρωμα.
Τι να πει κανείς…
Θα μπορούσα επίσης να σχολιάσω βαθυστόχαστα τους σεισμούς. Το μόνο που έχω να πω για τους σεισμούς είναι ότι ξυπνάω πάντα όταν κάνει σεισμό μεσ'τη νύχτα. Και μετά αλλάζω πλευρό και ξανακοιμάμαι σαν πουλάκι. Η μοναδική φορά που έκανα 3 βήματα πιο 'κει, μέχρι την κάσα της πόρτας, ήταν στο σεισμό του '99. Και αφού είχε διακοπή ΚΑΙ αυτό που έβλεπα στην τηλεόραση. Δε θυμάμαι τι ήταν, αλλά σίγουρα ήταν κάτι που είχα μεγάλη σκασίλα να το δω, διότι αν συνέχιζε η προβολή εγώ από τη θέση μου ΔΕΝ σηκωνόμουνα.
Επίσης στο παιδικό μου δωμάτιο έχω έναν αρκετά αποτελεσματικό σεισμογράφο. Είναι ένα έπιπλο μπαμπού με γυάλινα ράφια. Στο πάνω ράφι έχω μερικά γυάλινα κηροπήγια και το ένα δεν "πατάει" καλά. Κουνιέται και γκλιν-γκλινίζει ακόμα και αν περπατήσεις δίπλα στο έπιπλο.
Ε, αν κουδουνίζει ξαφνικά ενώ είμαι ξαπλωμένη ξέρω οτι κάνει σεισμό ακόμα κι αν δε νιώθω κούνημα.

Up date: Άλλο ένα ρεκόρ έσπασε χτες τ'απόγευμα. Νεαρός (συμπαθητικός και χαμογελαστός) πλησιάζει Τανίλα. Νεαρός ρωτάει αν μιλώ αγγλικά. Απαντάω θετικά κι εκεί που νομίζω ότι θα με ρωτήσει "where is karagiorgi serbia?" ακούω το αμίμητο:
"Hi I'm Constantine Κάτι. Do you whant to study the Bible with me?".
Μου ήρθε ξαφνικό, κυρίως διότι δεν ήταν το πακετάκι σκούρο-κουστουμάκι-μάγουλο-γιαρμάς-πλατινέ-μαλλί. Απαντάω (ευγενικά):
No thank you
και απομακρύνομαι με ελαφρύ τριποδισμό. Χρόνος απομάκρυνσης από άντρα: περίπου 5 δεύτερα. Σαφώς μικρότερος από το προηγούμενο ρεκόρ που άρχισα να κλοτσάω την απέναντί μου όταν ο τύπος που καθόταν δίπλα μου άρχισε να μου δείχνει φωτό ανιψιών εντός πεντάλεπτου γνωριμίας.
Μπράβο μου, και εις ανώτερα. Σε λίγο θα τους διώχνω ΠΡΙΝ προλάβουν να μιλήσουν.