Ότι του φανεί του Λωλο-Στεφανή.

Γενικά «ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι». Πάντα το άκουγα αυτό από τους γύρω μου, αλλά η ρήση με το λωλοστεφανή μ’ αρέσει καλύτερα. Κάπως έτσι δεν είμαστε και στη ζωή; Καλά όχι όλοι. Υπάρχουν άλλοι που έχουν πρόγραμμα, όχι σαν εμένα. Και δεν είναι της ηλικίας.

Θυμάμαι από έφηβη ήξερα γκόμενες που είχαν αυστηρά προκαθορίσει τόσα χρόνια σχολή, τόσα (ή όχι) μεταπτυχιακό και μέχρι να γίνω τόσο θα έχω παντρευτεί, μέχρι να κλείσω τα τόσα χρόνια θα έχω κάνει τόσα παιδιά. Ή νεαρούς συμφοιτητές που κανονίζανε σε πόσα χρόνια θα έχουνε ξεμπλέξει με το στρατιωτικό και θα έχουνε καλή πια προϋπηρεσία για ν’αρχίσουν (τι άλλο;) να σκέφτονται γάμους και κουτσούβελα. «Να μην έχώ κάνει οικογένεια μέχρι τα 35;»

Εγώ πάλι μόλις μετακόμισα. Και η πνευματική μου κατάσταση είναι ανάλογη με τη χρωματική του σπιτιού μου. Όπως λέει «η ψηλή» «το σπίτι σου έχει όλα τα χρώματα». Ο καναπές μου είναι λευκολαχανοπράσινος. Ναι Νικόλα, ο πιο κουλός καναπές που έχει ο κατάλογος του ΙΚΕΑ (βούτηξα το τελευταίο κάλυμμα). «Δε μ’ αρέσει το πράσινο» να ωρύεται η «θεοπούλα».

Ναι αλλά εγώ το βαρέθηκα το ασορτί καρδιά μου. Μια ζωή με πρήζανε να ‘ναι όλα ασορτί και ταιριαστά. Τα έπιπλα μεταξύ τους, ο συνδυασμός παπούτσι-τσάντα. Και πάντα με θυμάμαι να μη μπορώ ν’ αγοράσω τίποτα που να μου αρέσει με τον τρόμο μήπως δε ταιριάζει. Εγώ δεν ήμουνα ασορτί με τίποτα. Κάπως έτσι καταλήξανε οι γονείς μου να ζούνε σ’ ένα σπίτι ξύλινο, το δικό μου θέλω να έχει όλα τα χρώματα κι εμένα δίχως άγχος αν αυτό που μου αρέσει ταιριάζει. Γι’ αυτό η κουζίνα μου είναι ασπροπορτοκαλί, η κρεβατοκάμαρά μου ασπροκόκκινη και μπλε και πορτοκαλί, το σαλόνι μου πρασινολευκοκίτρινο και το μπάνιο μου μπλέ.

Δε ξέρω αν τα χρώματα επιδρούν στην ψυχική κατάσταση ή είναι ενδεικτικά της ψυχικής κατάστασης/ ισορροπίας. Αναρρωτιέμαι όμως τι λέει για μένα το γεγονός ότι σήμερα φοράω μωβ σουτιέν με ροζ πουά, ριγέ ασπρογαλαζοφουξιαροζ βρακί με φούξια δαντέλες και φούξια και γαλάζια φιογκάκια (καλά τα ασορτί σετάκια άμα έχεις πλάνο για σεξ να τα δει ο γκόμενος αλλά πάντα τα έβρισκα βαρετά και χωρίς φαντασία), κοκκινοπορτοκαλιά γυαλιά (μυωπίας, δλδ το φαινόμενο είναι ολ γουέδερ), ασπροροζγκριζόμαυρο φόρεμα και χρυσά πέδιλα. Τώρα που το σκέφτομαι, ούτε τα μαγιό μου είναι σε καλύτερη κατάσταση, έτερη φίλη μου λέει ότι μοιάζω με σημαδούρα μεσ’ το νερό.

(όχι πάντα, μπορεί να κυκλοφορήσω και με το τόταλ μπλακ σύνολο, από το παπούτσι μέχρι το βρακί)

Μήπως είμαι τελείως διαφορετικός άνθρωπος το χειμώνα που με βλέπει ο κόσμος μόνο με ΜΟΝΟΧΡΩΜΑ λευκά, μπεζ, γκρι και χακί ρούχα; Ή το σώζουν (το σχιζοειδές της υπόθεσης) τα εσώρουχα που είναι ίδια χειμώνα-καλοκαίρι; Τελικά είμαι ότι φοράω;