Στιγμές αμηχανίας 2

Πρωταγωνιστές: ο Κώστας, ο Βαγγέλης, η Τανίλα.
Σκηνή 1η: Σάββατο βράδυ, ροκ δυνατή μουσική, μπυραρία. Γίνεται ένα γενικό τουρλουμπούκι καθώς μιλάμε για μια παρέα 20 και άνω ατόμων, μερικοί γνωστοί μεταξύ τους, οι υπόλοιποι καινούριες φάτσες. Όλοι όμως ελαφρώς μεθυσμένοι και με γεμάτες ουροδόχους κύστες. Ο Βαγγέλης πλησιάζει την Τανίλα, τους συστήνουν, μιλάνε για άνεμους και ύδατα. Ο Βαγγέλης μάλλον γουστάρει την Τανίλα και της ζητάει το τηλέφωνό της. Του το δίνει και της κάνει μια αναπάντητη. Λόγω της χλαπαταγής που γίνεται η Τανίλα δεν το αποθηκεύει ΑΜΕΣΩΣ, το αφήνει για αργότερα. Κατόπιν της πιάνει κουβέντα ο Κώστας. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται και η Τανίλα έχει 2 τηλέφωνα να αποθηκεύσει το άλλο πρωΐ με διαφορά περίπου μισής ώρας το καθένα.
Σκηνές 2 έως 9: Συνομιλίες Τανίλας από κινητό με Κώστα και Βαγγέλη.
Ο Βαγγέλης τελικά είναι αυτός που δουλεύει σε εκδοτικό οίκο και ο Κώστας ο εκπαιδευτής σκύλων. Γαμώτο! Και ήταν σίγουρη ότι της έλεγαν το αντίθετο το βράδυ που γνωρίστηκαν. Τέλοσπάντων, μπορεί και να μη το έπιασε σωστά, λόγω αλκοόλ. Εντέχνως προσπαθεί να αποθαρρύνει τον Βαγγέλη που της τον σύστησε πιεστικά η φίλη της και να κανονίσει ραντεβού με τον Κώστα που γουστάρει. Το ραντεβού τελικά κανονίζεται για ένα απόγευμα στην Πλάκα. Η Τανίλα είναι ντεμί να πάει να μην πάει, μιας και ναι μεν γουστάρουμε τον Κώστα, αλλά υπάρχει και ο Αναξίμανδρος, ο μόνιμος δεσμός εκ του μακρόθεν. Τελικά, τι σκατά, έναν καφέ θα βγεί να πιεί, ΔΕ θα πηδηχτεί ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ με τον τύπο. Αποφασίζει: α)να πάει, β) να μην πηδηχτεί.
Σκηνή 10η, φινάλε: Πλάκα, Μεγάλη Τετάρτη απόγευμα, μπροστά από τον σταθμό.
Η Τανίλα φτάνει πρώτη και ατσίγαρη (περίπτερα κλειστά). Απομακρύνεται προς το διπλανό (ανοιχτό) περίπτερο να πάρει και στην επιστροφή βλέπει μια ψηλή φιγούρα από μακριά να της γνέφει. Περίεργο, κάτι πάει στραβά με αυτή τη σκηνή, αλλά δε μπορεί να προσδιορίσει τι ακριβώς. Πλησιάζει, ο τύπος βγάζει τα μαύρα γυαλιά και…. ……….
και………….
συνειδητοποιεί τι πάει στραβά!
Πατατράκ!
Αυτός είναι ο Βαγγέλης!
Όχι δεν έχουν συνεννοηθεί να της κάνουν πλάκα, δε γνωρίζονται καν. Μετά το αρχικό εγκεφαλικό μούδιασμα συνειδητοποιεί ότι κάπως (αυτό το πώς δεν έχει διευκρινιστεί μέχρι σήμερα γιατί τα τηλεφωνήματα είχαν κανά μισάωρο διαφορά και θυμάται καθαρά ποιος έκανε την πρώτη αναπάντητη) τα κατάφερε και αποθήκευσε ανάποδα τα νούμερα! Επί μια ολόκληρη βδομάδα μιλάει θερμά σε λάθος τύπο και βάζει πάγο σε αυτόν που γουστάρει!

Τα φυτά δίπλα μου πεθαίνουν.

Δε μιλάω για τα κομμένα λουλούδια, τα οποία ξεραίνονται έτσι κι αλλιώς μετά από λίγο. Μιλάω για φυτά σε γλάστρες. Όταν ήμανε μικρότερη, με έπαιρναν κάθε χρόνο οι γονείς μου στην πρωτομαγιάτικη ανθοκομική έκθεση στη Βάρκιζα για ν’ αγοράσουμε στεφάνι. Από κοντά πάντα παίρνανε κι ένα ανθισμένο γλαστράκι στο ζητιανάκι (εγώ) που ενθουσιαζότανε με το δωράκι. Γιατί ωραία τα λέλουδα και η πρωτομαγιά και τα συναφή, αλλά ποιος ο λόγος να κουνήσω τον κώλο μου και να ξεκουβαληθώ σε μέρα αργίας στη Βάρκιζα -και μάλιστα με γονείς, γιαξξξ- άμα δεν είναι να αποκομίσω τίποτα; Οι μέρες σχολικής αργίας είναι για να κάαααθεσαι και να το ξύνεις κοιτώντας το ταβάνι. Ενίοτε μεταφέρεσαι και το ξύνεις μπροστά στην τηλεόραση για να μη πάθεις θρόμβωση ακίνητη στο κρεβάτι.
Αυτά τα γλαστράκια (πάντα εσωτερικού χώρου και καλά) τα έβαζα σε φωτεινό σημείο και τα πότιζα επιμελώς. Όποτε έπιανα το χωματάκι τους και ήταν στεγνό, σύμφωνα με τις οδηγίες της παθιασμένης κηπουρού θειάς μου. Μόνο αυτό βέβαια, διότι τίποτα άλλο δεν ήξερα να τους κάνω. Ούτε ένα δεν επιβίωσε άνω του μήνα. Ποτέ δε κατάλαβα γιατί, αλλά πίστευα ότι τα φυτά ήταν ελαττωματικά, όπως είναι ελαττωματικής ανάπτυξης τα κοτοπουλάκια/ παπάκια που πουλάνε το Πάσχα και πεθαίνουν χωρίς να μεγαλώσουν.
Προ πενταμήνου μεταφέρθηκα σε καινούριο γραφείο. Με ένα ψηλό φυτό δίπλα μου. Που δε το φρόντιζα εγώ, υπάρχει κηπουρός. Το πήραν κατάξερο πριν από κανά δίμηνο. Ίσως φταίει που έριχνα στο χώμα του (επειδή βαριόμουνα να σηκωθώ να πάω στο κουζινάκι) τα υπόλοιπα από τα νερά μου και τον καφέ μου. Τι να πω;
Πρόσφατα φίλος μου έκανε δώρο για το καινούριο σπίτι μια γλάστρα με γαρδένια. Τον είχα προειδοποιήσει …... Γαρδένια τέλος! Βαρέθηκα να βλαστημάω κάθε φορά που την αναποδογύριζε ο αέρας και γέμιζε το μπαλκόνι μου ξερά φύλλα και χώματα. Πρέπει να φυσάει πολύ στο μπαλκόνι μου και δε το είχα καταλάβει, γιατί την έβρισκα κάτω μέρα παρά μέρα. Πολλά ξερά φύλλα. Αφιέρωσα άπειρο χρόνο να τα καθαρίζω. Παρ’όλο που όσο έκανε κρύο την πότιζα κάθε δεύτερη-τρίτη μέρα και τώρα με τις ζέστες όποτε ήταν ξερό το χώμα της, δηλαδή σχεδόν κάθε μέρα, αποκτούσε σταδιακά όλο και περισσότερα ξερά φύλλα. Και τα μπουμπούκια που είχε μαυρίσανε χωρίς ν’ ανοίξουνε ποτέ.
Είμαι εγώ ανίκανη ή κάτι βάζουνε οι ανθοπώλες στις γλάστρες για να χαλάνε χωρίς αυτό και να πρέπει ν’ αγοράζουμε άλλες;
Εγώ πάλι το έπιασα νωρίς το ηθικό δίδαγμα της υπόθεσης και έκανα στροφή καριέρας 180 μοιρών εγκαίρως. Αποφάσισα να μη γίνω γεωπόνος που ήθελα μικρή. Γύρω στα 7 δηλαδή, γιατί αργότερα ήθελα να γίνω ζωγράφος, δημόσιος υπάλληλος, συνταξιούχος, εισοδηματίας, σύζυγος εισοδηματία, κατά σειρά. Μερικά μάλιστα τα ήθελα ταυτόχρονα. Τώρα πια τα θέλω όλα εκτός από το ζωγράφος, που ψωμολυσσάς και χέστηκα τώρα να εκφραστώ μέσω της τέχνης, και το γεωπόνος, που δε με παίρνει.

Στιγμές αμηχανίας αλλωνών

Μιας και έχουν αρχίσει να εγείρονται ερωτήματα σχετικά με το πρόσωπό μου, να πληροφορήσω τους πολυπληθείς αναγνώστες μου (και τους 5) ότι, δεν καταλαβαίνω γιατί, ο κόσμος νομίζει ότι είμαι αλλοδαπή κάποιες φορές.
Ειλικρινά δε ξέρω γιατί με περνάνε κάποιες φορές για γαλλιδούλα στην Ελλάδα, δεν έχω ας πούμε γαλλική μύτη. Ή δεν ξέρω κι εγώ για ποια άλλη εθνικότητα, μιας και σε τουριστικά μέρη (Πλάκα, νησιά) μου κάνουνε καμάκι στ’αγγλικά. Αλλά αυτό δεν είναι ενδεικτικό, μιας και το greek kamaki μόνο δύο τρόπους συννεοήσεως με τις ξένες έχει: τα σπασμένα αγγλικά και τα νοήματα.
Το τι με περνάνε στο εξωτερικό είναι άλλο καπέλο, αλλά όταν κυκλοφορώ με εξαγριωμένους ελληναράδες που ουρλιάζουν και χειρονομούν, για Ιταλίδα ή Ισπανίδα.
Όταν είμαι έξω μου αρέσει να μην κάνω εμφανές τι και πόσο καταλαβαίνω από αυτά που λέγονται μπροστά μου, μπας και βγάλω ποτέ κανά λαβράκι. Γι’ αυτό δεν αποκαλύπτω τι γλώσσες μιλάω. Όπως μια ξαδέρφη μου κάποτε, ελληνοαμερικανίς, η οποία «τσάκωσε» κάποιους να μιλάνε άσχημα γι’ αυτήν, μπροστά της, νομίζοντας ότι δε μιλά ελληνικά. Κι επειδή η ξαδέρφη δε μου μοιάζει καθόλου, το μόνο που έκανε ήταν να τους ξαφνιάσει ζητώντας τους στα ελληνικά να μη μιλάνε έτσι άσχημα και ότι δεν είναι σωστό.
Εγώ πάλι θυμάμαι κάποτε στη Ρόδο που κυκλοφορούσα με μια άλλη ξαδέρφη. Ξανθιά εγώ κοκκινομάλλα εκείνη. Και τον πενηντάρη που περνούσε δίπλα μας και αναφωνούσε «Βυζάκια! Βυζάκια!»
Ένιωσα μια άρρωστη ικανοποίηση που τον κάναμε να κοκκινίσει πενηντάρη άνθρωπο δυο μικρές.

Θραύσματα.

Είμαι μια κουτσαύλα. Περπατάω και πονάω. Είχα ντυθει-φτιαχτεί-λουστραριστεί το Παρασκευόβραδο για να γοητεύσω 2 άντρες. Τελικά ο ένας ήταν πτώμα. Και στο δρόμο για να δω τον άλλον, ξέχασα το δώρο της ψηλής στο πορτμπαγκάζ και σαβουρντίστηκα με το εφτάποντο όπως έτρεχα να το πάρω. Σαβουρντίστηκα άσχημα. Σχεδόν έκοψα την κίνηση στη Γλυκερίας, μιας και σταματάγανε να με ρωτήσουν αν είμαι καλά. Ή για να πάρουνε μάτι, μιας και όταν έπεσα φόραγα φόρεμα. Μπορεί να ξαναφάνηκε το βρακί μου. Πάλι. Μήπως να σταματήσω να φοράω ρούχα από τη μέση και κάτω; Ποιος ο λόγος; Για να κρύβουν το βρακί μου;

Καλά να πάθω. Είχα πολύ άσχημα σχέδια. Να φέρω έναν πρώην κι έναν που θέλω να του τη σπάσω στον ίδιο χώρο για να ζηλέψει ο δεύτερος. Στο τέλος ούτε ο πρώην ήρθε, ούτε εγώ είδα τον άλλον. Στα χάλια που ήμουν έφυγα νωρίς.

Απολογισμός της εβδομάδας. Έχω σταματήσει να μιλάω σ’ έναν άντρα και έχει σταματήσει να μου μιλάει ένας άλλος. Καλά πάμε. Στο τέλος θα καταλήξω σαν την Λ. Θα σταματάνε να μου μιλάνε και δε θα μαθαίνω και το γιατί. Η Λ. είναι κάποια που δε το σηκώνει το ποτό. Παρ’ όλ’ αυτά του δίνει και καταλαβαίνει. Με διάφορα κωμικοτραγικά αποτελέσματα. Όπως μια φορά που είχε βγει με άντρα. Και ήπιε. Ο τύπος δε της ξαναμίλησε και ουδέποτε της είπε το γιατί. Και δε θα το μάθει ποτέ αυτό το ρημάδι το «γιατί» γιατί δε θυμάται ΤΙΠΟΤΑ από τη βραδιά.

Όσο μπαίνει η άνοιξη, τόσο πιο φαρμακομύτα γίνομαι. Είναι φυσιολογικό αυτό; Οι άνθρωποι υποτίθεται αποκτούν καλύτερη διάθεση όταν φτιάχνει ο καιρός. Εγώ αποκτώ πιο θανατηφόρες/ κακιασμένες ατάκες. Τουλάχιστον οι φίλες μου μ’αγαπάνε κι έτσι. Οι άντρες πάλι έχουν αρχίσει και σκιάζουνται. Ειδικά όταν έχουν λερωμένη τη φωλιά τους. Όπως αυτός που την έπεσε στη Θεοπούλα. Και μετά στην ψηλή. Και μετά σ’εμένα, την κοντή. Και τον έκραξα. «Ρε μαλάκα, μετά θα πάρει σειρά η τέταρτη της παρέας;». Σκωτσέζικα ντους. Μια τον φλερτάρω και μια τον κράζω. Μια τον φλερτάρω και μια τον απωθώ. Νομίζω ότι έχει αρχίσει να τρέχει και θ’αργήσει να σταματήσει. Ε, να μην παίξω κι εγώ λίγο; Σαν κοπέλα κι εγώ…

Πρέπει να μάθω να φτιάχνω και άλλα φαγητά. Έχω αρχίσει και εξαντλώ το ρεπερτόριο μου τις Κυριακές. Καθώς όμως είμαι και μια ανοικοκύρευτη τεμπέλα που βαριέται, πρέπει να βρώ εύκολες συνταγές.

Να θυμηθώ να σταματήσω στο αστυνομικό τμήμα. Και να θυμηθώ να το κάνω ωραία ντυμένη και φτιαγμένη. Έχω σταμπάρει ένα γλυκόφατσο μπατσάκι όταν χρειάστηκα μια επικύρωση. Αλλά ήμανε κουρασμένη και τσαντήλα για να κάνω γλυκά μάτια. Να επανορθώσω. Μόνο να το πετύχω.

Έντιτ: Χρόνια πολλα σε Κώστηδες/ Ντινες, Ελένες.
Και ΕΙΜΑΙ μια κιουρία. Δείτε πόσο ευγενής είμαι : http://triantara.blogspot.com/
(επειδή είμαι ΚΑΙ άχρηστη δε ξέρω να βάζω λινκ)

Αγαπάς το μπλόγκινγκ;

Απόδειξη!
http://www.develop4democracy.org/petition/

A γαμήσου μωρή κλαψομούνα.

Που μας το παίζεις νταλκαδιάρα και ευαίσθητη ψυχή, ενώ το μόνο που κυνηγάς κατά βάθος, σα λυσσασμένη σκύλα, είναι οπαδούς-θαυμαστές να σου λένε τι ψυχούλα είσαι. Όλο αυτό υπολογισμένο μέχρις κόμματος και αποσιωποιητικού.

Που το παίζεις γκόμενα σε όσους στο νέτι δεν έχουν δει τη μούρη σου. Σπαθάτη γκόμενα συγκεκριμένα, με μεγάλα βυζιά και γαλλική μύτη. Που τους παίζει και τους τσακίζει όλους. Ναι μωρή τους τσακίζεις γιατί είσαι φαρμακομύτα πικρόχολη και μόνο κακίες λες. Και έχεις γαλλική μύτη, ντε φάκτο. Και μεγάλα βυζιά έχεις. Ξεχειλωμένα. Αναλογικά τουλάχιστον με τα 120 σου κιλά που σπάνε καναπέδες.

Ναι είμαι κομπλεξικιά. Σε ζηλεύω, μιας και εγώ είμαι αμόρφωτη, χωρίς σταθερή δουλειά και καλό μισθό, χοντρή, καραφλή, με κατεστραμμένη προσωπική ζωή, χωρισμένη, με ένα μούλικο που μου κάνει τη ζωή μαρτύριο και μένω με τη μάνα μου στα 45 μου.

Ουστ που μου θες και σέξυ κάλτσες με δαντέλα και σιλικόνη στα κυτταριτιδιασμένα χοντρόμπουτά σου.

Βρομιάρα.

Στιγμές αμηχανίας 1

Σηκώνομαι. Όπως κάθε μέρα με την τσίμπλα στο μάτι εξίμιση το πρωί να πάω ν’ αρμέξω τη γελάδα. Έχω όμως τρελά καλή διάθεση. Άρα ντύνομαι και φτιάχνομαι, όχι όπως συνήθως που βάζω ένα τζιν κι ένα μακό και πάω στη δουλειά. Βάζω φούστα και ασορτί μπλουζάκι και ψηλοτάκουνα πέδιλα και διαλέγω μια όμορφη τσάντα. Και, σε αντίθεση με κάθε μέρα, βάφομαι και λιγάκι. Το μαλλί καλό είναι, δε χρειάζεται τίποτα. Βέβαια με όλ’ αυτά ίσα που προλαβαίνω να πιω στα γρήγορα το γάλα μου και έξω από την πόρτα. Παρκάρω, λίγο μακριά από τη στάση είναι αλήθεια, και βγαίνω να περπατήσω μέχρι εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι νιώθω όμορφα έτσι ωραία που είμαι ντυμένη. Περπατάω με αυτοπεποίθηση. Ίσως και να κουνιέμαι λίγο παραπάνω, νιώθω πιο θηλυκό μ’ αυτά τα ρούχα. Εννοείται ότι η αυταρέσκειά μου φουντώνει όπως με προσπερνάνε διάφορα αυτοκίνητα με άντρες και μου κορνάρουνε. Καλά, πρέπει να είμαι και πολύ γκόμενα σήμερα. Ώσπου με προσπερνάει κι ένα αμάξι με μια κοπελιά συνοδηγό. Που κρεμιέται η μισή έξω από το ανοιχτό παράθυρο και κάτι μου φωνάζει.
Συγκεντρώνομαι ν’ ακούσω, κάτι σαν: Η φούστα σουουουουουουου! Τι έχει η φούστα μου; Είναι πολύ ωραία φούστα. Ωστόσο, μιας και μίλησε γκόμενα, άρα μάλλον δεν ήταν πέσιμο, το τσεκάρω.
Ναι, όλο το φερμουάρ της μπεζ-καφέ φούστας μου από πίσω είναι ορθάνοιχτο. Κι εγώ περπατώ καμαρωτή-καμαρωτή με το κόκκινο βρακί μου να κάνει «μπαμ» από μέσα!

Απ ντεητ 17/05:
Το βρακί μου το είδε χτες και η Βασ. Σοφίας. (άλλο βρακί)
Θυμάστε τη διάσημη σκηνή με τη Μέριλιν που της σηκώνει ο εξαερισμός το φόρεμα;
Ε, φορούσα κι εγώ ένα λίγο φαρδουλό φόρεμα και περπατούσα αμέριμνη βγαίνοντας από το μετρό, χωρίς να προσέχω που πατάω….
Μόνο που δε νομίζω ότι η Μέριλιν φώναζε «μαλάκααααα»…

Oi party

Ή όπως το βρήκα στο γούγλη «Ου». Πάντως οι «από μέσα» το προφέρουν Ο-Ι και όχι ου. Είναι τα πάρτυ-συγκεντρώσεις-βραδιές που παίζουν white power music. Δηλαδή κλαπατσίμπαλα που θα ‘λεγε και η μάνα μου, πανκ όπως λένε οι συμμετέχοντες. Με ρατσιστικό-αντισημιτικό στίχο. Αλλόφυλοι (αλβανοί, εβραίοι, ρομανί και λοιποί κατώτεροι) και ομοφυλόφυλοι είναι απαγορευμένοι και παρίες. Για να συμμετέχεις θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον μέλος της Χρυσής Αυγής ή να σε καλέσει κάποιος μιας και ακόμα και μέρος δεν ανακοινώνεται ευρέως. Μπορείς να συμμετέχεις ακόμα κι αν δεν ασπάζεσαι τον εθνικοσοσιαλισμό ή ρατσιστικές απόψεις, αρκεί να είσαι λευκός κι ας πιστεύεις ότι σκατά θες. Τυπικά τουλάχιστον.
Ουσιαστικά είναι κάτι ανάμεσα σε συνεστίαση αλλά σε ντεθάδικο μπαράκι (τουλάχιστον αυτό που πήγα εγώ) και στο ένα και μοναδικό πάρτι που έκανα ως παιδίσκη (7 - 8 χρονών, προπολεμικά). Μοναδικό γιατί τα αγοράκια ανάμεσα στο χορό κατέληξαν και να δέρνονται και ο πατέρας μου απαγόρεψε να ξανακάνω. Θεωρητικά ντύνεσαι «κάπως». Δηλαδή σκούρα χρώματα ή ντεθ στολή. Κυκλοφορούν και αρκετές σημαίες με τον αγκυλωτό σταυρό ενώ σε αρκετά σημεία οι παρευρισκόμενοι χαιρετούν με σηκωμένο το δεξί χέρι και φωνάζουν το όνομα του Χίτλερ. Όχι λουλουδάκια όχι πολυχρωμίες, όχι χαριτωμενιές, είμαστε σοβαροί άνθρωποι και αγωνιστές. Τονίζουμε τη θηλυκότητα μας αλλά δεν την προβάλουμε γελοιωδώς μέσα από ξέκωλα, ξώβυζα, κ.λ.π ακατανόμαστα. Πρακτικά είδα γκόμενα σχεδόν ντυμένη χίπισσα και τύπο ο οποίος έμοιαζε τσιγγάνος.
Βαρέθηκα αρκετά. Ένα μέρος της βραδιάς καταπίεζα τον εαυτό μου ν’αρχίσω να δηλώνω τσιγγάνα. Την επόμενη φορά θα ντυθώ τσιγγάνα και θα πάω. Ναι, έχει πολλούς άντρες και αρκετούς με ωραία σώματα που σου θυμίζουν τριτοραϊχικές εμμονές με τη γυμναστική, αλλά το νεαρό της ηλικίας όσων συμμετέχουν σου αφήνει τη θλιβερή αίσθηση της ανάγκης του ν’ανήκουν κάπου, κι ας μην ξέρουν ακριβώς που. ΑΡΝΟΥΜΑΙ ότι μπορεί να ξέρει ένα δεκαοχτάχρονο τι ακριβώς εννοεί.
Μου θύμισε πολύ κάτι που διάβασα πρόσφατα, κάπου, σ’ ένα άρθρο, δε θυμάμαι με τι θέμα. Αλλά σ’ένα σημείο αναρωτιόταν αν τελικά μόνο λευκοί άνεργοι νέοι μαλλιάδες υποστηρίζουν τέτοια ρεύματα. Μάλλον. Ανεξαρτήτως αν οι μισοί είναι τελικά μαλλιάδες και οι άλλοι μισοί ξυρισμένοι.

Δεν έχω τι να βάλω.

Θα μπορούσα να γράψω σήμερα πως πέρασα το Σαββατόβραδό μου, όπου έγιναν διάφορα κουλά. «Χτύπησα» έναν αλβανό σερβιτόρο, τον Λευτέρη, γνώρισα την Έλενα Βέντη (απλά) η κολλητή μου τη σταυροφίλησε κιόλας και της ανακοίνωσε ότι είναι θαυμάστριά της (εγκεφαλικό) κι επιπλέον ανακάλυψε στις τουαλέτες του μαγαζιού ότι ο τραγουδιστής κάποτε κούναγε μια μπίρα σ’ένα σήριαλ με τον Κωνσταντίνου και τη Φραγκούλη. Ο τύπος το παραδέχτηκε, την κούναγε. Μεταξύ μας, χαίρομαι ν’ανακαλύπτω ότι οι φίλες μου είναι πιο κουλές από μένα.
Βασικά αυτά θα τα έγραφα τη Δευτέρα αν δεν ήμουνα εγκεφαλικά νεκρή από το ξενύχτι. Αλλά πλέον σήμερα έχω σοβαρότερα προβλήματα.
Με προβληματίζει ο εθνικοσοσιαλισμός. Είμαι άσχετη και συνειδητά απολιτίκ γκόμενα. Απολιτίκ από ιδεολογία. Διότι γνωρίζω πολύ καλά, με άφθονα ιστορικά παραδείγματα ότι οποιαδήποτε ιδεολογία γίνει εξουσία, καταλήγει να ομοιάζει στην απερχόμενη (και μάλλον αντίθετη ιδεολογικά) εξουσία.
Διότι μη μου πει κανείς ότι τελικά, στο αποτέλεσμά τους για τον απλό κοσμάκη είχαν διαφορά μεγάλη τα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Χίτλερ και τα σοβιετικά γκουλαγκ του Στάλιν.
(ο Στάλιν δε τα έκανε τα γκουλαγκ; Ή κανας άλλος παπάρας που μου διαφεύγει;)
‘Η ότι έχει μεγάλη διαφορά για τον έλληνα που δεν «τα τρώει» αν είναι στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ.
Ας βρεθεί μια ιδεολογία που να μη το κάνει αυτό κι εγώ να την παραδεχτώ. Αλλά στο μεταξύ τις έχω χεσμένες τις ιδεολογίες.
Συνεπώς δε γνωρίζω τι ακριβώς πρεσβεύει ο εθνικοσοσιαλισμός, πέρα από το γεγονός ότι δε μου αρέσει επειδή συνδέεται με το ρατσισμό και το φασισμό. Ιδεολογίες που τις κατακρίνω βαθύτατα, διότι ενδέχεται κάποια στιγμή στο μέλλον να ερωτευτώ και να θελήσω να παντρευτώ έναν μαύρο. Δε θέλω διάφορους Χρυσαυγίτες π.χ. στην εκκλησία/δημαρχείο να μας απειλούν.
Υποψιάζομαι όμως ότι έχει σχέση με τον αναρχισμό και τους κουκουλοφόρους, κι ας είναι και καλά αντίθετες (;) (νομίζω) ιδεολογίες.Έχω δε καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα διότι όλοι τους κάτι έχουν εναντίον της γούνας μου.
Π.χ. για έναν κουκουλοφόρο καταληψία, αντιεξουσιαστή και άπλυτο γνωρίζω ότι, εάν σκάσω μύτη στο σπίτι του αδερφού του με τη γούνα μου, θα γίνει το Κούγκι και το Αρκάδι μαζί. Από την άλλη είμαι καλεσμένη σε κάποια εθνικοσοσιαλιστική εκδήλωση και μου έχουν απαγορέψει να βάλω γούνα. Ή γόβα. Ή φούστα. Ή ντεκολτέ. Σχεδόν δεν έχω τι σκατά να βάλω, δηλαδή. Με τι έχουν όλοι τους με τη γούνα μου;
Και σκέφτομαι να πάω διότι ο Λυσίας έχει πει ότι «ο νέος δεν πρέπει ν’αφήνει τίποτα αδοκίμαστο». Αν και είμαι σίγουρη (από τις περιγραφές) ότι θα σκυλοβαρεθώ. Μπορεί βέβαια να βρώ άντρα μιας και θα είναι πήχτρα στους άντρες, με αναλογία ανδρών – γυναικών 9 προς ένα. Δε θα τον γουστάρω βέβαια μάλλον γιατί θ’αρχίσει ο τύπος να πετάει τίποτα εθνικοσοσιαλιστικά και θα σπαστώ, καθότι σιχαίνομαι και το δογματισμό.
Άρα μηδέν εις το πηλίκο.