Όχι άλλα παιδάκια

(και είναι παντού τα σκασμένα, ειδικά στις δικές μου ηλικίες)

«Πότε θα παντρευτείς να κάνεις και κανά παιδάκι;»
«Τα παιδιά είναι ευτυχία. »
«Όλο εκδρομές πας και δεν παντρεύεσαι. Πότε θα δούμε εγγονάκι;»
«Κοίτα να παντρευτείς να κάνεις παιδάκια. Μεγαλώνεις και θα περάσει η μπογιά σου. Θα μπαταλέψεις και ποιος θα σε πάρει;»

Γιατί πρέπει οπωσδήποτε να παντρευτώ για ν’ απολαύσω τις χαρές (λέμε τώρα) της μητρότητας; Έννοια σου και αν καιγόμουνα τόσο να γίνω μάνα το έκανα και σκέτο. Από μόνο του, πως το λένε. Όχι απαραίτητα σετάκι με γαμπρό.

Και γιατί πρέπει καλά και σώνει να κάνω παιδάκι; Είναι αυτονόητη η ύπαρξη του μητρικού φίλτρου σε όλες τις γυναίκες; Γιατί εγώ δε νιώθω τίποτα. Κι εκείνο το ρημάδι το βιολογικό ρολόι που υποτίθεται σε ταράζει κατά τα τριάντα που είναι; Δεν πρέπει να είναι και πολύ ακριβές γιατί δεν ακούω τίποτα. Αντίθετα, δεν μου αρέσουν τα παιδάκια, όπως περίπου δε μου αρέσουν τα σκυλάκια. Υπό προϋποθέσεις τα ανέχομαι, μπορεί και να τα χαϊδέψω, αν είναι ήσυχα και καθαρά δηλαδή.

Το γάμο δεν τον αποκλείω, την συντροφικότητα όλοι την έχουμε ανάγκη, αλλά γιατί πρέπει καλά και σώνει να αναπαραχθώ; Νομίζω υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι στον πλανήτη. Όσο για τη διατήρηση του οικογενειακού ονόματος, ε, είμαστε μπόλικοι, δε θα χαθεί το όνομα εξ’ αιτίας μου. Όσο για το «να έχω ένα ποτήρι νερό στα γεράματά μου», ξέρω πολύ καλά πως η ύπαρξη τέκνων ουδόλως εξασφαλίζει κάτι τέτοιο. Άλλωστε προτιμώ να αυτοκτονήσω αν βρεθώ σε τόσο μεγάλη ανημπόρια παρά να είμαι βάρος στον οποιοδήποτε.

Αυτά περί ιδεολογικής τοποθέτησης του θέματος. Στην πραγματικότητα δεν είμαι ιδιαίτερα υπομονετικός άνθρωπος και ούτε τα συμπαθώ. Όπως ο Καπουτζίδης στις «Σαββατογεννημένες». Όχι όλα. Αλλά όσο να ‘ναι είμαι επιφυλακτική. Αν σε δαγκώσει σκυλί, μετά είσαι «κουμπωμένος» απέναντι στα σκυλιά δια βίου. ΚΑΙ ΟΧΙ, ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΜΙΚΡΗ! Άρα δε βρίσκω καμιά απολύτως δικαιολογία για τα παιδάκια γύρω μου.

Σκηνή 1η: Πλοίο. Καλοκαίρι. Ένα ταξίδι 12ωρο. Πείνα. Πατατάκια που τα τρώω ανέμελη ενώ συζητάω με τις φίλες μου. Ανέμελη η μαύρη γιατί μου ήρθε από εκεί που δεν το περίμενα. Κοριτσάκι αρκετά μεγάλο, γύρω στα 10 μπουσουλάει στο πάτωμα παρέα με αγοράκι. Ώσπου κάποια στιγμή έρχεται προς τα εμένα και θεωρεί καλή ιδέα να προσπαθήσει να χώσει το πενταβρόμικο χεράκι του στο σακουλάκι με τα πατατάκια μου και να πάρει πατατάκια. Όχι βέβαια να μου ζητήσει. Ούτε να μου μιλήσει καν.

Σκηνή 2η. Γυμναστήριο. Στατικά ποδήλατα, όπου μερικά είναι χαλασμένα εκτός λειτουργίας. Με τηλεόραση απέναντι από κάθε ποδήλατο. Υπάρχει παιδικός σταθμός στο γυμναστήριο. Αλλά δεν τα πάνε οι μανάδες πάντα να τα παρατήσουν εκεί. Όοοοοχι! Τα παίρνουν μαζί τους να τρέχουν ανάμεσα στα όργανα, να κυλιούνται στο πάτωμα, να ουρλιάζουν και να ενοχλούν τον κόσμο. Το αγοράκι της σκηνής αυτή θεώρησε καλό να μπαστακωθεί σε ποδήλατο που λειτουργούσε για να δει τηλεόραση και όχι στο χαλασμένο διπλανό. Και βέβαια κάποια στιγμή υπήρξε και η καημένη κυρία ήθελε να κάνει ποδήλατο στο ένα και μοναδικό τελευταίο ποδήλατο που λειτουργούσε και δε μπορούσε εξ ’αιτίας του μούλικου.

Σκηνές άπειρες. Δεν ξέρω αν φταίνε οι γονείς που τα παιδάκια γύρω μου είναι τόσο αντιπαθητικά, βρόμικα, θορυβώδη, ενοχλητικά έως βλαμμένα. Ξέρω όμως ότι όποια ανατροφή και να προσπαθήσεις να δώσεις στα παιδιά σου, αυτά θα σε αγνοήσουν και θα κάνουν το δικό τους. Άρα μακριά.