Γκαντεμιές

Τις τελευταίες 8 μέρες κάτι με έχει χτυπήσει. Έρχεται ο «περήφανος Θεσσαλός» Αθήνα και ούτε έχω προλάβει να μετακομίσω, ούτε βέβαια να ψωνίσω τρόφιμα και καφέ για το σπίτι. Ούτε αποτρίχωση έχω κάνει. Ούτε στον ΟΤΕ έχω πάει. Έτσι θα έρθει το λαπτοπ μου από τη Λάρισα και θα στολίσει το σπίτι, καθώς να το χρησιμοποιήσω δε θα μπορώ καθώς γραμμή δεν έχω. Κοινώς τρέχω σα να μου έχουν βάλει νέφτι στον κώλο. Αλλά επιπλέον πρέπει να με έχει χτυπήσει και κύμα γκαντεμιάς.
Περασμένη Πέμπτη στο ΙΚΕΑ. Πρέπει να σηκώσω λεφτά (cash please) για τους γονεις μου και για μένα για να ψωνίσω έπιπλα. Καταφέρνω να φύγω στην ώρα μου (είμαι σκληρή και αδιαπραγμάτευτη) για να συνειδητοποιήσω ότι τα ξέχασα. Στο δρόμο συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει ΚΑΙ την πιστωτική σπίτι. Με βλέπει η κολλητή να κρατάω τα μάγουλά μου και μου ανακοινώνει ότι ούτε αυτή μπορεί να μου δανείσει την πιστωτική της γιατί έχει όριο και θέλει να ψωνίσει. Πάω μαραμένη στο πλησιέστερο ΑΤΜ να σηκώσω τα (λίγα) μετρητά που έχει η κας καρντ. Ανοίγω ανέμελη το πορτοφόλι, η κας καρντ πουθενά. Αναγκαστική παράκαμψη από το σπίτι μου για ανάκτηση πιστωτικής και μπλοκάρισμα της κας καρντ.
Κατάφερα να πάρω και λάθος στρώμα που το καμάρωνα για κάποιες μέρες σαν πτώμα απλωμένο στο πάτωμα μέχρι να μπορέσει ένας φιλότιμος νέος να με βοηθήσει να το πάω πίσω και να πάρω το σωστό.
Χτες πήγα η μαύρη να κρεμάσω μια κουρτίνα. ΜΙΑ γιατί η δεύτερη είναι σε κουρτινόξυλο από αυτά με τα κρικάκια τόσο μεγάλο που πρέπει να ξεβιδωθεί και να κατέβει όλο, να περαστεί η κουρτίνα και να ξαναβιδωθεί. Κοινώς χρειάζεται να το κρατάνε 2.
Αποφάσισα να μην υπερεκτιμήσω τις δυνάμεις μου και ν’ ασχοληθώ με ΜΙΑ απλή κουρτίνα σε έναν ΑΠΛΟ σιδηρόδρομο που κρεμιέται με ένα ΑΠΛΟ ανέβασμα σε σκαλίτσα. Και να κρεμάσω και τρία καδράκια, δηλαδή να καρφώσω στον τοίχο τρία καρφάκια.
Σχολάω. Σύνταγμα-Γλυφάδα να φάω. Γλυφάδα-Ελληνικό να πάρω τους σωστούς οδηγούς για την κουρτίνα και να γυρίσω τους λάθος. Ελληνικό-Γλυφάδα να πάρω τις κουρτίνες από τη μοδίστρα. Ευκαιρία και για ένα κατούρημα. Γλυφάδα-Αργυρούπολη να κρεμάσω πρώτα τα καδράκια ώστε να τελειώσω νωρίς με τα σφυροκοπήματα. Αποτέλεσμα: 3 καδράκια 4 τρύπες, 5 στραβωμένα καρφιά στο πάτωμα. Κάθομαι μετά όμορφα και άνετα στον καναπέ, ανοίγω τηλεόραση και ετοιμάζομαι ν’αφοσιωθώ στο θεάρεστο έργο «πέρασμα γάντζων σε κουρτίνα». Γάντζοι ΠΟΥΘΕΝΑ. Εγκεφαλικό. Άδειασμα του περιεχόμενου 3 σακουλών στο πάτωμα. Έντρομο τηλεφώνημα σε μοδίστρα με τρεμάμενη φωνούλα «Μήπως ξέχασα κάτι εκεί»;
Και όχι δε το είχα ξεχάσει, τους είχα πετάξει μέσα στη σακούλα το θυμόμουνα, απλά η μοδίστρα είχα την έμπνευση όσο κατουρούσα να τους βγάλει από τη σακούλα, να περάσει έναν για να μου δείξει και να αφήσει στον πάγκο το κουτάκι.
Ξανά μανά Αργυρούπολη-Γλυφάδα προς ανεύρεση των γάντζακίων-οδηγών και επιστροφή Γλυφάδα-Αργυρούπολη για κρέμασμα κουρτίνας. Ώρα χαμένη σε άσκοπο πήγαινε-έλα: 50 λεπτά.
Και σήμερα ΔΕΝ μου ανοίγει κανονικά το ρημάδομπλογκ και δε μπορώ να προσθέσω την Τρίλιαν στα λινκς γιατί δεν ανοίγει καθόλου το παραθυράκι για αντ λινκ.
Α, μη ξεχάσω την παράγραφο του Μπιλλι: Αναπολούσα κάποιον από το παρελθόν κι ένιωσα μια έκρηξη οργασμού. Αποφάσισα κι εγώ να κόψω το τηλέφωνό μου στο άμεσο μέλλον.
Μαλακία βγήκε. Δε πετάω μπαλάκι γιατί με την γκαντεμιά που με δέρνει ΕΜΕΝΑ θα βρει στο μάτι.