Αγωνιστική Ιδεολογία

Τους τελευταίους μήνες το έχουνε ξεμπουρδελέψει στις πορείες για το άρθρο 16. Έχουμε φτάσει κάθε δεύτερη βδομάδα να έχει και πορεία. Σταθερά σχεδόν ένα μεσημέρι βδομάδα παρά βδομάδα ή και κάθε βδομάδα αρχίζουν τα τραγούδια που δε σε αφήνουν να δουλέψεις από τις 12. Και όταν πια σχολάς το κέντρο είναι έρημο από οχήματα το κέντρο και κλειστές με μπατσικά και κορδέλες οι κεντρικές οδικές αρτηρίες. Ούτε λεωφορεία ούτε τρόλλεϊ. Μετρό και αν είμαι τυχερή και δεν έχουν κλείσει τις εισόδους σε Ομόνοια, Σύνταγμα, Ακρόπολη, όπως μια φορά που έκανα ποδαράτη τη διαδρομή μέχρι τη διασταύρωση με τη Συγγρού για να μπορέσω να βρω ταξί.

Προσωπικά χέστηκα για το άρθρο 16. Ελπίζω ότι έχω ξεμπερδέψει οριστικά με την ελληνική παιδεία, άλλωστε έχω αρκετά κωλόχαρτα να σκουπίζομαι. Όσο για τους απογόνους μου, δε φροντίζω διότι δε σκοπεύω ν'αποκτήσω. Αλλά ελπίζω να συνεχιστούν οι κινητοποιήσεις και υποστηρίζω ιδεολογικά τους διαδηλωτές, ότι κι αν επιδιώκουν. Βλέπετε γεμίζει τέτοιες μέρες γκομενάκια το Σύνταγμα. Πιτσιρικάκια ή μεγαλύτερα διαδηλωτάκια, η χαρά της οφθαλμολάγνας γραίας όπως εγώ. Και μπατσάκια γεμίζει το Σύνταγμα. Αναρωτιέμαι, αν την πέσω σε διαδηλωτή και μετά με δει να κυαλάρω μπάτσο, θα φάω πολύ ξύλο ή πάρα πολύ ξύλο; Και τούμπαλιν.

Έχω μάθει από το μπλογκ της Ζωής ότι οι μπάτσοι είναι πέφτουλες. Εμένα εδώ δε μου την έχει πέσει κανείς ακόμα, αν και υπάρχουν άφθονοι στις εξόδους του κτιρίου και κοντά στις εισόδους του μετρό. Κι ας κοιτάω επίμονα. Για να δούμε σήμερα. Θα πάρω το μπαστούνι μου και κούτσα-κούτσα θα βγω να σεργιανίσω.

Αχ η χαρά της πιπινολάγνας γραίας έχει γίνει το Σύνταγμα!