Νυστάζω. Πάλι

Έχω πιει μισό φραπέ και νυστάζω.
Προσπαθώ να μη δείχνω πόσο νυστάζω και ότι είμαι έτοιμη να γείρω.
Είμαι στη δουλειά, μέρα απεργίας, γιατί έχω σιχαθεί να έρχονται «στελεχάρες» σεινάμενες κουνάμενες κατά τις 10, επειδή «δεν είχε ΜΜΜ» ή κατά τις 11, επειδή ξέρανε ότι θα έχει περιφρούρηση του κτιρίου μέχρι εκείνη την ώρα ο σύλλογος των εργαζομένων, να χαζολογάνε όλη μέρα στο ίντερνετ, γιατί δεν έχει δουλειά, αφού απεργούν τα περιφερειακά καταστήματα/ υπηρεσίες, και να δείχνουν ότι δήθεν δουλεύουν με την παρουσία τους εδώ, ενώ γλείφουν και την εργοδοσία (λέγε με διοίκηση) με το να μην απεργούν.
Ενώ ταυτόχρονα δεν κόβονται και τα – πόσα; 50; – ευρώ της απεργίας από τον χιλιοεξακοσάρη (τουλάχιστον) μισθό τους.
Τι; Για ποια δουλειά μιλάω; Για την δημόσια υπηρεσία/ κατάστημα με θυγατρικά/ τράπεζα/ ταχυδρομείο/ υπουργείο/ εφορία που δουλεύω. Έχει σημασία;
Θα κάνω και γω το ίδιο. Κι ας μην έχω χιλιοεξακοσάρη μισθό.
Θα ξυπνώ λοιπόν με το πάσο μου μια ώρα μετά το κανονικό και θα έρχομαι με βήμα πάπιας. Επειδή μπορώ. Και μένω μισή ώρα με το πόδι από το γραφείο. Θα καταφτάνω την ίδια ώρα με τα στελέχη που δήθεν «ξύπνησα κανονικά – ή και νωρίτερα – αλλά ήμουν στο δρόμο 2 ώρες».
Επίσης δείχνω ότι δουλεύω.
Τόση ώρα πληκτρολογώ με μανία αυτό το κείμενο.
Πέρασα κι ένα σωρό αποδείξεις στο εξέλ.
Τι; Ποια επανάσταση;
Η επανάσταση άργησε μια μέρα. Νομίζω τούτη εδώ.