Κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη.

Έτσι έμαθα να την περιμένω αυτή τη γιορτή, για να μη μπερδεύομαι και την ξεχνάω από χρόνο σε χρόνο. Να μη μπερδεύομαι για την πιο σημαντική για μένα γιορτή. Εξ’ίσου σημαντική με τη γιορτή της και τα γενέθλιά της, απείρως σημαντικότερη από τις γιορτές των άλλων

Ποια γιορτή του πατέρα; Τι είδους ξενόφερτα έθιμα είναι αυτά; Τι αμερικανιές; Χεσμένο τον είχα…
Σαν τον φτωχό συγγενή που κάθεται στην άκρη και ξερογλύφεται.
Μια χρονιά που το’χα ξεχάσει και το θυμήθηκα μόλις ξύπνησα εκείνο το πρωί κόντεψε ταμπλάς να μου’ρθει. Τι ντροπή!
Γρήγορα σηκώθηκα κι έφτιαξα ωραίο σωρό την κουβέρτα να μοιάζω ξαπλωμένη. Ξεγλίστρησα με την ψυχή στο στόμα από το σπίτι και έτρεξα μεσ’τον ήλιο να ψωνίσω ένα μπουκέτο απ’το ανθοπωλείο, να γυρίσω αθόρυβα, να φανεί ότι το μπουκέτο το είχα κρυμμένο μεσ’το σπίτι απ’την προηγούμενη, ότι δε ξέχασα τη γιορτή, να της το δώσω μόλις δήθεν σηκωθώ απ’το κρεβάτι.
Τώρα πάω κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη το μπουκέτο στον Βύρωνα…..

Μ’αρέσει να πηγαίνω απόγευμα εκεί. Να μη σε βαράει ο ήλιος, αντίθετα είναι όμορφα να περπατάς όταν σουρουπώνει. Με μέτρο, μη σε κλείσουνε εκεί μέσα το βράδυ. Έχει κι αυτό το ενδιαφέρον του, κάπως έτσι έμαθα για τον ομαδικό τάφο των Καπιτσίκα, Διαμαντόπουλου, Καλήτση, Κασιμάτη, Κλειδά, Μερκουριάδη Χατζηιωάννου, Καϊσέρογλου, Μουρίκη, Καλαμούτη, Μυλωνά, όλοι ανάμεσα σε 17 και 35, με την επιγραφή «Αθάνατοι», και τη διευκρίνηση ότι εκτελέστηκαν στις 7 Αυγούστου 1944 από τους γερμανούς. Τον τάφο του στρατηγού Ιωάννη Πλαστήρα, με ημερομηνία θανάτου που δε την ξέρω και δε μπορώ να τη δω γιατί είμαι κοντή και δε φτάνω. Με κάνει όμως ν’αναρωτιέμαι τι σχέση να έχει με τον γνωστό Πλαστήρα.Το τοπ βέβαια του νεκροταφείου είναι ένα.. ταφικό μνημείο λίγο παράμερα, μόνο του σε ένα πλάτωμα, κάποιας γυναίκας, εμφανώς κατασκευασμένο από τον άντρα της, με σκοπό να ταφεί μια μέρα μαζί της. Στη μια μεριά της πόρτας είναι τ’όνομα της γυναίκας με ημερομηνία γέννησης και θανάτου και στην άλλη του συζύγου, άνευ ημερομηνίας θανάτου. Έχει και μαρμάρινο κάθισμα, μονό, για να κάθεται ο σύζυγος και ν’αναπολεί. Το περι-αύλιο (;) του μνημείου είναι ψηφιδωτό Όπως και τα πάνω διαζώματα των τοίχων. Οι τοίχοι εξωτερικά έχουν σκαλιστές πλάκες με εικόνες της ζωής του ζεύγους Επειδή οι ημερομηνίες γεννήσεως είναι αρκετά παλιές και ο τάφος αρκετά παρατημένος, ειδικά όταν ο κάτω χώρος είναι γεμάτος ψηφιδωτά και ο πάνω αφημένος με τα τούβλα, υποψιάζομαι ότι και ο σύζυγος πέθανε αλλά δε θάφτηκε εκεί. Φαντάζομαι οι κληρονόμοι δε συμφωνούσαν...


Έχουμε και οίκο μπάρμπι....