Πως ξέρεις αν σ’αρέσει

Πως ξέρεις αν σ’αρέσει εκεί που μένεις;

Κάθε φορά που περπατάς στο δρόμο με κατεύθυνση την είσοδό σου/ κάθε φορά που μπαίνεις σπίτι σου θες να τραγουδήσεις «κι όμως είμ’ ακόμα εδώ».

Κάθε φορά που βλέπεις την παλιά παιδική σου χαρά θες να ξανα-τραγουδήσεις «this used to be my playground».

Θες να γνωρίσεις τους γείτονες! Ακόμα και τη διαχειρίστρια!! Χαιρετάς και τη συνταξιούχο διπλανή!!!!

Ανακαλύπτεις ότι έχεις λαϊκή δίπλα σου. Και σ’ αρέσει! Και πας κιόλας!!!

Βγαίνεις να περπατήσεις άσκοπα στους γύρω δρόμους με τ’ ακουστικά στ’ αυτιά για ν’ ανακαλύψεις την τοπική αγορά. Και γουστάρεις να το κάνεις!

Πως ξέρεις αν το πράγμα έχει γίνει νοσηρό;

Έχεις ειδική συσκευή τηλεόρασης μόνιμα ρυθμισμένη στην κάμερα που εκπέμπει από την είσοδο.

Και δε σου φτάνει!

Σκέφτεσαι τι καλά που θα ‘ταν αν μπορούσες να βλέπεις και μέσα τα διαμερίσματά τους, όχι μόνο ποιος μπαινοβγαίνει.

Έχεις «ένα καλό ζευγάρι» κυάλια. Κι αγοράζεις κι ένα τηλεσκόπιο. Ενώ μένεις στο Παγκράτι.
Έχεις φτιάξει χάρτη της περιοχής σου που πιάνει έναν ολόκληρο τοίχο. Έχεις καταφέρει ν’απομνημονεύσεις τους δρόμους.

Κι έχεις και σημειωμένα όλα τα γύρω μαγαζιά.

Και μερικούς από τους κατοίκους με σημαιάκια.
Έχεις και ειδικά αρχεία στο πισί με αποθηκευμένο ό,τι μπόρεσες να βρεις κατά καιρούς στο ίντερνετ με αναφορές στη γειτονιά σου.

Ή στους γείτονες (βλ σημαιάκια).