Τέλος εποχής

Αυτό το κείμενο είναι πολύ διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα. Αυτό το κείμενο γράφτηκε στο σπίτι μου. Μέχρι χτες αυτό το μπλογκ ήταν κατά κάποιο τρόπο «πειρατικό». Ήταν εξ’ολοκλήρου γραμμένο σε υπολογιστές άλλων, στον υπολογιστή της δουλειάς, σε νετ καφέ. Κατά κάποιο τρόπο με γοήτευε αυτή η διαφορετικότητα, να νιώθω ότι είμαι μια περιθωριακή των μπλογκς, μοναδική ίσως. Μια «πειρατίνα», όπως οι παλιοί αντάρτες των FM.
Μέχρι χτες αρνιόμουν ίσως ν’αποκτήσω οικιακή επαφή με το ίντερνετ, ελπίζοντας έτσι σε διαφύλαξη από πιθανή εξάρτηση και σε περιφρούρηση του προσωπικού μου -μη εικονικού- χρόνου. Ίσως απλά δεν είχα πολύ χρόνο για ίντερνετ στην προσωπική (μετά το ωράριο) ζωή. Ξαφνικά έχω πολύ χρόνο και μειωμένη όρεξη για διάβασμα, ενώ η τηλεόραση με τραβάει όλο και λιγότερο.
“Πάλευα» την συνέχιση του μπλογκ, ακόμα κι ενάντια σε άπειρες απαγορεύσεις διευθύνσεων στη δουλειά. Του «blogspot » αρχικά και του ενός πρόξυ μετά τον άλλον, αργότερα.
Καλά, είμαι μια τεχνοφοβική, το παραδέχομαι. Μπροστά στο ν’αποκτήσω ένα νετμπουκ, ένιωθα, ακόμα νιώθω, το δέος ενός ζουλού μπροστά στις χάντρες που κουνάει ο σαμάνος. Μέχρι χτες δεν είχα ποτέ υπολογιστή σπίτι μου. Τον υπολογιστή τον έμαθα αρχικά από κάτι μαθήματα word - excel σε φροντιστήριο και αργότερα στο πισί του γραφείου.
-Άμα το ανοίξω θα «παίξει;»
-Θα «παίξει»
“Έπαιξε» τελικά, παρ’όλο που δεν ήμουν σίγουρη τι και πως γίνεται με τη σύνδεση στο ίντερνετ ή που βρίσκεις το word αν δε το έχεις ήδη συντόμευση στην οθόνη.
Άντε κι ο θεός βοηθός
Πάω τώρα να βάλω σκούπα.