Embarrassing moments (συνέχεια): η αναρρόφηση

Χτες ξέρασα μέσα σ’ένα μεζεδοπωλείο.
Άργησα πολύ να πάω, περασμένες 11, γιατί ήθελα να ράψω ένα παντελόνι και μετά που έφτασα, τα παιδιά είχαν φάει. Άρα πήρα κι εγώ ένα πιατάκι να συνοδεύσω το κρασί μου, γιατί θα συνεχίζαμε να πίνουμε. Όχι τίποτ’ άλλο, είχα δίωρη πρωινή άδεια, να μην εκμεταλλευτώ τη βραδιά μου; Ε πέντε γαμολεπτά πρόλαβαν να περάσουν που τελείωσα τη φάβα μου με το κρεμμύδι. Εκεί που πίναμε και γελάγαμε, γελάγαμε και πίναμε, κάτι πήγε πολύ λάθος. Άρχισα να βήχω. Και να βήχω. Και δε σταμάταγε και πάνω που νόμισα ότι τελείωσε, αρχίζει και βγαίνει υγρό από τη μύτη μου. Και το στόμα μου. Σχεδόν δε το κατάλαβα ότι μου ανέβαινε από τις αναπνευστικές οδούς/λαρύγγι μου τέτοιο πράγμα, πριν το δω να τρέχει.Σα μύξα υγρή, χωρίς κομματάκια φαγητό μέσα του. Ούτε να σηκωθώ πρόλαβα, ούτε βέβαια να φτάσω σε καμιά λεκάνη. Ίσα που πρόλαβα να σκύψω, να μη τρέξει στα μπούτια μου, αλλά μέσα στο άδειο πιάτο.
Νομίζω ότι και τα 4 τραπέζια είχαν σταματήσει να τρώνε και με κοίταζαν.
Νομίζω ότι και τα γκαρσόνια έπαθαν κοκομπλόκο απ’το θέαμα μιας γριάς που βήχει, φουσκώνει, κοκκινίζει σα παντζάρι και στο τέλος της φεύγουνε πάνω στο τραπέζι, και εκτός από τις υγρές πετσέτες που έφεραν, μας κέρασαν ένα επιπλέον καραφάκι κρασί. Ευτυχώς η παρέα μου δεν αηδίασε να σηκωθεί να φύγει. Καλά παιδιά. Κι εκπαιδευμένα καθώς φαίνεται, από αναρίθμητα ανιψάκια.
Μετά στο δρόμο το σκεφτόμουν και γελούσα μόνη μου σαν ηλίθιο. Γι’αυτό και σταμάτησε ο Γιάννης. Ο Γιάννης είναι ένας υδραυλικός που πήγαινε ανάποδα στο μονόδρομο που περπατούσα. Με είδε που γελούσα μόνη μου σαν την παλαβή κι επέμενε να μου δώσει το τηλέφωνό του.
Έ ρε γλέντια!