Τι έκανα την ημέρα του Γκαίη Πράηντ.

Τι κάνει λοιπόν ένα κατά βάση (πρακτικά τουλάχιστον) ετεροφυλόφυλο κορίτσι την ημέρα του Γκέη Πράιντ;
Πάει με τους γκέηδες φίλους για συμπαράσταση;
Πάει με τους χρυσαυγίτες φίλους για συμπαράσταση;
Πάει για βρούβες;
Εγώ διάλεξα το τρίτο.
Εγώ την ημέρα του Πράιντ, κυριακάτικα, καλοκαιριάτικα έσκαβα.
Ή περίπου.
Γιατί μόνο με σκάψιμο μπορεί να συγκριθεί αυτό που έκανα.
Ο πατέρας μου αποφάσισε να ξεφορτωθεί τα σκουπίδια του!
Πάντα με έθλιβαν τα κατοχικά σύνδρομα των δικών μου. Ένα από αυτά οδήγησε το (πανέμορφο) πατρικό μου να μοιάζει με τη χωματερή των Λιοσίων.
«Δεν πετάμε τίποτα».
«Φύλα το, μπορεί να χρειαστεί κάπου».
Αυτή η γαμημένη λογική έχει συσσωρεύσει τόνους άχρηστων σκουπιδιών σε ντουλάπες, πατάρια, υπόγεια, πάνω σε γραφεία, τραπεζάκια σαλονιού, συρτάρια και ντουλάπια κουζίνας, κ.λ.π.
Γιατί φυσικά και φυλάμε το γιογιό της μικρής, μπορεί να έρθει κανά άλλο πιτσιρίκι σπίτι και να θέλει να κατουρήσει. Ανεξαρτήτως αν τα τελευταία 20 χρόνια έχουν έρθει άπειρα πιτσιρίκια και κανένα δεν τα έχει κάνει στο γιογιό.
Και οι σχολικές τσάντες της μικρής μπορεί να χρειαστούν. Ανεξαρτήτως αν δε σκοπεύουμε να κάνουμε άλλο παιδί. Μπορεί και να τις χαρίσουμε σε κανένα παιδάκι που δεν έχει. Ανεξαρτήτως αν η γειτονιά είναι «χάι» και όλα τα παιδάκια έχουν, ενώ οι τσαντούλες είναι διαλυμένες.
Άπειρα χαρτάκια. Γιατί το σεβόμαστε το χαρτί. Και μαζεύουμε παλιά αχρησιμοποιήτα ψηφοδέλτια για να φτιάξουμε μπλοκάκια, όπως κρατάμε ΟΛΑ τα σκισμένα χαρτάκια με τηλέφωνα χωρίς όνομα ή τις παλιές αποδείξεις ετών που είναι άχρηστες.
Και οποιοδήποτε κομματάκι ξύλου, γιατί «μπορεί να χρειαστούμε κανά ξύλο».
Συμβουλές προς ναυτιλομένουυς:
Ρούχα πρόχειρα. Φόρμα ή σορτσάκι, αλλά όχι αυτά που κυκλοφορούμε στο δρόμο. Κάτι που να μη μας νοιάζει αν θα χρειαστεί πέταμα μετά..
Μπουκαλάκι με νερό.
Ρολό σακούλες σκουπιδιών.
Γάντια, αν δε θέλουμε να κάνουμε μαύρα δάχτυλα με ασορτί μαύρα νύχια ή να γεμίσουμε ακίδες.
Ξεκινάμε νωρίς το πρωΐ με τη δροσούλα. Να έχει φως. Διακόπτουμε όταν ξεκινήσει η ζέστη, και συνεχίζουμε, αν χρειαστεί, το απόγευμα κατά τις έξι που πέφτει η ζέστη και τελειώνει το Numbers.
Εννοείται ότι δεν ασχολούμαστε με την καθαριότητα του χώρου πριν τελειώσουμε ολοκληρωτικά. Εκτός και αν πατάμε πάνω σε ακατανόμαστα πράγματα πάχους εκατοστών, οπόταν ρίχνουμε ένα πρόχειρο σκουπισματάκι.
Απολογισμός:
Μετά από 3 1/2 ώρες δουλειά έχω τελειώσει τα 2/3 του υπογείου. Δηλαδή έχω επαναληπτικό την άλλη Κυριακή.
Λογικό, αν περιμένεις από ένα σαμιαμίδι να τελειώσει 13 τετραγωνικά μόνο του.
Ανακάλυψα ότι το υπόγειό μας ήταν επί δεκαετίες ένα νταμάρι. Έβγαλα σακούλες με γύψο και τσιμέντο σε σκόνη, που πρέπει να είναι από το χτίσιμο του σπιτιού, 30 χρόνια εκεί.
Ανακάλυψα τη μισή παραγωγή σε ξυλεία του Αμαζόνιου. («μπορεί να χρειαστούμε κανά ξύλο») Έβγαλα και πέταξα πάνω από 10 κιλά ξύλο σε διάφορες μορφές, από μικροσκοπικές σφήνες μέχρι καδρόνια τακτοποιημένα σαν Τζένγκα. Ή και κουκουνάρια. Από κόντρα πλακέ μέχρι μπαμπού καλάμια. Αν ξαναδώ κομματάκι ξύλο μπροστά μου θα ουρλιάξω. Το ίδιο ισχύει και με κομμάτια μετάλλου, σε ράβδους, κυλίνδρους κ.λ.π.
Έναν παλιό θερμοσίφωνα.
Τουλάχιστον πέντε άδεια καλάθια από κρασά.
Ένα γουδί
Κατσαρόλες όπου πρέπει να έτρωγε ο Νώε.
Απλίκες ασορτί με το παλιό φωτιστικό του σαλονιού (τόσο παλιό που ακόμα και ο πατέρας μου το αντικατέστησε).
Το παλιό φωτιστικό του σαλονιού.
Το παλιό φωτιστικό της κουζίνας.
2 χαλασμένες ηλεκτρικές σκούπες.
Το παλιό σίδερο της μαμάς, ένα στάδιο μετά από αυτά με το κάρβουνο.
Μια αυθεντική δερμάτινη βαλίτσα παλαιού τύπου, ίδια με αυτές που κρατάει ο Σέρλοκ Χόλμς (αυτές με το πάνινο κάλυμμα με κουμπιά). Υποψιάζομαι ότι με αυτήν πήγε ο πατέρας μου φαντάρος. Ή με αυτήν ήρθε η μάνα μου στην Αθήνα.
Μια αυθεντική ποντικοπαγίδα. Η οποία παραμένει ένα ανεξήγητο μυστήριο μιας και ουδέποτε είχαμε ποντίκια (κατσαρίδες ναι).
2 σακούλες με σκουριασμένες βίδες.
Μια πλήρη συλλογή των κατά καιρούς καμένων ασφαλειών και των αντικατετασταθέντων πόμολων.
Ένα συρφετό από άλλες χαλασμένες συσκευές και ακατανόμαστα κομμάτια συσκευών ή εργαλείων ή αγνώστων λοιπών αντικειμένων, προσεκτικά συσκευασμένα και αυτά σαν Τζένγκα. Δηλαδή τραβάς ένα και βρίσκεσαι με ένα βουναλάκι στα πόδια σου.
Σκουπίδια. Τελεία. Δε μπορώ να περιγράψω αλλιώς κομμάτια από υπόλοιπα κουρτινών και χαλασμένα στιλό ή παλιά βάζα νεσκαφέ και άδεια μπιτόνια από άγνωστα υγρά της Mobil.
Με τις υγείες μας.
Αλλά έχω πρόγραμμα εγώ. Και στόχους. Στην αρχή το υπόγειο. Μετά το υπόλοιπο σπίτι. Μετά… ο κόσμος.
Καλά όχι ακριβώς ο κόσμος.
Μάλλον η σοφίτα.