Οι τσουλάρες των παιδικών μου χρόνων

Προσοχή, το κείμενο ενδέχεται να σας τραυματίσει ψυχολογικά. Δεν απευθύνεται σε μικρά παιδιά.


Και ξεκινάω με τη Μπάρμπι. Την ξανθιά με τις εξωγήινες αναλογίες που την κατηγορώ για τη νευρική ανορεξία της γενιάς μου. Η Μπάρμπι είναι μεγάλη μυξοπαρθένα. Και ξανθιά και νοικοκυρά. Και εξαρτημένη γυναίκα –νοικοκυρά, και εργαζόμενη για να συνεισφέρει, αλλά όχι σε θέση που να απειλεί το Αρσενικό. Νοσοκόμα,γραμματέας, άντε πριγκίπισσα και πολύ της είναι. Χαμηλοβλεπούσα και σιγανοπαπαδιά, διότι τα έχει και με τον Κεν και με τον ΤζονΤζον και κάπου νομίζω την έχω δει να κυκλοφορεί και αγκαλιά με κάποιο μούλικο. Άρα έχει και ξώγαμο η κυρία και μάλιστα αδιευκρίνιστου πατρός.

Μετά έχω την Πηνελόπη του Ομήρου, την και καλά πίστη σύζυγο. Η οποία, ανεξάρτητα του πως πήγε να τους«περάσει» στην ιστορία, είχε μπάσει 20 γκόμενους στο παλάτι και αλωνίζανε και κάνανε πάρτι, μέχρι να γυρίσει ο σύζυγος. Που καλός γυρίστρας και μπήχτης ήταν και του λόγου του, αλλά τουλάχιστο το παραδεχότανε, δεν έκανε ότι τους είχε στο περίμενε τους μνηστήρες. Διότι αμα δε τους ήθελε, τι τους είχε σπιτώσει; Κοτζαμαν βασίλισσα και καλά δε μπορούσε να διώξει όποιον ήθελε από το παλάτι της....
Συνεχίζω με τις «παραμυθιάτικες» και πρώτη την Κοκκινοσκουφίτσα. Άλλη που το είχε δίπορτο και το έπαιζε αθώα Μαγδαληνή. ΚΑΙ με τον κυνηγό ΚΑΙ με το λύκο μωρή; Και κτηνοβασία; Και δήθεν τρέχουμε μεταμελημένες στον κυνηγό διότι «ο λύκος με έφαγε, εγώ δεν ήθελα»! Ακόμα και η γιαγιά υποψιάζομαι ότι είχε ύποπτο ρόλο στην όλη υπόθεση. Άλλωστε αυτή της γνώρισε το λύκο, το τριχωτό το μπρουτάλ αρσενικό.

.

Την «Ωραία», από το παραμύθι «Η Ωραία και το Τέρας»,την προσπερνάω, απλά της άρεσαν οι τερατόμορφοι της βιτσιόζας. Τραβάτε με κι ας κλαίω.Η αρχι-τσουλάρα βέβαια ήταν η Χιονάτη. Η οποία το έσκασε από το πατρικό της για να πάει να συζήσει με εφτά περικαλώ. Εντάξει, κοντούς, αλλά σάμπως δεν έχουν οι κοντοί πούτσο; Αχόρταγη η μαντάμ. Και στο φινάλε,τους παρατάει κι αποπάνω για έναν όγδοο, τυχαίο περαστικό πρίγκιπα, που της έταξε καθωσπρεπισμό, μονιμότητα και πριγκιπάτο. Διότι οι νάνοι, τι να σου κάνουν οι δόλιοι; Φτωχοί εργάτες ήταν, μεσ’τον ιδρώτα και τη σκόνη του αδαμαντωρυχείου. Πουλημένη!

Όχι ότι οι άλλες πήγαιναν πίσω. Θυληκές προικοθήρες όλες τους, καμιά δεν ερωτεύτηκε τον φτωχό τσοπάνη, τον αγρότη, τον κυνηγό, εκτός ίσως από την Κοκκινοσκουφίτσα. Όλες πρίγκηπες κυνηγάγανε, ακόμα και το «Τέρας» της «Ωραίας» ματσό ήτανε. Κοινώς τότε, αν δεν ήσουνα πρίγκιπας, ωραία γκόμενα δεν έβγαζες. Ακόμα και η «ταλαιπωρημένη», και συνεπώς συμπαθής, Σταχτοπούτα, έφερε τον κόσμο ανάποδα, να φάει το γκόμενο που γούσταρε η αδερφή της. Πράγματα ανεπίτρεπτα ανάμεσα σε αδερφές που σέβονται τον εαυτό τους μιας και ισχύει άγραφος κώδικας τιμής. Ε, τούτη εδώ η τσουλάρα άρχισε να διαδίδει ότι ήταν ετεροθαλής η αδερφή για να παρακάμψει τον κώδικα. Και δε θέλω μαλακίες του στιλ «μα της ταίριαζε το γοβάκι, ήταν ment to be together» κι άλλες σάχλες. Λες κι αν τη στένευε και λίγο, θα έβγαζε άχνα προκειμένου να τσιμπήσει τον πρίγκιπα τον φραγκάτο.

Μη ξεχάσω την αθώα Κάντυ-Κάντυ με το διαρκώς έκπληκτο ύφος κυνηγημένου σπουργιτιού. Η οποία μόλις πέθανε ο πιλότος πήγε και τα έφτιαξε με άλλον, πριν κρυώσει το πτώμα. Στις εννιά του μακαρίτη, άλλον έβαλες στο σπίτι!