Δυσπεψία

Τον τελευταίο καιρό το παρατηρώ πιο έντονα, γιατί μάλλον με ενοχλεί πιο πολύ. Το ξέρω ότι δεν πρέπει να θυμώνω με κάτι τόσο κωμικό, αλλά….. δε τα καταφέρνω. Ναι, γελάω, αλλά δεν αντέχω να μην πετάξω και την κακία μου. Όλο και περισσότερους ανθρώπους γνωρίζω γύρω μου που δε βλέπονται, και όμως νομίζουν ότι είναι θεοί και έχουν ένα τουπέ 100 καρδιναλίων.
Και μιας και δε τους γνωρίζω και πολύ καλά προσωπικά (μερικούς και καθόλου), την πετάω εδώ την κακία μου. Γιατί βλέπω παντρεμένους που είναι σαν ανάποδα γαμώτο και όμως, αντί να κάτσουν ήσυχα δίπλα στις γυναικούλες τους κυνηγάνε όποιο θηλυκό βρουν; Επειδή μπορούν θα μου πει κάποιος που ξέρω. Έλα όμως που το κάνουν και όταν δε μπορούν, πεισματικά, σα σκυλάκια του παβλόφ, που το κυνήγι του θηλυκού αντιστοιχεί στο κόκκινο κουμπί, μόνο που το κόκκινο κουμπί δε φέρνει κανένα ευχάριστο αποτέλεσμα. Θα μου πεις η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Πάντα.

ΕΓΩ γιατί σκυλιάζω και θέλω να τους χαστουκίσω; Αντί να γελάω με το κάθε ανέκδοτο; Και την κάθε ανέκδοτη μπαλότσα, που μιλάει με ναζιάρικο ύφος, μάτι μισόκλειστο και χείλια τουρλωμένα και τρέχει να κωλοτριφτεί σε όποιον άντρα βλέπει; Ειδικά εκεί όπου δεν την παίρνει με τίποτα; Καλά, γελάω μεν όταν βλέπω κάτι μπαζόμπαζα να την πέφτουν σε ωραίους άντρες με στιλ και αέρα «εγώ είμαι και καμιά άλλη». Τουλάχιστον έχουν αυτοπεποίθηση, και η εμφάνιση δεν είναι το παν για να γοητεύσεις έναν άνθρωπο. Δεν αντέχω όμως να μιλάνε με ανάλογο υφάκι (εγώ είμαι κι άλλη καμιά, ειδικά εσύ μυρμηγκάκι) σε γυναίκες και ειδικά σε γυναίκες που τους ρίχνουν σε όλα. Μα καλά, δε βλέπουν μπροστά τους; Ή μήπως μας ρίχνουν κάτι στο νερό;

Καλά, απλά εγώ είμαι ξινή, διότι δε βλέπω και να κυκλοφορούν ωραίοι άντρες πια, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Τόσο ελαχίστων που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, τον τελευταίο χρόνο.

Φτου κακά

Φάητ είσαι λίγο σπασαρχίδας το ξέρεις;
Την προηγούμενη πρόσκληση για ποίημα την έκανα γαργάρα.
Εσύ τι πετάχτηκες σαν το φασόλι;
Και ευτυχώς δε προσβάλλεσαι, γιατί μου αρέσει να βρίζω. Είναι επιλογή μου να μιλάω σα λιμενεργάτης ώρες-ώρες. Είμαι μια λεπτεπίλεπτη τριανταφυλλένια μοναχοκόρη, μεγαλωμένη στα πούπουλα. Με το μπαλέτο της, τα γαλλικά της, μόνο το πιάνο δε φτούρησε στην όλη φαντασίωση, διότι έχω τόση σχέση με τη μουσική όση ο Βαμβακούλας με το πλέξιμο δαντέλας. Ουδεμία συναίσθηση ρυθμού και μουσικής. Μόνο που της *Τανίλας* δεν της πήγαινε αυτός ο τέλειος εαυτός, η καθωσπρέπει μικρή κυρία, όλο αυτό το ροζ παραμύθι, ούτε της αρέσει το ροζ. Χώρια που κάποια πράγματα εκφράζονται καλύτερα μέσα από ένα μπινελίκι, παρά αλλιώς. Ναι, δεν είναι καθωσπρέπει, αλλά έχει παλμό και εκφραστικότητα και ζωντάνια. Και με κουράζει να περιορίζομαι.

Μου αρέσει να φορώ ακουστικά στο λεωφορείο και ν’ακούω μουσική. Δε πολυγουστάρω και να μου πιάνουν κουβέντα άγνωστοι. Ή γριές που θένε να κάτσουν. Δηλαδή θένε να σηκωθώ για να κάτσουν. Φοράω τ’ακουστικά μου για ν’αποθαρρύνω τους ανθρώπους, που μου αρέσει να παρατηρώ μόνο μέσα από την απόσταση της μουσικής. Δε κοιτάω άντρες μόνο. Κοιτάω και τις γυναίκες, αναρωτιέμαι τι δουλειά να κάνουν και είναι στους δρόμους τόσο πρωί. Τέτοια ώρα κυκλοφορούν όσοι κάνουν την ίδια δουλειά με μένα ή οι δημόσιοι υπάλληλοι. Και τις τελευταίες μέρες χαζεύω και τις «καρδιές» στο κέντρο, αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω τη «μηχανική καρδιά».

Έχω και μια μικρή ανατριχιαστική συνήθεια που αφορά τον αφαλό μου. Αλλά δε θ’αποκαλύψω ούτε τι του κάνω, ούτε γιατί ούτε πως ξεκίνησε αυτό.
Περίεργοι.
Ταραξίες.
Μαλλιάδες.
Τεντιμπόηδες.

H καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.

Τα συστατικά μιας καλής μέρας:
1. Το σωστό ξύπνημα.
Τουλάχιστον μια ώρα νωρίτερα. Και να το καταλάβεις ΑΦΟΥ έχεις πλυθεί, ντυθεί, βαφτεί, φτιάξει τσάντα, πιει γάλα/ καφέ ή φάει πρωινό, βάλει παπούτσια, σβήσει φώτα, βγει στο δρόμο. Ακόμα καλύτερα άμα ήδη έχεις φτάσει στη δουλειά.
2. Το σωστό βρισίδι στο δρόμο.
Στο λεωφορείο, στην οδήγηση, στο παρκάρισμα. Μην το αποφεύγετε, η υγιής έκφραση του θυμού που όλοι κρύβουμε μέσα μας είναι απελευθερωτική. Μην τσαμπουκαλεύεστε, βριστείτε, αλλά με χιούμορ, χωρίς να παρεκτραπείτε σε χειροδικίες. Αρνητικοί πόντοι αν το κάνετε χωρίς στιλ ή αν ο άλλος καταφέρει να σας κάνει να νευριάσετε. Λατρεύω: « γρια τσατσά που δεν την παίρνει πια κανείς, ούτε ο χάρος», «μουχλιασμένε ντολμά πατημένε από ελέφαντα με διάρροια», κ.λ.π..
3. Το σωστό πέσιμο στο δρόμο.
Εκεί που δεν έχει νερά, πάγους, λάδια. Ενώ φοράς το και καλά «αντιολισθητικό» παπούτσι, μπαμ και κάτω, κωλαράκι πονεμένο, παντελόνι λερωμένο. Κατά προτίμηση πριν πας στη δουλειά, όπου έχεις να συναντήσεις και πελάτες με το ανοιχτόχρωμο παντελόνι σου που μοιάζει χεσμένο.
4. Οι σωστοί πελάτες.
Που δε ξέρουν τι θέλουν. Ενίοτε και οι λάθος πελάτες. Που δεν είναι δικοί σας πελάτες, αλλά τους έχουν δώσει λάθος τηλέφωνο και δεν εξηγούν και ακριβώς περί τίνος πρόκειται από πάνω, για να δέσει το γλυκό.
5. Οι σωστοί συνάδελφοι.
Με άγνοια του αντικειμένου τους, που τα βάζουν μαζί σου επιπλέον. Ή οι ζεν κατώτεροί σου, αλλά υφιστάμενοι αλλουνού, που σου αναθέτουν τη δική τους δουλειά, ενώ οι ίδιοι κάθονται και καπνίζουν κοιτώντας το υπερπέραν, διαλογιζόμενοι. Όπως το καραπουσταριό ο κλητήρας, που μου παντρεύτηκε και μια σιγανοπαπαδιά κόρη παπά, ίσα για να αναγνωριστεί το μούλικο, και μας περιφέρεται για άντρας. Και επιπλέον όποιος του πει να πάει έγγραφο κάπου απαντάει, να το πας εσύ!

Αχ, όταν ήμουνα μικρή τέτοιες μέρες δε μπαίναμε στην τάξη μετά την πρωινή προσευχή, αλλά παραμέναμε στο προαύλιο και φωνάζαμε Εκδρομήηηηη…. Εκδρομήηηηηη…. Πολλές φορές μας πηγαίνανε κιόλας.

O θεός να φυλάει από πυροσβέστες

Τελικά έχουν σουξέ τον τελευταίο (καλά όχι και τόσο τελευταίο) καιρό οι ιστορίες με πυροσβέστες.
Προ ετών η φίλη της αδερφής μιας φίλης μου ήταν που, εντελώς φέσι όμως, είχε ξεραθεί στο κρεβατάκι της για να ξυπνήσει με πυροσβέστες πάνω από το κεφάλι της. Η κοπελιά είχε μάλλον καταφέρει να κάνει μαλακία με αποτσίγαρο (ή είχε γίνει βραχυκύκλωμα; θα σας γελάσω και δε το θέλω) και κατάληξε να κοιμάται εν τω μέσω ενός φλεγόμενου σπιτιού.

Χτες κάποια άλλη (όχι εγώ) ξύπνησε με κουδουνίσματα νωρίς νωρίς το πρωί, με 2 πυροσβέστες έξω απ’ την πόρτα της και μια γρια. Η αργόσχολη κωλόγρια ήθελε να σώσει ένα παγιδευμένο σε καλώδια κωλοπερίστερο (ναι, απ’ αυτά που μας κάνουν μουνί όλων μας τα μπαλκόνια) και αναστάτωσε πυροσβεστική και την ξενυχτισμένη φίλη μου. Που να της το καταχέσουν το μπαλκόνι της και την ίδια πατόκορφα τα κωλόπουλα.

Οι πυροσβέστες ήταν κακάσχημοι τελικά και στις 2 περιπτώσεις. Σε σημείο που εξεγείρομαι και ενίσταμαι. Μα νοείται κοντόχοντρος πυροσβέστης; Αφήνω τη μούρη σα γαλότσα, δε πρέπει να είναι τουλάχιστο γυμνασμένοι; Σε τι κόσμο ζούμε; Πως θα σε σώσει στα στιβαρά του μπράτσα κάποιος ο οποίος εμφανώς είναι φυσικής κατάστασης «ανεβαίνω 3 σκαλιά και λαχανιάζω απ’το πάχος»;
Που είναι τα ήθη και οι θεσμοί;
Όλα έχουν καταλυθεί πια;
Σε τι κόσμο θα φέρω τα παιδιά που θα κάνω με τον billzouk;

Παναΐαμ’!

Μεσόκοπες χαρχάλες λουστραρισμένες και γυαλισμένες εκδράμουν μετά μανίες σε μεγάλες πίστες. Εγώ πάλι νιώθω συχνά πολύ κουρασμένη και άυπνη για να βγω ακόμα και για ένα ποτάκι.
Το συνεργείο μου ζητάει 300 €. Όλο βάζω λεφτά στην άκρη και όλο γίνονται στραβές.
Ο υδραυλικός μου ζητάει 300€ για ένα σωλήνα κάτω από το πλακάκι που πρέπει να αντικατασταθεί γιατί έχει τρυπήσει. Τι διάολο, ταρίφα το έχουν κάνει όλοι το τρακοσάρι;
Χτες άλλαξα 4 φορές βρακί. Είχα ευκοίλια και έβγαζε υγρά ο κώλος μου.
Χτες βρίστηκα με έναν μαλάκα που χώθηκες πίσω μου και μου βούτηξε τη θέση. Ο μαλάκας κέρδισε τη θέση και επίσης ένα στόλισμα τριφασικό. Νομίζω ότι το χειρότερο που του είπα ήταν όταν τον ρώτησα «δε σε γάμησε ο γαμιάς σου σήμερα κι έχεις νεύρα σκατόγερε;»
Πρέπει να πάρω καινούρια μαξιλάρια. Με πούπουλο, μπας και δεν ιδρώνει η γκλάβα μου. Παναπεί ότι πρέπει να τραβηχτώ στο ΙΚΕΑ για 2 μαξιλάρια! Στις διαστάσεις που είναι η μαξιλαροθήκες μου μόνο εκείνα τα μαξιλάρια κάνουν. Και δε πάει και κανείς γνωστός κατά ‘κει.
Δυο φίλες έχουν τσακωθεί. Ή πιο σωστά μια φίλη έχει τσακωθεί με μια άλλη που δεν έχει τσακωθεί. Δηλαδή μια φίλη τσακώθηκε μόνη της. Τέσπα, πρέπει να κάνουμε ακροβατικά για να συναντιόμαστε διότι η πρώτη αποφεύγει τη δεύτερη.
Ο πατέρας μου, αφού γκρίνιαξε επισταμένα ότι δεν κάνουμε απόψυξη στο μικρό ψυγειάκι του υπογείου, πήρε μαχαίρι και πήγε να ξύσει τους πάγους. Κατάφερε να κόψει ένα σωληνάκι και να χαλάσει το ψυγειάκι. Δε σφάξανε που θα πάω να πάρω άλλο!
To νέτι μου κάνει συνέχεια κόλπα σήμερα. Έχω κλείσει και ξανανοίξει 4 φορές. Και έχω συνδεθεί 4 ή 5 φορές για να κάνω αυτήν την ανάρτηση.
Α σιχτήρ, εβριμποντι ιν δις ταουν χεζ α σαηλς παρτι εξεπτ του μι!

Είμαι ένα ποντικάκι

Το μικρό ποντικάκι ξαναγύρισε στα βιβλία που είχε παρατήσει εδώ και πολύ πολύ καιρό. Είναι ένα πολύ γρήγορο ποντικάκι που μπορεί να φάει πάρα πολλές σελίδες σε λίγο χρόνο. Παλιά, όταν το ποντικάκι δε δούλευε και δεν είχε οικογενειακές υποχρεώσεις, μπορούσε να φάει ένα χοντρό βιβλίο (των 400 σελίδων περίπου ας πούμε) σε δυο μέρες. Κάτι βιβλιαράκια μικρά και εύπεπτα του ενός δαχτύλου σε πάχος τα είχε για μεζεδάκια δυο-τριών ωρών.
Όταν δε το ποντικάκι ήταν πολύ μικρό και η εμπειρία πολύ πρωτόγνωρη, ξεχνιόταν με τις ώρες, ανέβαλε τουαλέτα ή φαγητό μέχρι να τελειώσει το κεφάλαιο ή την ενδιαφέρουσα εξέλιξη της υπόθεσης.
Τώρα βέβαια που έχει μόνο λίγες ώρες τη μέρα ελεύθερες ένα χοντρό ζουμερό βιβλίο κρατάει κάμποσες μέρες. Το μενού είναι ευρύ. Αστυνομικά, τρόμου, μυθιστορήματα, κόμικς, κ.λ.π. Εκτός από τα βαρετά, ανεξαρτήτως θεματολογίας. Τον «Κόσμο της Σοφίας» π.χ., που δεν προχώρησε πέρ’απ’τις πρώτες 20 – 25 σελίδες.
Το βιβλίο των ημερών είναι το Middlesex. Και ας λένε κάποιοι ότι είναι αργό και «κάνει κοιλιά» η αφήγηση. Ούτε οι «Αυτόχειρες παρθένοι» ήταν πολύ αργοί. Μόνο που δε γίνεται πια μέσα σε 2 μέρες. Ούτε έχει τόσο πολλά πρόσωπα και μπερδεμένοι υπόθεση. Τουλάχιστον όχι για κάποιον καλά εκπαιδευμένο. Και ρουφιέται γρήγορα.
Μόνη απορία των ημερών: τελικά η Νατάσσα συμμετείχε στο περί ου ο λόγος βίδεο;

Απ ντέητ: αγαπητό μου μπλογκ σήμερα με αποκάλεσαν φασίστρια. Έχω χεστεί στο γέλιο.

Επετειακό

Λοιπόν, αυτό υποτίθεται ότι είναι το 100ό μου ποστ.

Επειδή μου έχουνε πει ότι στο 100ό ποστ ο μπλόγκερ πρέπει ν' ανεβάσει γυμνή φωτό, και επειδή είμαι ντροπαλή, ξεκινάω με ένα πορτραίτο. Θ' ακολουθήσει η φωτό.

Η παρακάτω φωτο είναι λίγο μεταγενέστερη. Είμαι μεγαλύτερη και πιο αδύνατη.

Βέβαια δεν έχω κλείσει ακόμα έναν χρόνο σαν μπλόγκερ, αλλά τουλάχιστον χορτάσατε γυμνές γριές.

6η κοπή πίτας στο κωλοχανείο

Σήμερα κόβουμε πίτα στο μπουρδέλο. Είναι η 6η φορά. Βαριέμαι του θανατά. Συνήθως η μαλακία υποτίθεται ότι αρχίζει κατά τις 14:00. Παναπεί ότι μαζευόμαστε στο γραφείο του διευθυντή-γραμματέας του (αυτά τα δύο επικοινωνούν και οι πόρτες είναι ανοιχτές για να είναι ο χώρος ενιαίος). Φέτος που μόλις την έκανε ο διευθυντής (πήγε παρά τη διοικήσει) η υποδιευθύντρια οργίασε. Ξήλωσε πόρτες, σάρωσε γραφεία γέμισε το χώρο στρογγυλά τραπέζια. Μαζί με τον διάδρομο-προθάλαμο και τον χώρο μπροστά στα ασανσέρ που είναι όλοι γεμάτοι τραπέζια θα πρέπει να έχει καλέσει γύρω στα 300 μουνόπανα-μεγαλοστελέχη my ass από διάφορες υπηρεσίες.
Είπαμε, η μαλακία υποτίθεται ότι αρχίζει κατά τις 14:00. Παναπεί ότι τα κέτερινγκ έχουν έρθει απ’τη μια και έχουμε πεθάνει όλοι από τις μυρωδιές. Διότι συνήθως έχει και του πουλιού το γάλα. Σε κάτι τέτοια έχει, σε αναπροσαρμογές μισθών, παρ’όλη την κερδοφορία, τον πούλο. Παρατάμε λοιπόν τα γραφεία μας κατά τις 2 και μαζευόμαστε ξελιγωμένοι να κοιτάμε τα φαγιά και να μας κοιτάνε και αυτά. Κανείς (τους) δε τρώει όλοι οι παπάρες κωλογλείφτες περιμένουν να έρθει ο διοικητής να κόψει την πίτα και ν’αρχίσει το τσιμπούσι.
Το αρχίδι έρχεται στάνταρ κατά τις 15:30, έτσι για να μας δείξει πόσο δε μας σέβεται. Διότι υποτίθεται το σόου ξεκινά στις 2 για να έχουμε φάει ως τις 3 και 15 που λήγει το ωράριο. Ή περιμένεις ξενηστικωμένος και στο ένα πόδι ως τις τρεισήμισι και φεύγεις κατά τις 16:30, ή φεύγεις νηστικός στο ωράριό σου. Εγώ ως συνήθως έχω τα νεύρα μου από το πρωί γιατί την ξέρω την ιστορία, πάλι θα πρέπει να κάνω ακροβατικά για να κλέβω μεζεδάκια απ’τις πιατέλες, αντί να φάμε σαν άνθρωποι.
Και βέβαια, όποιος τύχει το φλουρί παίρνει δωράκι. Του κώλου. Δηλαδή κανά στυλό καλό, καμιά ατζέντα δερματόδετη και άλλα τέτοια ξεράσματα. Μόνο πριν αλλάξει η κυβέρνηση, με την προηγούμενη διοίκηση δίνανε σωστό δώρο. Δηλαδή μια μέρα άδεια, τα μαλάκια. Γενικώς η διοίκηση γαμιέται και ο διοικητής είναι συφιλιάρας πουτάνας γιος.

Ζωντανή ενημέρωση: Αίσχος! Τα γκαρσόνια είναι ένας πενηντάρης κι ένας τρεμουλιάρης εξηντάρης! Ειδικά ο δεύτερος μοιάζει έτοιμος για τον τάφο. Αμφιβάλλω αν το προσδόκιμο ζωής του θα του επιτρέψει να βγάλει τη γιορτή. Ούτε με ποιόν να φλερτάρω δεν έχω! Τσάμπα την έβαλα τη φούστα με το σκίσιμο μέχρι τον αφαλό.

Γκρι

Σήμερα ήταν που θα έγραφα ένα εξαιρετικά εμπνευσμένο ποστ, θίγοντας καυστικά αλλά και με χιούμορ την επικαιρότητα και όχι μόνο του μουνιού μου το χαβά. Θα ήταν ένα κείμενο με επιχειρήματα και με πλήρη γνώση της επικαιρότητας που θα σχολίαζε τα τεκταινόμενα με το μούλικο του Πασχάλη σε αντιδιαστολή με την ζήλια του ΛεΠα που δεν τον έχουνε πρώτη μούρη τα κανάλια και με την «ηθική κόρη του θεού» Θώδη.
Μετά από 3 βότκες, 3 σφηνάκια και 3 ώρες ύπνο, δε θυμάμαι τίποτα και πάλι το χαβά θα έχω.
ΘΕΕ ΜΟΥ ΠΩΣ ΝΥΣΤΑΖΩ.
Κι έχω κι απ’την άλλη το χαβά του κάθε μαλακα που του τη δίνει η γυναίκα η «έτοιμη να ψοφήσω στην άκρη του δρόμου» και την παρενοχλεί μεσ’το μέσο της Βουκουρεστίου με προστυχιές. Ούτε να του κάνω κωλοδάχτυλο δεν είχα δύναμη.
Και να πω ότι είμαι και κάπως ντυμένη…. Αν εξαιρέσεις την καρφίτσα στο παλτό και τη μπαλαρίνα (ε όχι και μοκασίνια, μπλιαχ μπλιαχ μπλιαχ) είμαι τελείως ανδρόγυνα ντυμένη. Γκρι μακρύ παλτό, γκρι μάλλινη φαρδιά παντελόνα και λευκό κασκόλ-που-τα-κρυβει-όλα και άβαφη σα σκληροπυρηνική λεσβία και δε φοράω ούτε άρωμα.
Τι να πει κανείς…
Θα μπορούσα επίσης να σχολιάσω βαθυστόχαστα τους σεισμούς. Το μόνο που έχω να πω για τους σεισμούς είναι ότι ξυπνάω πάντα όταν κάνει σεισμό μεσ'τη νύχτα. Και μετά αλλάζω πλευρό και ξανακοιμάμαι σαν πουλάκι. Η μοναδική φορά που έκανα 3 βήματα πιο 'κει, μέχρι την κάσα της πόρτας, ήταν στο σεισμό του '99. Και αφού είχε διακοπή ΚΑΙ αυτό που έβλεπα στην τηλεόραση. Δε θυμάμαι τι ήταν, αλλά σίγουρα ήταν κάτι που είχα μεγάλη σκασίλα να το δω, διότι αν συνέχιζε η προβολή εγώ από τη θέση μου ΔΕΝ σηκωνόμουνα.
Επίσης στο παιδικό μου δωμάτιο έχω έναν αρκετά αποτελεσματικό σεισμογράφο. Είναι ένα έπιπλο μπαμπού με γυάλινα ράφια. Στο πάνω ράφι έχω μερικά γυάλινα κηροπήγια και το ένα δεν "πατάει" καλά. Κουνιέται και γκλιν-γκλινίζει ακόμα και αν περπατήσεις δίπλα στο έπιπλο.
Ε, αν κουδουνίζει ξαφνικά ενώ είμαι ξαπλωμένη ξέρω οτι κάνει σεισμό ακόμα κι αν δε νιώθω κούνημα.

Up date: Άλλο ένα ρεκόρ έσπασε χτες τ'απόγευμα. Νεαρός (συμπαθητικός και χαμογελαστός) πλησιάζει Τανίλα. Νεαρός ρωτάει αν μιλώ αγγλικά. Απαντάω θετικά κι εκεί που νομίζω ότι θα με ρωτήσει "where is karagiorgi serbia?" ακούω το αμίμητο:
"Hi I'm Constantine Κάτι. Do you whant to study the Bible with me?".
Μου ήρθε ξαφνικό, κυρίως διότι δεν ήταν το πακετάκι σκούρο-κουστουμάκι-μάγουλο-γιαρμάς-πλατινέ-μαλλί. Απαντάω (ευγενικά):
No thank you
και απομακρύνομαι με ελαφρύ τριποδισμό. Χρόνος απομάκρυνσης από άντρα: περίπου 5 δεύτερα. Σαφώς μικρότερος από το προηγούμενο ρεκόρ που άρχισα να κλοτσάω την απέναντί μου όταν ο τύπος που καθόταν δίπλα μου άρχισε να μου δείχνει φωτό ανιψιών εντός πεντάλεπτου γνωριμίας.
Μπράβο μου, και εις ανώτερα. Σε λίγο θα τους διώχνω ΠΡΙΝ προλάβουν να μιλήσουν.

Οι 10 κακές συνήθειες των περισσότερων Ελλήνων.

1 ΑΛΚΟΟΛ
60% των Ελλήνων ηλικίας από 15 έως 30 ετών δηλώνουν ότι μέθυσαν τον τελευταίο μήνα
Nαι ναι ναι. Κι άλλο! Gimme more! Socially όμως. Και πάντα έχω ποικιλία αλκοολούχων σπίτι μου για να ποτίζω όσους μπαίνουν.
2 ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
50% δηλώνουν ότι δεν έχουν επισκεφτεί τον γιατρό τους για πάνω από έναν χρόνο
Xa! Είμαι σε θέση να σας βεβαιώσω, όσο κι αν δε θέλατε να μάθετε, ότι τα πρωτεύοντα και δευτερεύοντα σεξουαλικά μου όργανα είναι υγιέστατα, το ίδιο και το ουροποιητικό μου σύστημα. Τα δόντια μου άψογα, το ίδιο και οι εξετάσεις αίματος, τα γυαλιά καινούρια. Για τις εξετάσεις κοπράνων θα πρέπει να περιμένετε μέχρι το Μάρτη.
3 ΟΔΗΓΗΣΗ
100 χιλιάδεςΈλληνες έχουν χάσει τη ζωή σε αυτοκινητικά δυστυχήματα τα τελευταία 50 χρόνια
Ναι, οδηγάω. Έχω bonus malus 2.
4 ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ
20% των ανακυκλώσιμων απορριμμάτων καταλήγει στην ανακύκλωση
Όχι, είμαι κατά.
5 ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ
12% γυμνάζονται συστηματικά, ενώ το 55% των εργαζομένων ασκείται ελάχιστα ή καθόλου
Μέχρι πέρσι άνηκα, επί σειρά ετών, στο 12 %, φέτος πέρασα στο 55%
6 ΚΑΠΝΙΣΜΑ
44% των Ελλήνων είναι συστηματικοί καπνιστές.
Ναι, το έχουμε αυτό και το απολαμβάνουμε. Είμαστε ρίσκι μπόις εντ γκέρλς και φλερτάρουμε κάθε μέρα με το θάνατο. Εγώ και ο Ιντιάνα Τζόουνς.
7. Ι.Χ. ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΜΕΤΡΟ - ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ
17% των Αθηναίων δεν χρησιμοποιεί καθόλου τα μέσα μαζικής μεταφοράς
Μμμμμ…. Έτσι κι έτσι. Τα χρησιμοποιώ για να κατέβω κέντρο, στη δουλειά. Για τις λοιπές μετακινήσεις (π.χ. για να βγω το βράδυ) παίρνω τουτού.
8 ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
3-4 ώρες κάθε μέρα αφιερώνουν κατά μέσο όρο στην τηλεόραση
ΔΞ/ΔΑ. Ναι, βλέπω τα βράδια που δε βγαίνω , αλλά με παίρνει ο ύπνος μπροστά της, καμμιά φορά και μετά το πρώτο μισάωρο. Δε μπορώ να υπολογίσω πόση ώρα βλέπω τη μέρα.
9 ΧΡΗΣΗ ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟΥ
50% χρησιμοποιούν ευκαιριακά ή καθόλου προφυλακτικό
Μπρρρρρρ…… μόνο σε μακροχρόνια σχέση δε το χρησιμοποιώ
10 ΔΙΑΤΡΟΦΗ
90% των Ελλήνων τρώνε κρέας κάθε μέρα
Μακάρι αλλά δε γίνεται. Αν και είναι συμβουλή γιατρού να τρώω συχνά (όχι κάθε μέρα) κόκκινο κρέας (εγώ δεν ήθελα).

Έκτακτο δελτίο εκπτώσεων

Παρακολουθώντας λίγο τις λέξεις κλειδιά αναζητήσεων του τράκερ μου τις τελευταίες μέρες, ανακάλυψα το άγχος του κόσμου για την έναρξη των χειμερινών εκπτώσεων Ιανουαρίου 2008.
Προσωπικά χέστηκα για τις εκπτώσεις, σπάνια ψωνίζω ρούχα και παπούτσια τότε. Πολύ απλά διότι το νούμερο μου καταφτάνει στα μαγαζιά σε ένα-δυο κομμάτια στην αρχή τις σεζόν και μετά τις πρώτες 10 μέρες συνήθως έχει εξαντληθεί. Μόνο κανά καλλυντικό παίρνω στις εκπτώσεις του Χόντου.
Τέλοσπάντων, τριχωτούς κώλους ανέβασα, ανταποκρινόμενη στην αγωνία του κοινού. Τσιμπάτε τώρα και την ημερομηνία έναρξης των εκπτώσεων: 22 Ιανουαρίου μέχρι πέρσι, σύμφωνα με νόμο, σύμφωνα με: http://www.selpe.gr/index_anakoinoseis_paremvaseis_2006_12_12.htm
Βέβαια, πάντα ήταν, εδώ και χρόνια, πάγιο αίτημα των εμπόρων η ημερομηνία αυτή να γίνει 15 Ιανουαρίου, γι'αυτό και σύμφωνα με τον Νόμο 3557/14-5-2007 οι Χειμερινές εκπτώσεις ξεκινούν από 15 Ιανουαρίου έως και 28 Φεβρουαρίου και οι θερινές εκπτώσεις ξεκινούν σταθερά κάθε χρόνο 15 Ιουλίου έως και 31 Αυγούστου (πηγή: http://www.eviorama.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=1963).
Αντε, γιούρια και καλά ψώνια μαζοποιημένα θυματάκια του καταναλωτισμού που νομίζετε ότι θα βρείτε τον παράδεισο με τις καινούριες μπότες και το καινούριο δερμάτινο.

Δωράκι

Από εμένα σε όσους ανώμαλους/ες ψάχνουν πεισματικά για τριχωτούς κώλους εδώ. Παιδιά, ευχαριστηθείτε το.

Και μιας και μιλάμε για κώλους, εγώ το βράδυ της παραμονής της πρωτοχρονιάς έφαγα:

Λαχανοντολμάδες

Μπεκρή μεζέ

Κοτόπουλο σκορδάτο

Σουφλέ

Μαρουλοντοματοσαλάτα

Μελιτζανοσαλάτα

Ρώσικη σαλάτα

Ρυζότο

Αλλά αυτό που με θέρισε κυριολεκτικά, με έριξε κάτω και ήθελα να ξαπλώσω και μετά δε μπορούσα να χορέψω ήταν το κατσικάκι με τις πατάτες. Φταίει που είχε πολύ σκόρδο και πολύ λεμόνι.

Για γλυκό βασιλόπιτα και ένα άλλο που είναι σουδάκια περιχυμένα με σοκολάτα και έχουν στόλισμα σαντυγί.

Εt vous?

Kαλή χρονιά

Χρόνια πολλά σε όλους όσοι με διαβάζετε (και τους 3). Με υγεία. Με χαρά. Με αγάπη. Με όμορφες στιγμές. Με πλούσιες εμπειρίες. Με προκοπή. Όσες ευχές οι άλλοι θα σου πούνε, εγώ σου εύχομαι αληθινές να βγούνε.
Αν ξανακούσω άλλο τέτοιο κλισέ σαν τα παραπάνω θα ξεράσω. Πάνω σε αυτόν που το ξεστομίζει. Πήρα υπερβολική δόση αυτές τις μέρες και είμαι σε επίπεδο μηδενικής ανοχής.
Δόξα τω θεώ (λέμε τώρα) τελειώσανε οι κωλογιορτές. Που κάθε φορά μαρτυράω το γάλα της μάνας μου. Που η γυναίκα θέλει να λείπει επειδή είναι γιορτή. Θα μαλλιοτραβηχτώ και μ’ αυτήν στα προσεχώς. Που μου θέλει να λείπει ΚΑΙ τις χριστιανικές εορτές η μουσουλμάνα ΚΑΙ τις μουσουλμανικές που δεν είναι αργίες στην Ελλάδα.
Που όσο ορκίζομαι ότι δε θα πατήσω σε μαγαζί, παρά μόνο σε περίπτερο για τσιγάρα, από 15 Δεκέμβρη μέχρι ΚΑΙ 31 τόσο με υποχρεώνουν. Για να ψωνίσω για τους γονείς μου που είναι μεγάλοι και δε μπορούν, για την Χ που έχει γενέθλια, για την Ψ που έχει και δεύτερη ονομαστική εορτή, για τη θειά μου την Κοντύλω που της τελειώσανε τα φαγώσιμα στρινγκ και πεινάει.
Που όλοι μουρλαίνονται (πελάτες και συνάδερφοι) παραμονές γιορτών και θυμούνται ό,τι δουλειά δεν έχουν κάνει όλη τη χρονιά να την κάνουν μετά τις 20 Δεκέμβρη.
Που πήζεις στους δρόμους κάθε Δεκέμβρη από τις αρχές του μήνα, μιας και γίναμε Μανχάταν και ξεκινάμε ψώνια και στολισμούς από τέλη Νοέμβρη, το αργότερο. Μια ζωή (όσο δηλαδή στόλιζαν οι γονείς μου δέντρο) το στολίζαμε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο των Χριστουγέννων (για να συμμετέχω κι εγώ) και το ξεστολίζαμε το επόμενο ΣΚ των Φώτων (πάλι για να συμμετέχω κι εγώ). Από τότε που σταμάτησαν να μπορούν να συμμετέχουν εκείνοι σε όλοι τη διαδικασία, απλούστατα σταματήσαμε να στολίζουμε. Δε μπορώ να κατεβάζω μόνη μου στολίδια και δέντρο από τη «σοφίτα», να στήνω και να στολίζω δέντρο και να το ξεστολίζω και να το ξεστήνω και να το ξανανεβάζω στη στέγη, ο μαλάκας της υπόθεσης. Καλύτερα. Ανταπάντηση στον Νοεμβριάτικο χριστουγεννιάτικο ΚΑΙ ΚΑΤΑΚΑΡΑΚΑΚΟΓΟΥΣΤΟ στολισμό των ημερών.
Το μόνο καλό όσο έμενα με τους γονείς μου ήταν που δε μου τα πρήζανε τα καλαντόπαιδα. Διότι έχουν την κακή συνήθεια τα άτιμα να παίρνουν τις ρούγες από νωρίς. Ε, τους άνοιγε ο πατέρας μου, τα άκουγε τα φχαριστιόταν και εγώ, το άγριο νιάτο που είχε γυρίσει ξημερώματα από τα ξίδια, κοιμόμουνα κανονικά. Φέτος μου τα πρήξανε. Θα έπρεπε να τους βάλουν ωράριο να κυκλοφορούν μετά τις 11. Όχι από τις 8 το πρωί. Έχεις γυρίσει στις 7 και δεν έχεις προλάβει να κοιμηθείς 1 ώρα. Τα πήρα κι εγώ και δεν άνοιξα σε κανένα, και όχι μόνο για ιδεολογικούς/ θρησκευτικούς λόγους.
Γενικώς μου την έχει βαρέσει που μου χτυπάνε διάφοροι άσχετοι την πόρτα, ειδικά όταν κοιμάμαι. Σαν την άλλη που έψαχνε τη διαχειρίστρια παλιότερα. Και ντριν τα κουδούνια 9 η ώρα το πρωί Κυριακάτικα. Δε της είπα τπτ της συγκεκριμένης διότι ήταν το πρώτο κρούσμα και διότι ήταν ηλικιωμένη και προφανώς δεν έβλεπε καλά τα κουδούνια. Αλλά τον επόμενο γάιδαρο που μου χτύπησε πρωτοχρονιάτικα στις 9μιση το πρωί και δε μου έλεγε και ποιος είναι ή τι θέλει τον έδιωξα δίχως ν’ανοίξω. Μα ειλικρινά, είναι διάλογος αυτός εννιάμιση το πρωί ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ;;;;

Εγώ: Παρακαλώ;
Ο Γάιδαρος: Ανοίξτε παρακαλώ
Εγώ: Ποιος είναι;
Ο Γάιδαρος: Καλέ ανοίξτε
Εγώ: Aν δε μου πείτε ποιος είστε δεν ανοίγω.
Ο Γάιδαρος: Η κυρία απέναντι άνοιξε!
Εγώ: Η κυρία απέναντι μπορεί και να θέλει να τη ληστέψουν. Αν δεν πεις ποιος είσαι και τι θες δεν ανοίγω.
Ο Γάιδαρος: Καλά μην ανοίγετε.

Και σηκώθηκε κι έφυγε. Την επόμενη φορά που θα μου χτυπήσει άσχετος την πόρτα θα τον απειλήσω με όπλο μου φαίνεται, μπας και καταλάβει ότι ΚΟΙΜΑΜΑΙ. Και ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΩ ΣΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ.