Όνειρα

Δε πιστεύω στα όνειρα. Δε πιστεύω ότι ό,τι βλέπω θα μου συμβεί. Δεν περιμένω ας πούμε να δω στην πραγματικότητα άγνωστους άντρες στο χωλ μου να μιλάνε δίχως ήχο στους τοίχους, σαν κάτι εφιάλτες που βλέπω.
Συνήθως ξέρω πότε είναι όνειρο. Όπως μια φορά που έβλεπα έναν μελαχροινό κοκαλιάρη με τεράστιο παλτό στην κουζίνα του πατρικού μου να πετάει μεταλλικά αστεράκια νίτζα, πρώτα στους γονείς μου. Κι αφού τους πέτυχε στη δική μου κοιλιά. Το τράβηξα και του το έμπηξα στην καρδιά.
Κι όμως υπάρχουν φορές που ξυπνάω θυμωμένη ή πληγωμένη, παρ ’όλ’ αυτά. Όπως τότε που έκανα πρωί πρωί σκηνικό σ’ έναν γκόμενο επειδή ξύπνησα μεσ’τα νεύρα και τη ζήλια. Τον είχα δει να χαμουρεύεται και να φλερτάρει με μια παλιά μου συμμαθήτρια απ’ το λύκειο….
Ή σήμερα αξημέρωτα που ξύπνησα κλαίγοντας επειδή οι άλλες τρεις οι σακαφιόρες είχανε βγει στα γενέθλιά μου χωρίς εμένα. Και ούτε τηλέφωνο δε με πήρανε για ένα «χρόνια πολλά». Κι όταν τις έπαιρνα, δήθεν αθώα, να μάθω τι θα κάνουν απόψε μου απαντάγανε απότομα και μου το κλείνανε οι ρουφιάνες. Το πρωί ξύπνησα με πρησμένα μάτια. Φίλες σου λέει μετά….
Νιώθω μια απέραντη θλίψη σήμερα….



Up date: Ζητώ να μου δανείσουν ένα ντέφι. Επείγομαι λιγάκι, το χρειάζομαι μέχρι αύριο το βράδυ που είναι να πάω σε μια εθνικοσοσιαλιστική μάζωξη και λέω να ντυθώ τσιγγάνα.