Την προηγούμενη βδομάδα....

Πήρα καινούριο κινητό. Όπως σχολίασε φίλη μου «Μα το καινούριο είναι χειρότερο απ΄το παλιό!» Φυσικά και είναι. Μένω μόνη σε σπίτι χωρίς σταθερό, αν το ξεχάσω πάλι, όπως πριν από καιρό στη δουλειά, την πούτσισα. Χρειάζομαι μπακαπ. Επιπλέον η ετήσια επιδότηση αυτό κάλυπτε. Και ήθελα και κάτι με ραδιόφωνο. Βαριέμαι να κουβαλάω το αρχαίο μου γουόκμαν και δεν έχω Άη ποντ. Και σιγά μη σκάσω λεφτά για μια τεχνολογία που δε ξέρω να χειρίζομαι. Άλλωστε μ’ αρέσουν οι εκπλήξεις. Δε θέλω να ξέρω τι τραγούδια θα ακούσω. Προτιμώ να μου κάνει έκπληξη ο ντιτζέης του σταθμού. Και κυρίως δε θέλω να μου πιάνουν κουβέντα κακάσχημοι άντρες και παρτσακλές γριές στο λεωφορείο. Με τα ακουστικά είμαι κουφή στους ενοχλητικούς γύρω. Τους αγνοώ επιδεικτικά όταν προσπαθούν να μου μιλήσουν. Και αν επιμένουν τους βάζω να το πούνε 2-3 φορές, μια ενώ φοράω ακόμα τα ακουστικά και μια αφού τα βγάλω. Κοτάνε να συνεχίσουν συζήτηση μετά;
Άντε, καιρός ήταν ν’ ακούω κάτι στο λεωφορείο, μαλακία που δε το είχα σκεφτεί τόσο καιρό, ειδικά από τον Μάρτη, που κάνω μεγαλύτερη διαδρομή με αυτό. Ακόμα πιο πολύ τώρα που χειμωνιάζει και κρυώνω τα πρωινά κι είναι νύχτα ακόμα όταν ξεκινάω να πάω στη δουλειά και δε βλέπεις Χριστό έξω.
Και κρυώνω κι επιτέλους κατέβασα τα χειμωνιάτικα παπά. Καιρός ν’ανεβάσω στο πατάρι και όλα τα ντεμί σεζόν, αυτό που έπαθα χτες βράδυ δε το ξαναπαθαίνω. Ξεκίνησα με δροσιά και πηπ τόε και κατέληξα με μπόρα και βρεγμένα πόδια. Σιχαίνομαι τα βρεγμένα πόδια, κρυώνω ακόμα κι αν δεν κάνει κρύο. Όπως στα γενέθλιά μου πέρσι που ήθελε σώνει και καλά το παπί να πάμε μεξικάνικο, αλλά δεν έβρισκε το μεξικάνικο που είχε κάνει κράτηση και δε το έβρισκα ούτε εγώ. Και δώσ’του και περπατάγαμε στη Γλυφάδα μέσ’τη βρόχα πάνω κάτω να βρούμε το μεξικάνικο κι εγώ πια ήθελα μόνο να γυρίσω σπίτι μου. Όταν πια είχα αρχίσει ν’ απαιτώ να φύγουμε, στο τσακ το βρήκαμε κι εμένα το μόνο που μ’ ένοιαζε ήταν να τρέξω στην τουαλέτα να στεγνώσω με πετσέτες τα παγωμένα βρεμένα μου πόδια.
Πάντα έτσι την παθαίνω το φθινόπωρο, αργώ ν’ αποσύρω τα πέδιλά μου. Χαλί πάντως στο σαλόνι έβαλα.
Κι έχω αρχίσει και να αναρωτιέμαι, αν αυτό που λένε παλιά "μη βλέπεις πολύ τηλεόραση" έχει κάποια βάση. Ειδικά για μένα που επηρρεάζομαι εύκολα. Έχω αρχίσει νε εξετάζω σοβαρά το γεγονός αν πρέπει ν'αποκτήσω μια ομοφυλοφιλική εμπειρία πριν πεθάνω. Έβλεπα το Staight Story χτες. Όταν βρέχει τόσο πολύ δε μ'αρέσει να βγαίνω, αλλά να χουχουλιάζω εντός σα γραία. Αν και δε το είχα ποτέ σε τίποτα να χτυπήσω Γλυφάδα με τις μπόρες και το αρχαίο Ντάτσουν της μάνας μου. Αυτά πριν πάρω δικό μου τουτού, τότε ακόμα που εγώ ήμουν φοιτήτρια και η Γλυφάδα μια ατέλειωτη πισίνα όταν έβρεχε.
(ανεκδοτάκι. η γλυφάδα είναι ΑΚΟΜΑ μια ατέλειωτη πισίνα όταν βρέχει)
Πήρα ΚΑΙ καινούριο πιστολάκι για τα μαλλιά. Χειμωνιάζει και δε μπορώ να τ'αφήνω να στεγνώνουν μόνα τους. Κρυώνω.Καιρός ήταν και γι'αυτό. Από τότε που μετακόμισα βολευόμουν με το ταξιδιωτικό, δεν είχα αγοράσει. Μέχρι που άρχισε να έχει διαλείψεις. Ε λοιπόν η επιστημονική διαπίστωση της εβδομάδας είναι ότι τα καινούρια πιστολάκια τα φτιάχνουν να βγάζουν πιο κρύο αέρα, σε σχέση με τα παλιά. Πχ αυτό που ακόμα έχουν στο πατρικό μου είναι αγορασμένο τουλάχιστο προ πενταετίας και σου ψήνει ελαφρώς το κεφάλι. Το καινούριο τίποτα, ο πιο ζεστός αέρας που βγάζει θεωρείται χλιαρός μπροστά στο παλιό.