Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2007

Σκουπιδαριό.

Οι γέροι άνθρωποι δε πετάνε τίποτα. Τίποτα όμως! Ειδικά όσοι έχουν περάσει και μια κατοχή και πάσχουν από το σχετικό σύνδρομο. Κατανοητό να θέλουν δίπλα τους τις αναμνήσεις τους. Αλλά όταν βλέπω να μαζεύουν σκουπίδια – κυριολεκτικά – βγαίνω απ’ τα ρούχα μου.
Το πατρικό μου είναι ένα απέραντο νεκροταφείο χαλασμένων ηλεκτρικών συσκευών. Πέρ’από την αρχαιολογική αξία που έχουν, είναι πέραν πάσης ελπίδας επιδιόρθωσης, λόγω ακριβώς της αρχαιότητας αυτής. Ηλεκτρικές συσκευές τριακονταετίας ΔΕ φτιάχνονται. Πρώτον διότι κανείς δε πρόκειται να ζαλωθεί τα τεράστια αυτά τέρατα να τα πάει στο σέρβις της εταιρείας που βρίσκεται στου διαόλου τη μάνα. Δεύτερον επειδή πλέον δεν υπάρχουν ανταλλακτικά.
Παρ’όλ’αυτά δε τα πετάμε! Με την ελπίδα ότι θα βρεθεί κάποια μέρα, μαγικά, στο σπίτι κάποιος τεχνικός με το σωστό ανταλλακτικό να τα φτιάξει. Και μετά – γιούπι! – θα έχουμε δυο! Να δω τι θα τα κάνουμε! Διότι βέβαια, μιας και δε δουλεύει το ρημάδι, έχουμε αναγκαστεί ν’αγοράσουμε καινούριο.
Στο μεταξύ δε πετάμε και το παλιό. Μέχρι να βρεθεί (μαγικά) αυτός ο τεχνικός μαζεύουμε. Σπασμένους ανεμιστήρες (της πλάκας), ηλεκτρικές σκούπες (αρχαία τέρατα), παλιά χριστουγεννιάτικα φωτάκια, κ.λ.π.
Ή αρχαίες συσκευές που δουλεύουν αλλά πλέον είναι παρωχημένες (οι αναμνήσεις που λέγαμε). Εμείς έχουμε παλιά μαγνητόφωνα με μομπίνες, γραφομηχανή (!), ραπτομηχανή, και δε μπορώ να θυμηθώ τι άλλο.
To θέμα είναι τι σκατά κάνεις όταν έχουν φρακάρει όλοι οι αποθηκευτικοί χώροι και τα σαπάκια επεκτείνονται πλέον στους κυρίως χώρους του σπιτιού. Έχω αρχίσει μεν να πετάω κρυφά τα χαλασμένα – αν το πάρει πρέφα θα γίνει της μουρλής – αλλά αυτά πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς. Όταν είδα να μου έχει κοτσάρει τον χαλασμένο αποκωδικοποιητή της NOVA (7ετίας+) κάτω από τον καναπέ του σαλονιού, ΕΓΙΝΕ της μουρλής. Κι ας μη μένω πια εκεί.
Προς το παρόν η γυναίκα που έρχεται σκάει στα γέλια όταν με βλέπει να μεταφέρω κρυφά και τρέχοντας (σαν κομάντο σε ειδική αποστολή) κάποιο από αυτά στα σκουπίδια πίσω από την πλάτη του πατέρα μου, όταν δεν κοιτάει. Τι να γίνει; Αν τη βάλω να τα πετάξει εκείνη θα την απολύσει.

17 σχόλια:

Χριστίνα είπε...

Όντως. Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος θεωρεί πολύτιμα ένα σωρό άχρηστα πράματα. Μετά το θάνατο της γιαγιάς μου το τι βρήκαμε στην παράγκα της δεν λέγεται, ακόμα και φαγωμένα λάστιχα αυτοκινήτων που πετάξαμε πριν χρόνια. Τα είχε μαζέψει, καθαρίσει και φυλάξει μην τυχόν και τα χρειαστούν τα παιδιά.

Μην τους θυμώνεις μωρέ... :)

Alexandros είπε...

Έχουν οικολογική συνείδηση οι άνθρωποι! :-P

xipasmenos είπε...

Την προίκα σου μαζεύει ρε βλαμένη, τι περίμενες και τπτ καλύτερο με σενα που χει κόρη;

snikolas είπε...

Καλά κάνεις και τα πετάς. Και εγώ στην θέση σου έτσι θα έκανα. Στο εξοχικό ξαφνικά άρχισαν να μαζεύονται διάφορα σκουπίδια και έγινε της κολάσεως από τις αγριοφωνάρες μου. Τα πράγματα έχουν αλλάξει τώρα αλλά πρέπει να προσέχω να μην επαναληφθεί το φαινόμενο.

Suspect είπε...

οι γεροι ανθρωποι...

http://suspect-enjoys-the-silence.
blogspot.com/2007/09/blog-post_16.html

Fight Back είπε...

εμεις κραταμε μερη απο τις συσκευες. ασφαλειες, καλωδια, πριζες, μαλακιουλες, με την ελπιδα πως το συχρονο μοντελο θα εχει συμβατο ανταλλακτικο με το μοντελο 40ετιας

BLUEPRINTS είπε...

φτύνω τον κόρφο μου, καθώς οι δικοί μου (κι εγώ εννοείται) πετάνε ή χαρίζουν ότι δεν έχει πια θέση στη ζωή τους, από συσκευές μέχρι - και αγαπημένα πολλές φορές - αντικείμενα, καταλαβαίνω πάντως τη φρίκη που περνάς γιατί οι περισσότεροι δρουν με τον τρόπο των δικών σου
Υ.Γ: το αργείς που άφησες κάπου αλλού που αναφέρεται ακριβώς;;;

Marina είπε...

Οι της Κατοχής επιζώντες μάζευαν τα πιο παράδοξα πράγματα. Ο παπούς του Κ μάζευε σαπούνια, μαγιονέζες και φάρμακα. Μετά το θάνατό του βρήκαν εκατοντάδες πλάκες σαπουνιών που θα είχαν λήξει τουλάχιστον 10 χρόνια, κιβώτια με σάπιες μαγιονέζες και κούτες φαρμάκων για όλες τις ασθένειες.
Δεν το κανουν επίτηδες, τους βγαίνει έτσι ο τρόμος της πείνας που βίωσαν.

Στην αρχή προσπαθούσαν όπως και εσύ να πετάνε κρυφά πράγματα, όμως όταν το έπαιρνε είδηση γινόταν χαμός, σαν να του πέταγες το βιός τους. Ετσι το άφησαν. Τα στοίβαξαν σε κελάρια-αποθήκες και τα πέταξαν όλα μαζί μετά θάνατον!

η Λίτσα είπε...

Κι εγώ δυσκολεύομαι να πετάξω διάφορα,
Λες ν’ άρχισα να γερναω…;

Ανώνυμος είπε...

Αν δεις τι φυλάνε από παλιά ρούχα ίσως φρικάρεις εντελώς.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ΤΟΥΣ θυμώνω. Με τη χωματερή θυμώνω.
Ξίπο προίκα έχω τις τρεις πολυκατοικίες στο κωλονάκι και το δάσος του Σείχ-Σου ολόκληρο. Λες να μου μαζεύει ΚΑΙ τη χαλασμένη σκούπα;
Φάητ, αυτά είναι τα λιγότερα. Τόσο λιγότερα που δε τα ανέφερα καν.
Νικόλα και Μαρίνα, εγώ φωνάζω πιο δυνατά.
Μπλου το "αργείς" αναφερόταν στον αποπάνω μου που απειλούσε ότι θ'αυτοκτονήσει (ή κάτι τέτοιο).
Αστερια, έχουμε ντουλάπες γεμάτες από πλήρη σετ του '70. Μερικά τα φόραγα όταν ήμουν πιο μικρή στις Απόκριες.

ΠΑΥΛΟΣ είπε...

Το να κρατάνε τα παλιά και να μην τα πετάνε πάει στο διάολο. Το να κόβουν βόλτα όμως και να μαζεύουν και από την γειτονιά, εκεί να δεις γέλια.

tzonakos είπε...

Exω κρατήσει 2 χρόνια μια χαλασμένη τηλεόραση. Ισως να τη φτιάξω κάποια στιγμή.
Αυτό με κάνει γερούλη μάλλον.
Καλημέρα :)

angeliki marinou είπε...

Παρεπί ρε παιδιά, που μπορώ να φτιάξω ένα πικάπ τριακονταετίας με χαλασμένη βελόνα and only a God knows what else;

Το χε χαρίσει ο μπαμπάς μου στη μαμά μου όταν γέννησε την αφεντιά μου κι έχει μεγάλη ψυχολογική αξία.

Κάθε βοήθεια δεκτή (και μιλάω σοβαρά, άσχετα που ευρίσκομαι σε σουργελοναρκοπέδιο)

Ανώνυμος είπε...

Εξαρτάται.... χμμμμ..... τι συμβολίζει φροϋδικά για σένα η χαλασμένη βελόνα, δεδομένου το ποιός το χάρισε σε ποιόν και τις περιστάσεις;
Άσε καλύτερα το πικάπ. Νομίζω ότι έχεις φόβο του πέους.

angeliki marinou είπε...

Πολύ σωστά - πράγμα που θα πει ότι δε θα χρειαστούμε στράπ-ον και λοιπά βοηθήματα.

Είμαι και οικονομική, καθώς βλέπεις.

Μωράκι.

Ανώνυμος είπε...

Άμα τα δει η ψηλή αυτά θα σε κοντύνει κι άλλο.