Δε θα το ξανακάνω!

Δεν είμαι καν σίγουρη γιατί το κάνω. Από ανασφάλεια μάλλον. Εμπιστεύομαι αρκετά τα ένστικτά μου για να τ’ ακολουθήσω, αλλά όχι αρκετά για να τα φωνάξω δυνατά.
Συνάντησα τον «Αναξίμανδρο» το Σαββατόβραδο, ενώ πήγαινα κάπου. Όπως ήμουνα σταματημένη σε κόκκινο ακούω ένα γκάρισμα «Τανίλαααααααα». Γυρνάω και για λίγο κόλλησα. Στην αρχή δε κατάλαβα ποιος ήταν ο τύπος από το Μπήτλ που με κοίταζε. Σίγουρα αυτός είχε φωνάξει, αφού με κοίταζε. Και είχε και γκόμενα μαζί του. Ποιος στον πούτσο….;
Στα 5 δεύτερα με χτύπησε το φλασμπακ. Ήταν σίγουρα ο «Αναξίμανδρος», ο μυθομανής γκόμενος που είχα χωρίσει τόσο δραματικά έξι χρόνια πριν. Εμ, πώς να τον γνωρίσω; Έξι χρόνια συν, δέκα κιλά συν, κάμποσες τρίχες μείον.
«Χάθηκες»
Εμ δε θα χάθηκα;
«Καλά είσαι;»
«Καλά.»
Αφού σε χώρισα καλά δε θα είμαι;
«Άλλαξες τηλέφωνο;»
«Ναι, από τότε»
«Δεν παίρνεις κανένα τηλέφωνο. Το έχεις το δικό μου;»
«Όχι»
Σιγά μη πάρω τηλέφωνο.
«Δε το ζητάς όμως.»
Πλάκα μου κάνεις; Εδώ αναγκάστηκα ν’ αλλάξω νούμερο για να γλιτώσω από ‘σένα και τη ζήλια σου, θα σου το δώσω τώρα; Έχε χάρη που σέβομαι την ξένη κοπέλα. Και δε σε κάνω ρόμπα μεσ’ την Αμαλίας.
Και κακώς δε το έκανα. Αν είναι γκόμενα η κοπέλα, θα ‘πρεπε να τ’ακούσει να σε ψυλλιαστεί όσο γίνεται νωρίτερα.
«Τι, τώρα;»
Ανάβει το πράσινο κι εξαφανίζομαι.
Γιατί θέε μου (αν υπάρχεις) γιατί δεν είπα αυτό που σκεφτόμουν; Γιατί για δεύτερη φορά μετά, μέσα στην ίδια βραδιά φάνηκα καλή και μαλθακή εκεί που δεν έπρεπε;
Η δεύτερη φορά μεσ’την ίδια βραδιά ήταν με τον «Υάκινθο», τον ξάδελφο ενός παιδιού της παρέας μου, που μου τον έφερε να τον γνωρίσω. Ωραίο παιδί, δε λέω, αλλά, στην πορεία κάτι άρχισε να με χαλάει πάνω του. Αφήνω το απαράδεκτο ντύσιμο, που συνήθως χέστηκα τι φοράει ο άλλος, αν είναι με φόρμα ή με κουστούμι. Αν και μάλλον προτιμώ τις φόρμες. Αλλά μια γιγαντιαία αγκράφα ζώνης, γυαλιστερή-γυαλιστερή D&G και κατάφωρα ψεύτικη από το Μοναστηράκι δε μπορείς να την αγνοήσεις τόσο εύκολα, ειδικά όταν έχει μέγεθος πιάτου του φρούτου. (Η Θ. θα τον χαρακτήριζε τρέντι. Η ύψιστη ντροπή. Και κάγκουρα η Μ. Κι εγώ βλαχο-ΨΩΝΑΡΑ του κερατά.) Συν το αποτριχωμένο στήθος. Μπλιαξ μπλιαξ και έλεος. Αυτό το πράμα που οι πιτσιρικάδες αποτριχώνονται δε το αντέχω, δε το μπορώ. Όλο το καλοκαίρι που μας πέρασε είχα καταντήσει να κοιτάω τους άντρες στις γάμπες πια. Ήμαρτον!
Αυτό όμως που με ξενέρωσε πιο πολύ ήταν η αίσθηση αυταρέσκειας που αναδυόταν από κάθε πόρο του κορμιού του ότι «μ’ έχει». Εφηύρα μια ευγενική δικαιολογία και την έκανα, ακολούθησα το ένστικτό μου, αλλά δε το φώναξα: Ρε παπάρα γαμώ το άτριχο γκέικο βυζί σου, ποιος νομίζεις ότι είσαι και θεωρείς δεδομένο ότι θα σου κάτσω; Σχεδόν σα να στο χρωστάω κιόλας; ΠΟΙΟΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ; Ο Χιού Λώρη;
Aφήνω το απαράδεκτο εσεμες που μου έστειλε μετά. Επειδή ο ξάδελφος του Υάκινθου ίσως διαβάζει, ας του πει ότι αυτό που θέλει να γλύψει δε πρόκειται ούτε να μου το δει. Εγώ το τηλεφωνάκι του το έκανα ντιλίτ.
Αίσχος και ντροπή μαζί. Γερνάω και μαλθακώνω…. Είμαι κατάπτυστη. Kάποιος να κλωτσήσει τον γέρικο σταφιδιασμένο μου κώλο.