Η κυρία από τη θάλασσα

Πήγα και είδα Ίψεν στο Εθνικό, το «Η κυρία από τη θάλασσα».
Δεν έχω ιδέα από Ίψεν εντωμεταξύ. Εννοώ δεν έχω διαβάσει Ίψεν πριν, ούτε αυτό που είδα ούτε κάποιο άλλο έργο ώστε να ξέρω τι πάω να δω. Αλλά μου αρέσει το θέατρο. Και η φίλη μου η Α μου εγγυήθηκε ότι ήταν καλό, αν και λίγο βαρύ και καταθλιπτικό. «Έχει σχέση με την απιστία». Συν το ότι είχα πάαααρα πολύ καιρό να πάω θέατρο και μου είχε λείψει αφόρητα.
Τελικά μαλακίες έλεγε η Α. Ούτε βαρύ ήταν ούτε καταθλιπτικό. Και ουδεμία απιστία συνετελέσθη καθόλη τη διάρκεια του έργου. Εκτός ίσως από το ότι παρουσιάζεται η μαλακισμένη άποψη που έχουν μερικοί άντρες ότι μια γυναίκα που τους χώρισε πρώτα και πήγε με άλλον μετά είναι μια ποταπή, μια άπιστη, διότι τη μαρκάρανε με το πυρωμένο σίδερο και θα είναι για πάντα δική τους, θέλει δε θέλει. Σωστά. Και τι θα πει με χώρισες κυρά μου; Άμα δε το πει ο άντρας δε μετράει.
Κατά τα λοιπά πολύ καλή η Ναυπλιώτη στο ρόλο κάποιας που την κυνηγάει ένα φάντασμα του παρελθόντος. Ακόμα και με τα τικ και τα «τραβήγματα» των μυών κάποιου που φοβάται το ανείπωτο, κάποιου που επιμένει να βλέπει ζωντανό το παρελθον, ψυχικά διχασμένης ανάμεσα στο τώρα και στο τότε.
Και καθόλου καταθλιπτικό, τόσο όσο τα «ψάθινα καπέλα». Αν και η Α., που μπορεί να ξέρει κάτι παραπάνω από μένα από Ίψεν, ισχυρίζεται ότι ο σκηνοθέτης «τον έχει σκίσει τον Ίψεν». Άποψη εγώ δεν έχω επ’αυτού, να πάτε να το δείτε.