Κυριακή κοντή γιορτή.

Ή και Δευτέρα.
Θυμάμαι κάτι Καθαρές Δευτέρες. Να μαγειρεύει η μαμά κλεισμένη στην κουζίνα από την προηγουμένη. Να ξεκλειδωθεί ο τεράστιος μπουφές να βγάλει τα πολύτιμα σωθικά του. Με βολβούς, ραπανάκια, λαγάνα, ντολμαδάκια και χταπόδι μέσα στο καλό πορσελάνινο σερβίτσιο της μαμάς. Με ταραμοσαλάτα και φρέσκα κρεμμυδάκια μέσα στα κρύσταλλα να τα φας με σερβίτσιο WMF και να τρέμεις μη λερώσεις με το κρασί το λευκό κεντητό. Με δεύτερο γύρο τα πιάτα του γλυκού με τ’ασημένια κουταλοπηρουνάκια ο χαλβάς. Να προσέξεις πως θα κάτσεις στο ροκοκό βελούδινο σαλόνι και στη βαριά σκαλιστή τραπεζαρία με το δέρμα. Λικέρ για τις κυρίες και ουίσκι για τους κυρίους στα κρυστάλλινα ταγιαρισμένα ποτήρια. Που έπινες τα υπόλοιπα όταν είχανε τελειώσει και πάει η μαμά τα ποτήρια στην κουζίνα και δε σ’έβλεπε κανείς. Παχιά μάλλινα χαλιά Ανατόλια και χρυσά σκαλιστά κάδρα με τους ασπρόμαυρους παππούδες. Να μη σπάσεις το κρυστάλλινο τασάκι. Μάλλινο πουλόβερ που τσιμπάει και υποχρεωτικό φανελάκι. Ν’ αναρωτιέσαι τι θα γίνει αν γκρεμιστεί ο βαρύς πολυέλαιος με τα δεκάδες κρυσταλλάκια πάνω στο κρύσταλλο της τραπεζαρίας.
Οι μεγάλοι να θέλουν να πετάξουν χαρταετό μετά το φαί κι εσύ να θες να ξεκουμπιστούν, να μη σε σέρνουν στο βουνό για κάτι που τελικά δε συμμετέχεις και δε σ’αρέσει, να κάτσεις να δεις τηλεόραση. Οι γυναίκες της παρέας γιατί να μένουν σπίτι και να μη μπορείς να μείνεις μαζί τους, αλλά να σε τραβολογάνε 3 σαραντάρηδες γέροι; Γιατί να «πρέπει» να σ’αρέσει ο χαρταετός και το σόι σου; Μερικούς τους έβρισκες κιόλας «όχι ιδιαίτερα έξυπνους» και πληκτικούς από τα 12. Κι αυτοί 40φεύγα…. Αντίληψη που δεν άλλαξε όταν έκλεισες τα 30, άρα ήταν σωστή από τότε.

Δε ξέρω γιατί, συνήθως τις γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, Καθαρά Δευτέρα, κ.λ.π. έχω πάντα μια παρόρμηση να κάτσω σπίτι. Να μην καλέσω κανέναν, στο μισοσκόταδο, να βλέπω μαραθώνιο ό,τι μεγαλύτερο σκουπίδι βρω στην τηλεόραση και να καπνίζω. Να μη φάω τίποτα. Ίσως πιω λίγο αλκοόλ ξεροσφύρι. Έτσι. Να μη μιλήσω σε άνθρωπο.