Be-ware

Έχω μείνει ενεή, τις τελευταίες μέρες. Πόθοι, πάθη και ίντριγκα.
Πολλή ίντριγκα. Μου τη δίνει η ίντριγκα αν δεν είμαι «μέσα», ενήμερη για όλα.
Δεν είναι απείρως σπαστικό να βλέπεις, ας πούμε, δύο να τσακώνονται με βρισιές και φωνές, αλλά να πετάνε μόνο υπονοούμενα για το αντικείμενο του καβγά;
Πολλή φωνή και «ζουμί» μηδέν. Ούτε ξέρεις γιατί, ούτε θέση μπορείς να πάρεις, ούτε να κουτσομπολέψεις
Και δεν είναι απείρως σπαστικότερο να βλέπεις έναν να ωρύεται και να βρίζει με συγκεκριμένες κατηγορίες κάποιον άλλον, αλλά με υπαινιγμούς μόνο για την ταυτότητα του παραλήπτη του «λουσίματος» Ή να κουτσομπολεύει κάποιον έτερο αλλά δίχως να ξέρεις ‘η να σου δίνει να καταλάβεις περί ποίου ο λόγος;
Σα να σου τάζουν μαλλί της γριάς στο πανηγύρι του χωριού και να σου δίνουν το ξυλάκι. Ή σα ν’ αγοράζεις ένα πιτόγυρο για ν’ ανακαλύψεις ότι σου δώσανε μια πίτα σκέτη.
Σκέτη κοροϊδία.
Άμα βλέπω κόσμο να κουτσομπολεύει άλλο κόσμο που εγώ δε ξέρω, νιώθω σαν τη μικρή Ελένη που δε την παίζουν οι φιλενάδες της.
Σαν ενσάρκωση του ρητού «όλοι αντάμα και ο ψωριάρης χώρια».
Ευτυχώς, με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω ότι μάλλον ασχολούμαι πολύ καιρό με το μπλόγκιν (ήμουνα νιά και γέρασα) κι έχω αρχίσει να δικτυώνομαι γερά μέσα στη μπλογκόσφαιρα και να γνωρίζω κόσμο (έχω πιεί τήλιο με 2 μπλόγκερ)
Δεν είμαι μια τυχαία, με διαβάζει ο κόσμος (πλέον δε με διαβάζουν εφτά άτομα αλλά δέκα).
Έτσι, όχι μόνο μπορώ να καταλαβαίνω τους υπαινιγμούς στα ξεκατινιάσματα (γιούπιιιι επιτέλους ολοκληρώθηκα η γυναίκα και αναβαθμίστηκα πολιτιστικά και πολιτισμικά), αλλά –σύμφωνα με ανεξακρίβωτες φημολογίες – με διαβάζουν 2 γιατροί μέσ’τον Άγιο Σάββα. Τον ίδιο τον Άγιο.
Πράγμα βέβαια επικίνδυνο. Αντί να παίρνουν φακελάκια και να πιάνουν κώλους νοσοκόμων, κυρίες και κύριοι, οι γιατροί χαζεύουν στο ίντερνετ! Γιατί εμένα μπορεί να με διαβάζουν 2, εγώ όμως είμαι ένα ταπεινό χαμομηλάκι (εγώ και η Ματίνα Μανταρινάκη). Σκέψου πόσοι κάθονται και διαβάζουν τα υπόλοιπα μπλογκ…
Πως το ξέρω; Τι σε νοιάζει ρε πως το ξέρω; Μπορεί να έχω βάλει κοριό στο νοσοκομείο. Ή να δουλεύω καθαρίστρια εκεί στα ρεπά μου. Be-ware, σας βλέπω και θα κάνω ντου.
Τέλοσπάντων, ο Άγιος Σάββας είναι κι ένα νοσοκομείο που δεν έχω επισκεφτεί ποτέ μου, άμα έρθω θα διαδώσω ότι είμαι η Τανίλα για να με προσέξουν οι γιατροί. Δεν είναι κακό να έχεις έναν γνωστό γιατρό στο νοσοκομείο που πας. Κι ας μην είναι της ειδικότητας που χρειάζεσαι. Και με τον γιατρό που σε κουράρει θα συνεννοηθεί ένας «δικός σου» και πιο πολύ θα σε προσέξουν. Από Βούλα είμαι καλυμμένη, τώρα και στον Άγιο Σάββα!
Πως λέμε Πατίστας στην Αθήνα, Πατίστας τώρα και στα Τρίκαλα;