Καινούριο πλυντήριο

Λοιπόν από συμπαράσταση στη μούχλα* του Νικόλα (snikolas.blogspot.com) αποφάσισα να μοιραστώ μια από τις πολύτιμες εμπειρίες της ζωής που σκόπευα να κρατήσω ιδιωτικές και καλά κρυμμένες μακριά από τ’αδιάκριτο μάτι του αναγνώστη.
Λοιπόν στο πατρικό μου οι γονείς μου είχαν αγοράσει, όταν ήμουν πιτσιρίκα, μια αρχαιολογία για πλυντήριο. Δηλαδή αρχαιολογία για τώρα, τότες (προπολεμικά) θεωρούνταν και πολύ μοντέρνο να ‘ουμ’.
Όντως καλή μάρκα, γερμανική, κράτησε πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Μέχρι πριν 2-3 βδομάδες που σταμάτησε να ανοίγει το πορτάκι. Αλλόφρων η οικιακή βοηθός, επέμενε να το λύσει το θέμα, βάζοντας και ξαναβάζοντας την ίδια πλύση, με την ελπίδα ότι, που θα πάει, θα ξεμουλαρώσει.
Ε δεν ξεμουλάρωσε.
Ο τεχνικός ανακάλυψε βλάβη στα ηλεκτρονικά του και ήθελε 400 . Ευτυχώς, αντί να τα σκάσει, ο συναισθηματικά συνδεδεμένος με την αρχαιολογία πατέρας μου, με ρώτησε πρώτα.
Βγήκα λοιπόν στις ρούγες ένα Σάββατο πρωί, αντί να κάνω φασίνα, να ψωνίσω καινούριο πλυντήριο. Πανεύκολο, μέσα σε μισή ώρα είχα τελειώσει και με 300 μόνο.
Έλα όμως που, για να βάλουν οι μεταφορείς το καινούριο, απαιτούσαν να βγει το παλιό από τη θέση του. Εκεί την πουτσίσαμε. Διότι το παλιό δεν ήθελε να βγεί.
Βρε τι το παρακαλέσαμε, τι το βρίσαμε, τι προσπάθησαν 2 άντρες με το ζόρι, δεν έβγαινε με τίποτα.
Θα μου πεις πως μπήκε; Έλα ντε, πως μπήκε; Σύμφωνα με υστερότερες εκτιμήσεις σηκωτό πάνω από τη χέστρα, για να πάρει τη στροφή και να σφηνώσει στη θέση του.
Και τώρα; Τώρα είχαμε 2 πλυντήρια, ένα καινούριο άχρηστο, στην άκρη του σαλονιού κι ένα παλιό, άχρηστο στη σωστή θέση. Οι μεταφρείς επέμεναν ότι πρέπει να μετακινήσουμε τη χέστρα λίγο. Δηλαδή να ξηλώσουμε το μισό WC!
Τελικά ευτυχώς φωνάξαμε τον κύριο Ευρυπίδη. Ο κύριος Ευρυπίδης είναι ο υδραυλικός του δικού μου σπιτονοικοκύρη κι έχει και δικό του κότερο. Αυτός αποφάσισε, αντί να μας κάνει μπάχαλο, να διαλύσει το παλιό πλυντήριο για να μπορέσει να το βγάλει σηκωτό, μιας και ήταν πιο βαρύ από οδοστρωτήρα και για έναν μόνο του ασήκωτο.
Έτσι ξεκινήσαμε. Εκείνος αρχηγός, εγώ βοηθός. Επί ώρες, περάσαμε ένα μαγευτικό πρωινό. Ξεκίνησε βγάζοντας το καπάκι και ξεκινώντας να κόβει καλώδια, μέσα σ’ έναν λαβύρινθο. Συμπέρασμα της ημέρας: τα παλιά Μίλε έχουν πιο πολλά καλώδια από το ίδιο το εργοστάσιο που τα φτιάχνει. Επίσης (σύμφωνα με εκτίμηση ειδικού, δηλαδή του κου Ευριπίδη) έχουν απίστευτα πολλά εξαρτήματα. Οφείλω να ομολογήσω ότι ο κύριος Ευριπίδης είναι κυρίως αυτό: κύριος. Ίδρωσε, κόπηκε, μάτωσε, ταλαιπωρήθηκε, γονάτισε μέσα στα νερά, εισέπνευσε αναθυμιάσεις από απολιθωμένα απορρυπαντικά αλλά δε τα παράτησε κι επιπλέον κουβάλησε τα πιο βαριά κομμάτια (π.χ. τον κάδο) που δε μπορούσα να κουβαλήσω εγώ στο πεζοδρόμιο γι’ ανακύκλωση (τα πήραν οι γύφτοι) και χρέωσε και μόνο 60 ευρώ.
Σχεδόν ντράπηκα.


* χλωρίνη. Ή μισό νερό μισό χλωρίνη ή εξ’ολοκλήρου χλωρίνη. Και τρίβεις ανάλογα την επιφάνεια. Αν είναι π.χ. τοιχώματα ντουλαπιού, μάλλον θα πάρεις σφουγγάρι ή βούρτσα. Για αρμούς πλακιδίων, οδοντόβουρτσα. Θυμήσου, η μούχλα είναι ζωντανή και τη σκοτώνεις με τη χλωρίνη

Embarrassing moments (συνέχεια): η αναρρόφηση

Χτες ξέρασα μέσα σ’ένα μεζεδοπωλείο.
Άργησα πολύ να πάω, περασμένες 11, γιατί ήθελα να ράψω ένα παντελόνι και μετά που έφτασα, τα παιδιά είχαν φάει. Άρα πήρα κι εγώ ένα πιατάκι να συνοδεύσω το κρασί μου, γιατί θα συνεχίζαμε να πίνουμε. Όχι τίποτ’ άλλο, είχα δίωρη πρωινή άδεια, να μην εκμεταλλευτώ τη βραδιά μου; Ε πέντε γαμολεπτά πρόλαβαν να περάσουν που τελείωσα τη φάβα μου με το κρεμμύδι. Εκεί που πίναμε και γελάγαμε, γελάγαμε και πίναμε, κάτι πήγε πολύ λάθος. Άρχισα να βήχω. Και να βήχω. Και δε σταμάταγε και πάνω που νόμισα ότι τελείωσε, αρχίζει και βγαίνει υγρό από τη μύτη μου. Και το στόμα μου. Σχεδόν δε το κατάλαβα ότι μου ανέβαινε από τις αναπνευστικές οδούς/λαρύγγι μου τέτοιο πράγμα, πριν το δω να τρέχει.Σα μύξα υγρή, χωρίς κομματάκια φαγητό μέσα του. Ούτε να σηκωθώ πρόλαβα, ούτε βέβαια να φτάσω σε καμιά λεκάνη. Ίσα που πρόλαβα να σκύψω, να μη τρέξει στα μπούτια μου, αλλά μέσα στο άδειο πιάτο.
Νομίζω ότι και τα 4 τραπέζια είχαν σταματήσει να τρώνε και με κοίταζαν.
Νομίζω ότι και τα γκαρσόνια έπαθαν κοκομπλόκο απ’το θέαμα μιας γριάς που βήχει, φουσκώνει, κοκκινίζει σα παντζάρι και στο τέλος της φεύγουνε πάνω στο τραπέζι, και εκτός από τις υγρές πετσέτες που έφεραν, μας κέρασαν ένα επιπλέον καραφάκι κρασί. Ευτυχώς η παρέα μου δεν αηδίασε να σηκωθεί να φύγει. Καλά παιδιά. Κι εκπαιδευμένα καθώς φαίνεται, από αναρίθμητα ανιψάκια.
Μετά στο δρόμο το σκεφτόμουν και γελούσα μόνη μου σαν ηλίθιο. Γι’αυτό και σταμάτησε ο Γιάννης. Ο Γιάννης είναι ένας υδραυλικός που πήγαινε ανάποδα στο μονόδρομο που περπατούσα. Με είδε που γελούσα μόνη μου σαν την παλαβή κι επέμενε να μου δώσει το τηλέφωνό του.
Έ ρε γλέντια!

Aλήθειες της ζωής

Οι γέροι*.


Οι γέροι φωνάζουν, ειδικά το πρωί. Αν θες να κοιμάσαι μέχρι το μεσημέρι επειδή ήπιες τον κώλο σου, να μετακομίσεις μόνος σου επιτέλους, που τριαντάρησες κι ακόμα κρέμεσαι απ’τη φούστα της μαμάς.

Έχουν ως αγαπημένη ασχολία να ανεβαίνουν ή να κρεμιούνται σε διάφορα πράγματα. Από ‘κει βγαίνει και το «ο γέρος ή από πέσιμο ή από χέσιμο». Σκάλες, δέντρα, κ.λ.π. Διάσημο παράδειγμα ο Κιθ Ρίτσαρντς που έπεσε απ’τη μπανανιά. Λιγότερο διάσημο παράδειγμα ο πατέρας της φίλης μου της Α. που έπεσε από μια αχλαδιά, νομίζω, και ο πατέρας μου που έπεσε από μια στοίβα από ρολά υγείας.

Χωρίζονται σε 2 κατηγορίες: σε αυτούς που κάνουν σεξ και σε αυτούς που δεν κάνουν. Αν οι γονείς σας ανήκουν στους δεύτερους, μετακομίστε επιτέλους 30ρικα ρεμάλια κι αφήστε τους να κάνουν τη δουλειά τους. Όλοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα, ακόμα και οι υπερήλικες.

Οι γέροι και τα κινητά έχουν τόση σχέση όση οι αντιλόπες με τα ποδήλατα. Αποτέλεσμα: διάφοροι γιοι και κόρες που ψάχνουν τους χαμένους τους γονείς που βγήκαν βόλτα χωρίς να το πουν σε κανέναν. Μην απορήσετε αν δείτε τη γειτόνισσα να ρωτάει στο δρόμο «Μην είδατε τον παππού; Τον έχασα!», ενώ μπορείτε να δείτε από 'κει που κάθεστε τον παππού να τρώει πατσά στη γωνία.

Όλοι οι νέοι είναι "χαλασμένοι" και με προβλήματα πειθαρχίας. Μη γελάς, θα το πεις κι εσύ στο μέλλον αυτό, όταν σε πάρουν τα χρόνια.
Γεγονός! Προ εβδομάδων παραβρέθηκα σε συμπόσιο 35άρηδων+ οι οποίοι μιλούσαν για τη γενιά των 15άρηδων με τα ίδια κι απαράλλαχτα κλισέ που άκουγα εγώ όταν ήμουν 15 για τη δική μου γενιά, από 50ρηδες.

Σαν αποτέλεσμα των 2 παραπάνω, δεν εννοούν να δίνουν λογαριασμό στους νεότερους, ειδικά αν σκοπεύουν να χαθούν, επειδή "αυτοί ξέρουν καλύτερα".

Δηλαδή έχουν αποκρυσταλλωμένη τη σοφία της ζωής. Γι’ αυτό αν προσπαθήσεις να τους ενημερώσεις για κάτι που νομίζεις ότι το ξέρουν λάθος (π.χ. όταν βγαίνει στο τηλέφωνο μήνυμα που λέει: «έχετε καλέσει τη θυρίδα τάδε», δε μιλάμε για θυρίδα τράπεζας αλλά για τηλεφωνητή) είσαι ένας ξερόλας που κοκορεύεται και τα λέει όλα λάθος.


*65+ σύμφωνα με εκτίμηση ψυχιάτρου που τοποθετεί εκεί την 3η ηλικία, εγώ θα έλεγα 70+

Eσάς τι σας έφερε ο Άγιος Βασίλης;

Εμένα ο άγιος Βασίλης μου έφερε μια καπαρντίνα (καμπαρντίνα; γκαμπαρντίνα;) μπεζ, μια γκρι φούστα με ρίγα, μια ομπρέλα κατακόκκινη και μια τσάντα ταχυδρόμου μπεζ-καφέ, σε αντίθεση με τον Βασίλη, που ακόμα να μου φέρει εκείνο το Βασερόν που του ζήτησα.
Καλά, ξέρω ότι ο άγιος Βασίλης δεν υπάρχει. Τα τελευταία χρόνια όμως οι γονείς μου δεν μπορούν να μου πάρουν δώρα, δε κυκλοφορούν έξω απ’το σπίτι, έτσι παίρνω μόνη μου τα δώρα που γουστάρω στον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καταθλιπτικό και παθέτικ, αλλά πλάκα-πλάκα από τότε που το ξεκίνησα, παίρνω τα καλύτερα δώρα που έχω πάρει σε όλη μου τη ζωή.
Πριν όλο μαλακίες έπαιρνα, εκτός αν τους είχα δηλώσει από πριν «θέλω αυτό» και πάλι έπρεπε να συγκρατιέμαι πάρα πολύ στις τιμές μη με κράξουνε. Δεν είν’ λίγο γαϊδουριά να ζητάς κάτι ακριβό για δώρο; Ειδικά από συνταξιούχους με κατοχικά σύνδρομα που γκρινιάζουνε με το παραμικρό που θα φανεί σα σπατάλη. Ε κι εγώ ντρεπόμουνα και δε ζήταγα το μέτρια ακριβό (το πανάκριβο ούτε ‘γω το θέλω) αλλά το πιο φτηνό. Ε τώρα εγώ κι ο άγιος κάνουμε μόνοι μας τα κουμάντα μας χωρίς μεσάζοντες και τα βρίσκουμε καλύτερα.
Κανονικά δε θα έπρεπε να λέω τέτοια σαν το τελευταίο εδώ διότι έτσι παίρνουν θάρρος μερικοί και μερικές και παθαίνουν παράκρουση και νομίζουν ότι ό,τι ισχύει για τον άγιο ισχύει και για όλον τον κόσμο και ότι μπορούν να πάνε να μου πάρουν μέτρια δώρα ή κοσμήματα. Εννοείται ότι από τους καλούς φίλους (ή και κάτι παραπάνω) περιμένω και κάτι καλύτερο.
Ο νοών νοήτω, ειδικά για όποιον ήθελε καινούριο κείμενο.