Tα τελευταία Χριστούγεννα.

Κωλόγρια, τα τελευταία Χριστούγεννα πριν μετακομίσω μόνη μου, τα έβαλα στον καναπέ του σαλονιού. Όχι δεν αποφάσισα να μετακομίσω γι’ αυτό το λόγο, η απόφαση ήταν ειλημμένη, απλώς σε αναβολή για μερικούς μήνες μέχρι να τακτοποιηθούν κάτι οικογενειακά θεματάκια.
Τελευταίος χειμώνας λοιπόν στο πατρικό μου. Δε βλέπω την ώρα να φύγω. Κι επειδή είχα αναγκαστεί να το αναβάλω μέχρι ν’αντιμετωπιστεί μια κατάσταση, νεύρα. Πολλά νεύρα. Και καυγάδες με τους δικούς μου. Και πουτσόκρυο. Ένα γαμημένο πουτσόκρυο να μυρμηγκιάζουνε τα κόκαλά σου.
Και να’το να’το το ρυζονάτο! Ξυπνάω ένα βράδυ μέσ’το πουτσόκρυο. Όπως είμαι και νυσταγμένη προσπαθώ να ξανακοιμηθώ και …. Δε μπορώ απ’το κρύο! Απ’τη νύστα και τη μαχμουρλίαση δε λειτουργεί σωστά ο εγκέφαλος και δε το ψάχνω, σηκώνομαι σκουντουφλώντας, πάω στη ντουλάπα, βουτάω μια μάλλινη ρόμπα και τυλίγομαι, βουτάω και δεύτερη κουβέρτα και ξεραίνομαι τυλιγμένη σα τον ντολμά.
Το άλλο πρωί συνειδητοποιώ ότι ο θερμοσσυσωρευτής στο δωμάτιο μου δε λειτουργεί. Βάζω τον πατέρα μου που ασχολείται χρόνια με τη συντήρηση του σπιτιού να πάρει όσους ηλεκτρολόγους ξέρει και όσους δεν ξέρει από τον Χρυσό Οδηγό, διότι εγώ δεύτερη νύχτα δε τη βγάζω μέσ’το ψυγείο, κατεψυγμένη θα βγω. Έλα όμως που είναι η εβδομάδα των κωλο-Χριστουγέννων και όλοι λείπουν. Ακόμα και ο «δικός» του ο ηλεκτρολόγος δε μπορεί λέει πριν από την Παρασκευή. Και είναι Δευτέρα! Φυσικά τα υπόλοιπα σώματα στο σπίτι λειτουργούν και ο πατέρας μου με καλεί να κοιμηθώ δίπλα του στο διπλό κρεβάτι που υπάρχει χώρος.
Δεν υπάρχει περίπτωση! Του το ξεκόβω αγριεμένη και παίρνω το μαξιλάρι μου αποφασισμένη να τη βγάλω Χριστουγεννιάτικα στον καναπέ. Εξήγησα και τον λόγο, δε ντράπηκα, πράγμα που έκανε την οικιακή βοηθό και τη μάνα μου να ξεραθούν στα γέλια.
Λοιπόν είναι χειμώνας. Και κοιμόμαστε με κλειστά παντζούρια και τζάμια, μη μας φύγει η ζέστη. Ούτε χαραμάδα ανοιχτά. Ε λοιπόν δε σκοπεύω να κοιμηθώ σ’έναν θάλαμο αερίων! Διότι ο πατέρας μου είναι γέρος. Και οι γέροι κλάνουν! (Επίσης οι γέροι φωνάζουν, ειδικά τα πρωϊνά, αλλ’ αυτό είναι άλλο αξίωμα) Ειδικά ο πατέρας μου κλάνει πολύ. Κλάνει βροντερά. Επειδή το σπίτι είναι μεζονέτα, ακούγεται στο σαλόνι (κάτω) από την κρεβατοκάμαρα (πάνω). Δεν κάνει καν την παραμικρή προσπάθεια να το κρύψει, ή να τρέξει στην τουαλέτα μπροστά στην άμεση οικογένειά του. Μπροστά σε ξένους ή συγγενείς… βουβαίνεται! Μα την Παναγία, δεν κλάνει καθόλου μπροστά σε πολύωρες επισκέψεις. Με μας είναι αδύνατο να περάσει ένα δίωρο χωρίς να κλάσει. Τώρα θα μου πεις, αφού τον θυμάσαι εξ’απαλών ονύχων να κλάνει έτσι, τι γέροι και παπαριές λες; Όταν ήσουν μικρή κι έκλανε δεν ήταν γέρος. Ευτυχώς, μετά από τόσα χρόνια, ουδέποτε μου έχουν μυρίσει. Είναι δηλαδή βροντερές αλλά άοσμες.
Το ρισκάρεις όμως;



(Ξέχασα, το κείμενο αυτό γράφτηκε σε απάντηση ενός ερωτήματος της κωλόγριας)