Κάθε μέρα στις 2

Από όταν ήμουνα πολύ μικρή τρώγαμε με πολύ αυστηρό, στρατιωτικά αυστηρό πρόγραμμα στο σπίτι. Κυρίως επειδή ο πατέρας μου έχει έλκος και έπρεπε να έχει τακτικά γεύματα.
Δηλαδή πρωινό έτρωγα μόνη μου, μιας και στο δημοτικό το έτρωγα πιο αργά απ’ότι στο γυμνάσιο και πιο παλιά δε θυμάμαι. Οι δικοί μου είχαν ήδη ξυπνήσει και φάει πρωινό από τις έξι. Άλλωστε εγώ το πρωινό το παίδευα μισή ώρα. Ένα ποτήρι σοκολατούχο γάλα που το κοιτούσα και με κοιτούσε κι αυτό, μέχρι να σταματήσει να μας κοιτάει και τους 2 μαζί η μάνα μου, ώστε να το αδειάσω στο νεροχύτη. Σοκολατούχο ντε και καλά. Γιατί καλή μου γυναίκα δε διανοήθηκες ποτέ να δοκιμάσεις χωρίς Χέμο; Επειδή ήμουν πιτσιρίκι καλά και σώνει σοκολατούχο; Αφού ΔΕ το έπινα!
Μεσημεριανό στις 14:00, που είχα γυρίσει από τον παιδικό σταθμό/ νηπιαγωγείο/ σχολείο. Και βραδινό στις 21:00. Δηλαδή αν έφτανα σπίτι στις 21:20 πολύ απλά έτρωγα μόνη μου.
Αυτό συντέλεσε στο να πεινάω πολύ συγκεκριμένες ώρες, ειδικά το μεσημέρι. Κατά τις 2 που είμαι στη δουλειά. Και κατά τις 4 που έχω φτάσει σπίτι δεν πεινάω πια. Σαν καλό σκυλάκι του Παβλόφ.
Είμαι στη δουλειά και σκέφτομαι κοκορέτσια, κεφτεδάκια, γαρίδες κοκκινιστές με ρύζι, παϊδάκια, μοσχαράκια και αρνάκια κοκκινιστά με πατάτες,

κοτόπουλα πικάντικα, κοτόπουλα κοκκινιστά με μακαρόνια, κοτόπουλα φούρνου,

μακαρονάδες με κιμά, με διάφορες σάλτσες, καρμπονάρες, παστίτσια, τυροκροκέτες,

τυρόπιτες, κοτόπιτες, μύδια αχνιστά, μύδια τηγανητά, γυαλιστερές με λεμόνι, χταπόδια στα κάρβουνα, χταπόδια με μακαρονάκι, ντολμαδάκια, λουκανικάκια, σαλαμάκια, μελιτζάνες παπουτσάκια,

στραπατσάδες, ομελετολουκάνικα....

Και αυτό:
Ε;
Τι;
Ποιός;
Τι είναι «διευθυντής» και τι θέλει από μένα;