Στο γιατρό

Διάβαζα το κείμενο του Μπαμπάκη για το γιατρό σήμερα και θυμήθηκα τι τράβηξα στη δερματολόγο την Τρίτη.
Για να εξηγούμαι, πήγα για μπάνιο τη Δευτέρα.
Και κάηκα.
Και πόναγα τόσο πολύ την Τρίτη, συν το ότι έπρεπε να πάω επειγόντως σε δερματολόγο γι’άλλο λόγο, ευκαιρία να μου δώσει και κάτι για το έγκαυμα.
Υποτίθεται έχω το τελευταίο ραντεβού των οχτώμιση. Και είμαι και καταχαρούμενη, διότι η δερματολόγος είναι σχεδόν δίπλα στο σπίτι μου, άρα θα προλάβω και τα «Υπέροχα Πλάσματα» στις εννιά.
Αμ δε!
Φτάνω στον όροφο και βλέπω μια οικογένεια με 2 παιδάκια στο διάδρομο έξω από την πόρτα να περιμένουν. Αρχίζω και συφιλιάζομαι, διότι έχω ένα προαίσθημα ότι δε θα προλάβω τα υπέροχα πλάσματα
Προχωρώ στην αίθουσα αναμονής και βλέπω: έναν παππού με μπαστούνι, μια γιαγιά χωρίς μπαστούνι, έναν νεαρό νοστιμούλη αλλά με ρόλεξ (εδώ τα χαλάμε), μια μεσόκοπη και ένα νεαρό ζευγάρι.!!!!!
Μανούλα μου! Πρώτα θα μπουν αυτοί και μετά εγώ; Κατά τις 12 τα μεσάνυχτα δηλαδή;
Όλοι τη δερματολόγο περιμένετε ρωτάω με μια φωνούλα που μόλις βγαίνει.
Αφού νεύουν όλοι, κάθομαι βαριά κάτω σε μια γωνίτσα, βογκώντας.
Ευτυχώς το ζευγάρι δίπλα μου, προφανώς βλέποντας τον πόνο μου, και ότι θα καθυστερήσει αφού δεν έχει ραντεβού κι όλοι οι άλλοι έχουν, σηκώνεται και φεύγει! Ζήτω!
Υπάρχουν και άλλοι χωρίς ραντεβού; Ρωτάω ξεψυχισμένα «καλά τι ώρα έχετε ραντεβού;» γενικά, το πλήθος.
Μαθαίνω λοιπόν ότι η γιαγιά έχει 20:10, η μάνα των 2 μούλικων που πλέον παίζουν με τα πλαστικά ποτήρια στις 20:30 και μια κοπελίτσα που μόλις μπήκε και κάθησε δίπλα μου επίσης στις 20:30! Ο παππούς δεν απαντάει, δεν ακούει, αργότερα μαθαίνω ότι δεν έχει ραντεβού και ήρθε να του καθαρίσουν τ’αυτιά από το κερί.
Στο μεταξύ μπαίνει και μια έγκυος με έτερο μούλικο, ήσυχο ευτυχώς. Τ’ άλλα 2 ήδη ουρλιάζουν και κυλιούνται στο πάτωμα και εγώ ήδη έχω πάθει το 1ο εγκεφαλικό. Το μόνο που ευχαριστιέμαι είναι η μάνα τους. Που τη λέει άγρια στον μεγάλο που επιμένει να ρίχνει στο πάτωμα όλα τα πλαστικά ποτηράκια που είναι δίπλα στην κανάτα με το κρύο νερό. Κι επειδή ο μικρός είναι ανυπάκουος, σταδιακά τρώει ξυλίτσα και απομακρύνεται τιμωρία στο διάδρομο. Ν’αγιάσει το στόμα σου μαντάμ! Όχι σαν άλλους που τ’ αφήνουν ανεξέλεγκτα δίχως ούτε μια παρατήρηση με το σκεπτικό ότι «παιδιά είναι, τι να κάνουμε».
Ναι, παιδιά είναι, τι να κάνουμε, αλλά κι εσύ οφείλεις να δίνεις το παράδειγμα και να δείχνεις το δρόμο. Να του κάνεις παρατήρηση όταν κάνει σαν αφιονισμένος ουρακοτάγκος με ψείρες. Όχι να χαμογελάς κουνώντας την άδεια γκλάβα σου.
Στο μεταξύ μπαίνει ο παππούς με τη μεσόκοπη που μάλλον είναι κόρη του. Ωραία, λιγοστεύουμε!
Σηκώνεται και η έγκυα. Μάλλον πάει να μιλήσει με τον μπαμπά που φυλάει τον τιμωρημένο γιο ή να πάει τουαλέτα. Μετά από λίγο φωνάζει τη μικρή της. Και δεν τις ξαναβλέπω ποτέ! Αρχίζουν και προχωράνε τα ραντεβού και όλοι ρωτάνε που πήγε η έγκυος. Στην τουαλέτα δεν είναι! Αυτοί που κάθονται στο κεφαλόσκαλο δεν την είδαν ποτέ! Εξαερώθηκε; Την άρπαξαν εξωγήινοι; Χριστός κι απόστολος! Τα ύστερα του κόσμου!
Έρχεται και η σειρά μου και μετά γαμιέμαι να βρω διανυκτερεύον με αποτέλεσμα να φτάσω σπίτι 10 παρά 15.