Αναπάντητα ερωτήματα βασανίζουν το αχανές μυαλό μου. Μόλις γύρισα από το εξωτικό Ναύπλιο όπου πήγα πολυήμερη (και καλά) εκδρομή. Διότι όσες είμεθα αδειούχες και φραγκάτες γκόμενες φεύγουμε για όσο θέμε, κι όχι για ΣΚ. Επίσης και όσες είναι άνεργες, το ίδιο κάνουν, αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Επίσης όσο πολυήμερη και να είναι η εκδρομή, αρκετή δεν είναι. Αλλά ούτε αυτό ειναι της παρούσης.
Κατέβηκα λοιπόν στο ειδυλλιακό Ανάπλι με 2 φίλες. Όχι, δεν κάναμε παρτούζες, αν και την πρώτη βραδιά καλέσαμε 2 άντρες στο δωμάτιο. Ή μάλλον, όχι ακριβώς δωμάτιο, ένα τεράστιο τρίκλινο με κουζίνα στην παλιά πόλη. Οι άλλες 2 κάτσανε και μιλάγανε ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Εγώ πάλι, ξεδιάντροπα και αγενώς, την έπεσα για ύπνο. Πρώτον, επειδή δε με ενδιέφεραν οι τύποι. Δεύτερον, επειδή δε με ενδιέφερε η κουβέντα. Αν και δε κοιμήθηκα. Με κλειστά μάτια και τον κώλο μου γυρισμένο στο αλαλάζων πλήθος (η συζήτηση είχε γυρίσει από ρατσισμό σε εβραίους-αλβανούς σε γυμνές στίπερ) έκανα σχόλια στα ενδιαφέροντα σημεία.
Τουλάχιστον γελάσαμε πολύ, ήπιαμε πολύ, φάγαμε πολύ άπειρους μεζέδες και τοπικές σπεσιαλιτέ. Έφαγα μπογάνα, σαγανάκια με σουσάμι, κρέατα σε λαδόκολλα, τόνους σπιτική τηγανητή πατάτα, επισκέφτηκα όλες σχεδόν τις ανοιχτές καφετέριες και μπαράκια της παλιάς πόλης και ήπια τον κώλο μου. Στην καινούρια εννοείται ότι δεν πάτησα το πόδι μου.
Παίξαμε ΑΠΕΙΡΑ επιτραπέζια στα οποία εξακολουθώ να είμαι οικτρή παρά την πολύωρη εξάσκηση, δουλέψαμε χοντρά την ανορθόγραφη της παρέας. Τόσο πολύ που γύρισε στην Αθήνα πεπεισμένη ότι είναι σωστό «ο ποιχτός» και ταυτόχρονα το «πήζω».
Τελικά, όποτε έρχομαι Ναύπλιο (3 φορές συνολικά), κινούμαι, θέλω – δε θέλω, στο ίδιο μοτίβο. Μαθαίνω κάθε φορά απέξω τη νυχτερινή ζωή της πόλης, ενώ ουδέποτε κατάφερα να επισκεφτώ το Παλαμήδι ή το Μπούρτζι. Είτε λόγω έλλειψης χρόνου, είτε λόγω έλλειψης ενδιαφέροντος από την παρέα, είτε λόγω καιρού. Φέτος δεν μπόρεσα να πάω στο Μπούρτζι επειδή κανένα καραβάκι δε σαλπάριζε. Πότε θα κάνω άραγε ένα από τα 2;
Επίσης, σε ένα πιπίνι που σου ξυπνάει ΚΑΙ το μητρικό ένστικτο (και θες να του πάρεις σοκολάτα ή καραμέλες ή γλειφιτζούρι ή μια πίπα) τι είναι πιο σωστό (ανάμεσα στα υπόλοιπα) να του πάρεις: ένα παστέλι ή ένα μαντολάτο;;;;
Εγώ στηρίζω αναφανδόν το παστέλι, όσες άλλες ρώτησα (2 + μια από τηλεφώνου) υποστηρίζουν το μαντολάτο επειδή είναι πιο μαλακό. Αλλά ένα 20χρονο δεν έχει πρόβλημα με τα δόντια του. Άρα το μαντολάτο θα το φυλάξω για ένα γεροντοτεκνό.
Επίσης το παστέλι περιέχει σουσάμι και μέλι που είναι αφροδισιακά. Βέβαια το 20χρονο δε τα χρειάζεται.
Το μαντολάτο πάλι μου διαφεύγει τι ακριβώς περιέχει.
Η Μερόπη βλέπει την θάλασσα και σκέπτεται
Πριν από 5 ώρες
10 σχόλια:
AAA, γι αυτό έσκασε μύτη ο φίλος, ο Μπίλ. Έλειπες!!!!!!
Στα 20χρονα πάντως πίπα παίρνουν πρώτα και μετά δίνουν το παστελάκι!!!
Αγαπητή Τανίλα χαίρομαι πολύ που πέρασες τόσο καλά στο Ναύπλιο, αν κατηφόριζες όμως λίγο πιο κάτω, στην Καλαμάτα,θα μάθαινες ότι το παστέλι με μέλι είναι μαλακό, όπως το μαντολάτο.
Εγώ θα σου προτείνω το τελευταίο (παστέλι με μέλι) επειδή ως γνωστόν οι υγιεινές τροφές (σουσάμι, μέλι κτλ.) κάνουν τον άντρα να αποδίδει καλύτερα σε διάφορους τομείς και σε ένα συγκεκριμένα που μας ενδιαφέρει και περισσότερο.
Παρεμπιπτόντως το μαντολάτο γίνεται με ασπράδια, μέλι, ζάχαρη, αμύγδαλα και έτοιμη ζύμη γκοφρέτας.
Ελπίζω να σε βοήθησα, για ότι άλλο χρειαστείς να ξέρεις ότι θα είμαι δίπλα σου με τις αστείρευτες γνώσεις μου.
κοίτα, αν μιλάμε για ορίτζιναλ Καλαματιανό θα προτιμήσεις τελικά εμένα (κι όχι τον δήθεν Μπιλ που όσο και να σκίζει τα ρούχα του ψωφά για σένα), όσο για το Μπούρτζι, δεν χάνεις και τίποτα, απλά η θέα της παλιά πόλης είναι που λέει (στην κατ'ουσίαν ερώτησή σου, προτιμώ δίπλα Καλαματιανή - ή δεν έπαιζε ως επιλογή;)
Αγαπητή Tanila,
Συμμεριζόμενος τα αναπάντητα ερωτηματικά που ταλαιπωρούν τα τελευταία εικοσιτετράωρα το αθώο μυαλό σου, σχετικά με την προσφορά παστελιού, μαντολάτου ή απλά μιας πίπας προς το εικοσάχρονο πιπίνι της αρεσκείας σου, οφείλω να σε ενημερώσω οτι η προσφορά του παστελιού αποτελεί μακράν την καλύτερη λύση. Και τούτο, διότι το σχήμα του αγαπητού αυτού γλυκίσματος, συνιστά ένα βαθύ και ουσιαστικό ερωτικό υπονοούμενο, σε αντίθεση με το αντιερωτικό σχήμα και μέγεθος του μαντολάτου. Αν προσφερθεί δε, μετά των κατάλληλων αισθησιακών κινήσεων -λόγω του οτι το εν λόγω σχήμα του, επιτρέπει κάτι τέτοιο-, δύναται να αποτελέσει ενα εξαιρετικό αφροδισιακό, το οποίο θα μπορούσε να φέρει επιτυχημένα το προαναφερθέν πιπίνι εις στύση, γεγονός ευχάριστο και καθ'όλα επιθυμητό. Αν πάλι, ο αποδέκτης του παστελιού, αποδειχθεί ξενέρωτος ή μη δυνάμενος να κατανοήσει το βαθύτερο νόημα-κάλεσμα της συγκεκριμένης προσφοράς,ας μην ξεχνάμε οτι το παστέλι που θα σου μείνει, θα μπορούσε ανα πάσα στιγμή να σου χρησιμεύσει εις οποιαδήποτε άλλη χρήση, ελλείψη πιπινιού. Μην το σκέφτεσαι άλλο λοιπόν, ¨είναι γλύκα, είναι μέλι, της Tanila το παστέλι¨...
Aγαπητή Τανίλα, χαίρομαι που είστε καλά και που επιστρέψατε διότι εδώ μέσα είχε πιάσει νυχτερίδες κι αράχνες. Δεύτερον έρχομαι να ρωτήσω αν αξίζει να επισκεφτώ το Ναύπλιο (που συμπτωματικά το είχα σαν επιλογή για ένα ρομαντικό Σ/Κ)και τέλος πείτε μου..
Παστέλι ή μαντολάτο να πάρω για το γεροντοτεκνό τον άντρα μου που θα με συντροφεύει;...
Φυσικά μαντολάτο.
Όχι γιατί υπερέχει σε γεύση έναντι του παστελιού, αλλά γιατί κρύβει σεξουαλικό υποννοούμενο.
Μαντολάτο --> Μαντολίνο --> μουσική --> κέφι --> διασκέδαση --> sex.
Κι η πίπα βέβαια δεν είναι άσχημη ιδέα. Θα το πιάσει πιο εύκολα το νόημα.
Ούτε το ένα ούτε το άλλο. Νουγκά θα πάρεις.
τσάμπα γύρισες κώλο στην παρέα δηλαδή, καμία ανταπόκριση :) :) :)
Nα πας στο μπουρτζι και να σε παρατήσουν εκεί γίνεται;
Σταγδιαλα ψόφια κατσίκα που μου θες και διακοπές....
Το σουσάμι φέρνει αέρια και το μαντολάτο κολάει στα δόντια, άσε.
Πάρ' του μια πίπα δε μαμιέται.
Δημοσίευση σχολίου