Πάει....

Είμαι απαρηγόρητη.
Πάει ο παρ’ολίγον σύζυγός μου και πατέρας των 13 παιδιών μου. Πάει το καμάρι του μπλογκινγκ, ο πρωταγωνιστής του θεατρικού «Το Κοράκι της θύμησης» που θα παρουσιαζόταν σε πάρκινγκ στην αμερικάνικη ομογένεια, ο χοντρουλός Μάρλον Μπράντο των πουλιών.
Μας αφήνει ο τριχωτός ανθοπώλης Β’, σερβιτόρος σε συνοικιακή πιτσαρία και κρυφός πόθος της Σικιάς. Πάει ο εραστής των γαριδών με φέτα στο φούρνο.
Στην ουσία «νεκρώνεται» το πρώτο μπλογκ που έβαλα στην λίστα συνδέσμων μου, γι’αυτό είμαι και συναισθηματικά συνδεδεμένη μαζί του. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που το άνοιξα το ρημάδι το μαγαζί μου, επειδή είμαι και άσχετη, έπαιρνα τηλέφωνα το "Παπί" να μου πει τι κάνω μετά και τι στον πούτσο ζητά ο μπλόγκερ από μένα, αλλά το "παπί" ήταν μακριά από υπολογιστή, οπόταν πήρα τον Μπιλλζούκ και με βοήθησε.
Από την μαύρη εκείνη ώρα που το έμαθα κλαίω και οδύρομαι ακατάπαυστα και σουρομαδιέμαι σαν βαρυπενθούσα μανιάτισσα. Γιατί τέτοιο βαρύ χτύπημα της μοίρας;
Χρήζω ψυχολογικής υποστήριξης, στοργής, φροντίδας και προδέρμ.
Χρήζω επίσης μερικών σουβλακίων από το Ντερλίσιους για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου που τρέμουν.
Χρήζω και μιας περούκας.
Γιατί μας το έκανες αυτό τσουπωτό αγόρι;
Και, κυρίως, από πού θα μαθαίνω εγώ όσα δε μαθαίνω από το έγκυρο δελτίο;
Που μας αφήνεις έρημους και σκότεινους και ανενημέρωτους;
Είμαι τόσο ταραγμένη που έκανα 2 φορές προσπάθεια για σύνδεση γιατί έγραφα λάθος το μέηλ μου!
Άσπλαχνε, νιώθω σαν ορφανή στους 5 (και όχι στους 31) δρόμους.
Και προχωρώ σε απεργία διαμαρτυρίας. Δε θα κάτσω στο μπισκοτάκι μου μέχρι να ξαναρχίσεις να γράφεις κανονικά και τακτικά!
Τέλος!