Δευτέρα 2 Ιουλίου 2007

Θλίβομαι.

Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρή που ερχότανε επίσκεψη στο σπίτι μας ο θείος Απόστολος και η θεία Νίκη. Ο θείος Απόστολος ήταν κουμπάρος των γονιών μου (τους πάντρεψε, χωρίς να με βαφτίσει) και δεξιός. Ο πατέρας μου είναι Πασόκος. Φίλοι από το στρατό.
Εννοείται ότι στις επισκέψεις αυτές τρία ήταν τα αποκλειστικά θέματα προς συζήτηση.
Πρώτον, η πρόοδός μου στα μαθήματα και ειδικά στα αγγλικά. Οι θείοι είχαν μεγάλα αγόρια, φοιτητές, που δεν ερχόντουσαν βέβαια μαζί τους στην επίσκεψη, οπόταν μου τα έπρηζαν αποκλειστικά. Με το δικό μου στρίτζωμα πάνω στο θέμα και το μούτρωμα και την άτακτη υποχώρηση σε άλλο δωμάτιο (δεν είμαι καραγκιόζης να σηκωθώ όρθια στο μέσο του δωματίου να μιλάω αγγλικά στα καλά καθούμενα), το θέμα τελείωνε.
Δεύτερον, ιστορίες από το στρατό, τι άλλο; Καθόμασταν (οι γυναίκες) τις τρώγαμε στη μάπα και δε μιλάγαμε και τις φχαριστιόμασταν από πάνω. Εγώ δηλαδή που είχα ξεφύγει από το στόχαστρο και που πάντα μου άρεσε ν’ ακούω ιστορίες, έστω και σε επανάληψη.
Τρίτον, τα πολιτικά. Η συζήτηση ξεκινούσε σχετικά ήρεμα για να καταλήξει σε καυγά. Και τέλος της επίσκεψης. Πάντα το θεωρούσα κακό και ηλίθιο να καλείς τον άλλο σπίτι σου και να φεύγει και να είστε τσακωμένοι για ένα γνωστό θέμα. Αφού το ξέρετε ότι πάντα τσακώνεστε, γιατί το ξεκινάτε; Για να χαλάσετε τη βραδιά;. Δε μέμφομαι μόνο τον πατέρα μου. Το ίδιο ακριβώς μοτίβο επαναλαμβανόταν όποτε μας καλούσαν οι θείοι στο σπίτι τους. Δε με απασχόλησε όμως σα φαινόμενο αργότερα στη ζωή μου και μάλλον το θεωρούσα ίδιον ανθρώπων μιας άλλης γενιάς, μεγαλωμένης με κατοχές, εμφυλίους, κ.λ.π.
Θλίβομαι να βλέπω νέους ανθρώπους δίπλα μου να κρύβουν θυμό μέσα τους για τα πολιτικά. Ιδίως για τα πολιτικά περασμένων γενεών. Δεν είμαστε οι οικογένειές μας ρε γαμώτο. Και να αρνούνται να κάνουν παρέα τους «Άλλους». Ούτε εκείνοι είναι οι οικογένειές τους ρε πούστη. Ή που είναι πρόθυμοι να κόψουν φιλίες αν ο άλλος θέλει να εκφράσει και μια διαφορετική πολιτικά άποψη. Και τελικά όλες οι ιδεολογίες από δεξιά μέχρι αριστερά δε διαφέρουν και πολύ στην πράξη. Περίπου τα ίδια σκατά που έκανε ο Χίτλερ έκανε και ο Στάλιν. Τα ίδια που έκανε το ΠΑΣΟΚ κάνει και η ΝΔ. Όλοι το ίδιο βρομάνε.
Ίσως εγώ φταίω, που ποτέ δεν έμαθα να εγκρίνω για ν’αγαπώ. Και που ποτέ δεν επέτρεψα σε καμιά ιδεολογία να κάνει κουμάντο στο βρακί μου και στην φιλία μου.

10 σχόλια:

billzouk είπε...

Θεε μου δεν μπορω! Δεν φτανει που κανει ζεστη, δεν φτανει που εβαλε αβαταρ, αρχισε και τις πολιτικες αναλυσεις!
Ποσα ν' αντεξει κανεις; ε;

Υ.Γ. Καμια ιδεολογια δεν κανει κουμαντο στο βρακι γυναικας. Βασιλης. (λολ)

Κολοκύθι είπε...

Nα δεις που ο πρώτος της τανίλας ήταν ταγματάρχης.

angeliki marinou είπε...

Σ' αγαπάω ρε.

kanataki είπε...

ειδικά το βρακί σας αγαπητή μου να το υπερασπιστείτε με την ίδια σας τη ζωή....!



υγ τους βαριέμαι όσους δεν βαριούνται να μιλάνε για πολιτικά.
υγ όσους βαριούνται αλλά μιλάνε, πάλι,όχι..

sikia είπε...

Πέστα χρυσόστομη!
Και μένα με τάραξε λίγο το αβατάρ αλλά το αντιμετώπισα με ψυχραιμία.
Και εγώ δε βάζω ιδεολογία στο βρακί μου, εξ'ου και δόθηκα σε νεοναζιστή, σε αναρχικό και σε δύο βουλευτές μεγάλων κομμάτων....

Ανώνυμος είπε...

Κι εγώ θλίβομαι που δεν σε βάφτισαν. Πώς τους ξέφυγες;

Ανώνυμος είπε...

Tελικά εσύ έχεις χιούμορ, παρ'ολίγον ψαρικό.
Αχ, με βάφτισαν δυστυχώς και έχω και μια πολύ ωραία φωτό να μου θυμίζει το μυστήριο, όπου εμφανώς κάνω κωλοδάχτυλο στον παπά.
Ο πρώτος μου, ασεξουαλικό κολοκύθι, ήταν κοιλαράς ναυαρχούκος 1,93 χωρίς τακούνι.

Tanila είπε...

Kai δε καταλαβαίνω γιατί σας ταράζει το αβαταρ.
Εδώ απλά εμφανίζεται μια καθωσπρέπει γραία (με το ταγεράκι της, με το κοντό γκρι μαλλάκι της, με τα σκουλαρικια της και τη μπουτονιέρα της κομπλέ) με πούρο.

Που να μπορούσα να βάλω αυτό που έχω στο μάτι.

Ανώνυμος είπε...

Αν δεν είναι τα πολιτικά θα΄ναι τα αθλητικά αν δεν είναι τα αθλητικά θα'ναι κάτι άλλο. Το θέμα είναι πως ψάχνουμε κάτι ανούσιο- μη δημιουργικό κάθε φορά να διοχετεύσουμε και να εκτονώσουμε τη συσσωρευμένη οργή μας. Για διάφορα.

.liketobite είπε...

Αν και συμφωνώ με τη περιγραφή που δώσατε για τις αντιλήψεις των παλαιότερων γενιών, αναρωτηθήκατε ποτέ μήπως ο πατέρας σας και ο θείος σας στη πραγματικότητα αυτό αποζητούσαν; Μήπως καθώς γνώριζαν τι θα επακολουθήσει, το αποζητούσαν γιατί τους έδινε ζωντάνια, ενδιαφέρον και τη χαρά της συζήτησης;

καλώς σας βρήκα