Kρίση αντικοινωνικότητας

Είδα πριν λίγες μέρες ξανά την Αργυρώ. Τυχαία στο σουπερμάρκετ. Δε της μίλησα. Δεν έχουμε και τι να πούμε. Εγώ έχω ορκιστεί να μην της ξαναμιλήσω. Δε της συγχώρεσα ποτέ ότι έκανα τόσο λάθος γι’ άνθρωπο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Δεν ξέρω αν είμαι μια ακοινώνητη, που δένεται η γλώσσα της κόμπο σε δύσκολες κοινωνικές επαφές, αλλά ποτέ δε μιλάω σε τέτοιες περιπτώσεις, εκτός αν με καταλάβει ο άλλος. Πάντως με πιάνει μια ντροπή κι ένας τρόμος άνευ προηγουμένου. Τρόμος συνήθως μπροστά σ’ αυτό που βλέπω. Δε μπορώ, φρικάρω όταν βλέπω συνομήλικούς μου να δείχνουν 5-10 χρόνια πιο μεγάλοι από μένα. Και μπροστά σ’ αυτό που ήμουν και δεν έγινα. Ή μπροστά σ’ αυτό που θα μπορούσα να είχα γίνει και δε τα κατάφερα. Ή μπροστά σ’ αυτό που κατάφερα ν ’αποφύγω να γίνω.
Και ντρέπομαι. Ντρέπομαι επειδή είμαι κακή ηθοποιός και ξέρω ότι ο άλλος θα διαβάσει την άρρωστη περιέργεια στο βλέμμα μου. Και την φρίκη για την παρακμή του. Και πιο πολύ ντρέπομαι που θα τον υποβάλλω σ’ αυτό, οπόταν δε μιλάω.
Προς το παρόν τουλάχιστον. Μπορεί άμα πετύχω κανένα παλιό συμμαθητή ή φίλο που να δείχνει πιο νέος από μένα και πιο πετυχημένος να ντραπώ επειδή κακογέρασα και απέτυχα. Και βέβαια ν’ αποφύγω να του μιλήσω.
Και πριν κάποια χρόνια το ίδιο. Θυμάμαι είχα πετύχει την Άννα. Τελειόφοιτη εγώ στο Πανεπιστήμιο κι εκείνη έδειχνε τριανταπεντάρα. Δεν ξέρω βέβαια τι έκανε μετά το σχολείο, αν πέτυχε σε καμιά σχολή, ούτε αν την παντρέψανε μόλις πήρε το απολυτήριο κι έκανε και στο καπάκι 2-3 παιδιά.
Ποτέ δεν ταίριαξα στο Λύκειο που με μεταφυτέψανε. Από ένα «δεμένο» και σχεδόν αναλλοίωτο σώμα συμμαθητών που με ακολουθούσε από το Δημοτικό, βρεθήκαμε εγώ και 3-4 άλλα παιδιά, άσχετα, σε άλλο Λύκειο από τους άλλους. Ούτε κοινές μνήμες από το δημοτικό ούτε καν κοινή ταξική συνείδηση. Εμείς από το πλούσιο προάστιο, εκείνοι από το διπλανό. Εμείς τα καλά παιδιά, με τους υψηλούς βαθμούς και τις προοπτικές, εκείνοι στα μπαρ και στα ξενύχτια και στα ξίδια απ ’τα 15. Και με καλά παιδιά με καλούς βαθμούς ανάμεσά τους, αλλά με την προοπτική του "δεν ξεφεύγω από τη γειτονιά μου" ριζωμένη μέσα τους. Και η Άννα ήταν από τους «άλλους». Που μας έκαναν παρέα, ίσως με το δέος του «άλλου», κι εμείς τους χρησιμοποιήσαμε για κοινωνική επαφή όσο ήμασταν στο λύκειο και μετά προχωρήσαμε. Λέω «δέος» γιατί ποτέ δεν ένιωσα αποκλεισμένη στο καινούριο σχολείο. Αντίθετα συνειδητοποίησα έκπληκτη ότι ήθελαν να με κάνουν παρέα άτομα από τελείως διαφορετικές κλίκες, χωρίς καν να το θέλω. Δεν έχω κρατήσει επαφή με κανέναν από τους συμμαθητές μου στο Λύκειο. Απλά φρικάρω όποτε τους πετυχαίνω τυχαία σε λεωφορεία και σουπερμάρκετ.