Kαλημέρα και καλή εβδομάδα.

Ναι ήθελα! Η καλή μέρα από το πρωΐ φαίνεται. Και η καλή εβδομάδα επίσης.
Μπορεί να φταίει και η κρίση των τριάντα, δε ξέρω.
Μπορεί και απλά να χρήζω ψυχιατρικής βοήθειας
Ξύπνησα μια χαρά αξημέρωτα να πάω στη φάμπρικα. Πράγματι, την ώρα που ξεκινάω μόνο οι συνάδελφοί μου κυκλοφορούνε στους δρόμους και οι αλλοδαποί εργάτες στις οικοδομές.
Ντύθηκα με τα ωραία μου ρουχαλάκια, αρωματίστηκα, όλα καλά.
Χάνω για ελάχιστα δευτερόλεπτα το λεωφορείο και περπατάω ένα επιπλέον δεκάλεπτο μεσ’ τον ψόφο να βρω άλλο. Τέλοσπάντων.
Ο Γρηγόρης που πάω πριν τη δουλειά και βολεύει δεν έχει βγάλει τα κρουασάν βουτύρου και σπάζομαι, αλλά, τέλοσπάντων, βγαίνω λίγο απ’ τον δρόμο μου και πάω σε άλλον.
Και ανεβαίνω στο γραφείο μου και αρχίζω τα καντήλια.
Εγώ φορτωμένη με τσάντα, τσάντα βου με κρουασάν και καφέ ανά χείρας. Η πόρτα του γραφείου κλειδωμένη. Σήμερα βρήκανε! Που γίνεται της ξεκλείδωτης κάθε μέρα σε σημείο να διαμαρτύρονται όλες οι κλώσσες με θέση «Έχουμε έγγραφα, έχουμε φακέλους, έχουμε συμβάσεις! Πρέπει να τα κλειδώνουμε!» Ακουμπάω τέλοσπάντων κάπου τα συμπράγκαλα και κοπανιέμαι να γυρίσω το γαμοκλείδι, μπαίνω και τα παράθυρα είναι τέντα ανοιχτά και το γραφείο Σιβηρία. Παλιοκαθαρίστριες. Αλλά τέλοσπάντων.
Αυτό που με κάνει έξαλλη είναι ότι είμαι σίγουρη ότι κάποιος κάθισε πάλι στο γραφείο μου. Και φρόντισε να μου χαλάσει την καρέκλα. Δεύτερη φορά μέσα στο μήνα. Ή αυτό ή κόντυνα ξαφνικά. Κι άλλο. Δηλαδή εξαφανίζομαι!
Και ή είναι μικρό παιδάκι που χαίρεται να παίζει με την κορδέλα της ταμειακής (ναι το έχουμε αυτό το απολίθωμα κληρονομιά-ντεκόρ σε κάθε γραφείο) ή επιλέγει να κάνει πλάκα μόνο σε μένα. Γιατί βρίσκω στάνταρ μια δυο φορές μέσα στο μήνα την χαρτοκορδέλλα τραβηγμένη σε σερπαντίνες στο πάτωμα. Μιλάμε για μπόλικα μέτρα χαρτί. Μόνο στο δικό μου γραφείο. Ευτυχώς που δεν είμαι μόνη μου στο γραφείο μου, αλλά το μοιράζομαι με άλλες δυο – οπτικοί μάρτυρες της καταστάσεως. Αλλιώς θα νόμιζα ότι με έχει πιάσει μανία καταδιώξεως και απολωλαίνομαι σιγά σιγά.