Παρέες από παιδάκια του δημοτικού που ανταγωνίζονται ποιό θα βγεί πιο πρωί για να μαζέψει τα περισσότερα λεφτά από τα κάλαντα.
Ε αυτό, last year.
Tα τελευταία χρόνια όλο και πιο αργά τα έβλεπες τα καλαντόπαιδα να χτυπάνε κουδούνια. Ναι, είχαμε εποχές παχιών αγελάδων, κατανοητό, δε περίμεναν από τα κάλαντα να βγάλουν λεφτά για παιχνίδια. Και από μια ηλικία και πάνω (12-13) ήταν και ξενυχτισμένα από τα χτεσινοβραδινά ξίδια, που να τρέχουν αξημέρωτα.
Σήμερα το πρωί με ξύπνησαν κατά τις 12. Όχι για κάλαντα, το τηλέφωνο. Για κάλαντα ήρθαν πριν πέντε λεπτά 3-4 γυμνασιόπαιδα, μια παρέα μαντραχαλάδων με ένα ξωβυζάκι βαμμένο ξανθό.
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ; Αν ήθελα (λέμε τώρα) να μου λένε κάλαντα, θα έπρεπε να με ξυπνάνε μαύρα χαράματα ροδομάγουλα μικρά του δημοτικού, όχι μια το μεσημέρι αγουροξυπνημένοι έφηβοι που καπνίζουν. Να μπορώ να βρίζω σαν άνθρωπος που με ξύπνησαν αξημέρωτα ενώ έχω άδεια και μπορώ να κοιμηθώ κι εγώ μια φορά η μαύρη, που έτσι κι αλλιώς ξυπνάω αξημέρωτα. Αίσχος!
Ευτυχώς και η υπόλοιπη πολυκατοικία μάλλον συμμερίζεται τις απόψεις μου. Ή είναι γενικά αντι-καλαντιακή.
Χο! Χο! Χο! (κανείς δε τους άνοιξε)
Ο Ανδρέας από το πολύ παγωμένο Βερολίνο
Πριν από 10 ώρες