Ψηλά τα χέρια;

Μπαράζ διαρρήξεων σε σπίτια αστυνομικών κατά τον τελευταίο μήνα, από τα οποία έχουν αφαιρεθεί οκτώ υπηρεσιακά πιστόλια.
Υπηρεσιακοί παράγοντες εμφανίζονται πεπεισμένοι ότι οι άγνωστοι δράστες δεν έχουν ως βασικό στόχο να δημιουργήσουν ένα οπλοστάσιο από υπηρεσιακά πιστόλια αστυνομικών. Κίνητρο είναι ο εκφοβισμός των αστυνομικών:
Δηλαδή, πρώτον, ότι πλειάδα αστυνομικών «βρίσκονται υπό παρακολούθηση», καθώς είναι γνωστή η κατοικία τους και οι ώρες που βρίσκονται σε αυτήν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους.
Δεύτερον, πως «όποια στιγμή θέλουν μπορούν να βρεθούν μέσα στα σπίτια των αστυνομικών».
Οι υποψίες της Αντιτρομοκρατικής στρέφονται κυρίως στις τρομοκρατικές οργανώσεις που έχουν δραστηριοποιηθεί την τελευταία περίοδο, όπως ο Επαναστατικός Αγώνας και η Σέχτα Επαναστατών.
Πηγή ΤΑ ΝΕΑ

Άρα δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει παράνομη αγορά όπλων. Οποιαδήποτε στιγμή όποιος παράνομος θέλει ένα όπλο θα μπορεί να το παίρνει από το σπίτι ενός μπάτσου. Εδώ τα καταφέρνουν οι «καινούριοι», δε θα τα καταφέρνουν γνωστοί και σεσημασμένοι κακοποιοί με μακροχρόνια καριέρα;
Να δω τι θ’ απογίνουν οι έμποροι όπλων, κλέφτες θα γίνουν;
Κι αν γίνουν κλέφτες, θα κλέβουν και όπλα από τους μπάτσους;
Επίσης, τα θύματα των κλοπών δεν έχουν ενημερωθεί για τις υπόλοιπες διαρρήξεις θεωρούν ότι υπήρξαν τα μοναδικά θύματα των διαρρηκτών. Δηλαδή τους κρατάνε στο σκοτάδι για να μην πανικοβληθεί σύσσωμη η Αστυνομία, αλλά το ξέρει όλη η υπόλοιπη Ελλάδα από τον τύπο. Απλά οι συγγενείς και οι φίλοι που το ξέρουν τους το κρύβουν και δε τους το λένε. Ούτε ειδήσεις τους αφήνουν να βλέπουν, ούτε εφημερίδες να διαβάζουν.
Πρόσεχε εσύ που έχεις συγγενή/φίλο ή γκόμενο μπάτσο, μην τον αφήνεις να διαβάζει εφημερίδα ή να βλέπει τηλεόραση και κυρίως μην τον αφήνεις να τηρεί τα μέχρι τώρα ωράριά του, γιατί μπορεί να τα ξέρει η Σέχτα Επαναστατών. Δηλαδή ξεκίνα να τον στήνεις και να μην έρχεσαι στα ραντεβού σας ή να μην τον καλείς καλύτερα πουθενά. Έτσι μπορεί να σου μουτρώσει ή να χωρίσετε, αλλά θα κάθεται σπίτι του πιο πολύ και θα φυλάει το όπλο του αφού δε θα έχει καθόλου παρέες να βγει έξω.

Debutantes Ltd

- Πάρε ένα τηλέφωνο βρε κορίτσι μου, χάνεις τίποτα;
- Ναι, σώθηκα.
- Τόσο καιρό ψάχνεις για δουλειά, τόσα τηλέφωνα, τι είναι άλλο ένα;
- Ναι, καλά, μια απ’τα ίδια θα’ναι ρε μάνα, τι περιμένεις δηλαδή; Να κάνω τον πλασιέ είναι…
- Μα ο βουλευτής ο ίδιος μου έδωσε την κάρτα, πάρε μήπως έχει μιλήσει. Μπορεί να είναι σίγουρη θέση, κανονική δουλειά και να τη χάσεις.
- Όπως η δουλειά από το γραφείο του παλιού σου εργοδότη, του εφοπλιστή, που θέλανε σερβιτόρα στου διαόλου τη μάνα; Άμα ήτανε για σερβιτόρα δε χρειαζότανε να πας να βάλεις μέσο, έχει κι εδώ δίπλα ταβέρνες.
- Ένα τηλέφωνο είναι, πάρε κι άμα είναι βλακεία κλείσ’τους το.

Κοιτώ την καρτούλα που μου χώνει στο χέρι. Λακωνική και μυστηριώδης:
Debutantes Ltd, Τηλ.: 210 9876543

Στάνταρ μαλακία θα ‘ναι, το ξέρω. Εταιρεία που δε λέει τι είναι, ή πλασιέ θέλουν ή απατεώνες είναι.

Παρ’όλ’αυτά, μηχανικά, παίρνω τηλέφωνο. Γαμώτο στάνταρ είναι μαλακία και μάλιστα χοντρή. Άκου εκεί να πάω σε ξενοδοχείο να κάνω συνέντευξη.
Δηλαδή δεν έχουνε γραφεία. Αεριτζήδες.
Σαν εκείνη την εταιρεία που προωθεί γαλακτοκομικού τύπου αδυνατιστικά/ συμπληρώματα διατροφής για αδυνάτισμα και κάνει «παρουσιάσεις» στο Novotel στην Πλατεία Βάθη. Δηλαδή τραγουδάκια εμψύχωσης επί σκηνής, για να μάθεις να πιστεύεις στο προϊόν, χειροκροτήματα, κουστουμιές χαμόγελα, για μια δήθεν δουλειά γραφείου, όπου στην πραγματικότητα έπρεπε Ν’ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ μια βαλίτσα με δείγματα από τα προϊόντα και να τα πουλήσεις πόρτα-πόρτα για να βγάλεις λεφτά. Και φυσικά να φέρεις κι άλλους πωλητές στην εταιρεία. Αρχιδοπαπάρες.
Κι όμως ήμουνα η μοναδική που σηκώθηκε αγανακτισμένη κι έφυγε στη μέση της παρουσίασης. Η μοναδική που της είχαν υποσχεθεί «δουλειά γραφείου» και «όχι πωλήσεις», είδε το τσίρκουλο και σηκώθηκε κι έφυγε βροντώντας τα τακούνια της.
Σκατά, ποτέ δε ξέρεις, θα πάω.
Στην τελική αν μου ξαναβγεί άλλη μια «Φυτική Ζωή» κωλώνω να το ξανακάνω;
Και να τους βρίσω κιόλας αυτή τη φορά, όπως δε τους έχει βρίσει λιμενεργάτης.

Εδώ τουλάχιστον δεν έχει σκηνή και τραγουδάκια, μόνο μια ουρά από κόσμο που περιμένει για συνέντευξη και μικρά γραφειάκια με μια γυναίκα καθισμένη στο καθένα που κάνουν τις συνεντεύξεις. Τουλάχιστον γλιτώσαμε τις αμερικανιές πριν δω τι ακριβώς μαλακία είναι.
Εφ’ενός ο ζυγός κι όμως, ένας χοντρός γκριζομάλλης με τραγιάσκα προσπαθεί να μου χωθεί. Τι γυρεύει αυτός εδώ; Υποτίθεται ψάχνουν νέες κοπέλες. Τούτος εδώ μοιάζει συνταξιούχος. Τον αγριοκοιτάζω και χώνομαι στη σειρά μου. Προσπαθεί να με ντριμπλάρει.
Χα! Επειδή έχω γλυκιά φάτσα, όλοι αυτό νομίζουν, ότι θα με ντριμπλάρουν. Τέλοσπάντων, επειδή κατά βάση θέλω να φύγω από ‘δώ και δεν πιστεύω ότι πρόκειται για ευκαιρία, του τη λέω έντονα αλλά ευγενικά, χωρίς μπινελίκια, δεν είμαι σε φάση. Βλέπει το βλέμμα μου και μπαίνει πίσω μου.
Κάθομαι και παίρνω βαθιά ανάσα. Η κοπέλα που μου παίρνει συνέντευξη έχει καρέ μαλλί καστανό και γαλάζια μπλούζα. Με ρωτάει τα τυπικά, πως με λένε, τι έχω τελειώσει.
Και μετά μου κοπλιμεντάρει τα γυαλιά μου και με ρωτάει από πού τα πήρα. Απαντάω και ….
… και μου λέει ότι τελειώσαμε, θα με πάρουν τηλέφωνο!
Τι σκατά συνέντευξη για τον πούτσο ήταν αυτή; Για τα γυαλιά μου ήρθα να μιλήσω;

Καλά, όχι ότι έχω και προσδοκίες. Μόνο να γυρίσω σπίτι γιατί πείνασα να σαβουριάσω τίποτα.
Μόνο που άργησα το χριστό μου μέσα, κι έχουν φάει. Τουλάχιστον να μπουκώσω κάτι πρόχειρο, κανά σαλαμάκι με ψωμοτύρι, καμιά ντομάτα.
Ανοίγω το ψυγείο και κοιτώ τα συσκευασμένα αλλαντικά. Παίρνω 2 συσκευασίες στην τύχη, η μια υποτίθεται έχει μορταδέλα μέσα και η άλλη γαλοπούλα καπνιστή.
Υποτίθεται, διότι τελικά πουθενά δεν αναγράφει τι ακριβώς έχει μέσα.
Περίεργο. Οι συσκευασίες είναι ίδιες, γαλάζιες, με εμφανώς διαφορετικό περιεχόμενο, αλλά της ίδιας εταιρείας.
Και καμιά δε λέει τι κρέας έχει μέσα.
Ούτε από τι ζώο προέρχεται.
Περίεργο χρώμα έχουνε για μορταδέλα και γαλοπούλα….
Ούτε ημερομηνία λήξης βρίσκω.
Η ετικέτα το μόνο που γράφει απάνω είναι:
Debutantes Ltd, Τηλ.: 210 9876543

Iδανικό

Πολύ κόκκινο κρέας. Όχι πολύ κοτόπουλο, όσο παϊδάκια χοιρινά, μπριζολάκια, χοιρινά και μοσχαρίσια, λουκάνικα χοιρινά. Μην ξεχνάτε τα κατσίκια και τ'αρνιά. Must τα κοκορέτσια και οι συκωταριές. Βρόμικο μυστικό τ'αμελέτητα.

Κρέας φτιαγμένο στη σχάρα ή στη σούβλα. Μια χαρά είναι και το γκριλ, προκειμένου για διαμέρισμα χωρίς ταράτσα ή πρόσβαση σε κήπο, για στήσιμο ψησταριάς.

Συνοδευτικά, μην πάθουμε σκορβούτο. Τζατζίκια, λεμόνια (γράφω και ιδρώνω), μουστάρδες, τυροκαφτερές, πατάτες, σαλάτες.

Υπάρχουν και άλλα πράγματα να κάνεις στη σχάρα εκτός από το κρέας. Μανιτάρια, τυριά, κ ά.

Οτιδήποτε ψήνεται, καλό είναι να είναι λιπαρό, μη στεγνώσουμε και πνιγούμε με κανένα σκέτο από στήθος κοτόπουλου, για παράδειγμα.
(αίσχος, το στήθος κοτόπουλου είναι άθλιο και πρέπει ν’απαγορευτεί)

Να είναι κάμποση η παρέα. Τι σκατά, πέρασε ο Βαλεντίνος, αν κάνετε Τσικνοπέμπτη εσύ και το τζιτζιφριτζουλίνι σου, θα είναι μια απογοήτευση, όχι γιορτή. Να είστε αρκετοί για καρέ.

Κρασί κόκκινο. Ε τι άλλο;

Καλά, όχι μόνο κρασί, και τσίπουρο και ούζο και το οινόπνευμα για το τζάκι άμα γουστάρεις.

Μην ξεχάσεις τις χαρτοπετσέτες/ χαρτί κουζίνας/ χαρτί υγείας/ υγρά μαντιλάκια/ το μανίκι σου για να σκουπίζεις τα λίπια.

Όχι δίαιτα αυτή τη μέρα.

Επειδή μπορεί να μη μπορείτε να σηκωθείτε μετά, να έχετε καβάτζα κάτι χωνευτικό, μια σόδα, ένα χάπι για το στομάχι, ένα γιατρό.

Ιδανικό θα ήταν να μπορούσα ν'ανεβάσω πρόστυχες φωτό, αλλά λόγω πρόξυ τη γλιτώνετε.

Έχω δίλημμα

Έ-ε-ε-ερχεταιαιαιαιαιαι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Η μοναδική πραγματικά σημαντική επέτειος του έτους.
Τι Βαλεντίνος και μαλακίες, οσονούπω γιορτάζουμε την Τσικνοπέμπτη.
Κατά παράδοση η μέρα απαιτεί κοψίδι το μεσημέρι στο σπίτι, αλλά όχι μεγάλες ποσότητες, ένα μεζεδάκι. Ακολουθεί άλλωστε το βράδυ με την έξοδό του.
Η οποία είναι ταυτόσημη με χασαποταβέρνα. Αλλά, τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια. Για να βγεις να φας καλά στο σωστό «στέκι» τέτοια μέρα, εκτός του ότι πρέπει να έχεις κλείσει τραπέζι ένα μήνα πριν, πρέπει να είσαι και προετοιμασμένος ότι στο γρήγορο μαγαζί με το αστεράτο φαί, θα φας μετά από μια ώρα τουλάχιστον, κακοψημένο και κρύο κοψίδι.
Πέρσι 2 φίλες μου είπαν να προτείνουν κάτι διαφορετικό, το Meat Square. Δηλαδή κυριλέ καθωσπρέπει εστιατόριο με κρέας. Πολύ ωραίο το μαγαζί και με σχετικά γρήγορη εξυπηρέτηση, μιας και μιλάμε για κάτι που ξεφεύγει από την ελληνική νόρμα της χασαποταβέρνας, άρα δε το προτιμούν πολλοί. Ούτε εγώ θα το ξαναπροτιμήσω. Καλή η αλλαγή για μια φορά, αλλά ακόμα θυμάμαι με πόση απογοήτευση και πόση ακόρεστη πείνα κοίταζα το πανάκριβο πιάτο μου με τις 2 μπουκίτσες κρέας που σερβίρανε για «μοσχαρίσιο φιλέτο». Κάποιου έμβρυου μοσχαριού προφανώς.
Φέτος μου έχουν γίνει 2 προτάσεις για «οικογενειακό» ψήσιμο στο σπίτι
ΚΑΙ με τα 2 σπίτια με συνδέουν πολύ ισχυροί δεσμοί φιλίας.
Α μπε μπα μπλομ του κίθε μπλομ
Α μπε μπα μπλομ του κιθε μπλομ
Μπλιμ μπλομ
Γκρρρρ δε μπορώ ν’αποφασίσω!

Παπάρες κωλόμπατσοι

Έτσι, με την τρομοκρατία, ζει και βασιλεύει η δημοτική αστυνομία.

Γιατί κι εγώ κι εσύ, φίλε οδηγέ ή ιδιοκτήτη αυτοκινήτου είσαι, στην ουσία, ανίσχυρος μπροστά στην τρομοκρατία του μαλάκα με το μπλοκάκι των κλήσεων. Αντί ρε να καλείται ο παπάρας ο κωλόμπατσος ν’ αποδείξει ότι ο πολίτης είναι ένοχος και όντως παρανόμησε, καλείται ο πολίτης ν’ αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας και δεν παρανόμησε. Κομπλεξικά εισπρακτοράκια που προσπαθείτε να «πιάσετε το στόχο», μη νομίζετε ότι δε σας ξέρουμε τι είστε.
Προ δεκαετίας σχεδόν θυμάμαι είχα παρκάρει στη Μητροπόλεως. Η Μητροπόλεως τότε ήταν πολύ διαφορετική από τώρα και πάρκαρες αβέρτα, χωρίς να γράφουνε, αν δεν πάρκαρες μπροστά ακριβώς από την εκκλησία. Ειδικά εκεί είχε ταμπέλες όπου, απαγορευότανε μεν η στάση και η στάθμευση, αλλά είχε και ωράριο εξαίρεσης, το οποίο σκόπευα να τηρήσω. Δε θυμάμαι πλέον ακριβώς το ωράριο, ας πούμε ότι επιτρεπόταν 15:00-17:00. Και φυσικά όταν πήγα να ξεπαρκάρω είχα μια ωραιότατη κλήση με ώρα που δεν είχα φτάσει ακόμα, ας πούμε 13:01.
Ναι, και μηδέν ένα!
Την οποία πλήρωσα σα μαλάκας, διότι αν δε πλήρωνα θα με κυνηγούσε ένα όλο και αυξανόμενο χρέος, το οποίο θα με εμπόδιζε να μεταβιβάσω το αμάξι. Και διότι και ένσταση να έκανα, θα έπρεπε ν’αποδείξω ότι δεν ήμουν εκεί στις 13:01, κάτι δύσκολο χωρίς μάρτυρες. Δηλαδή, για ν’αποφεύγω τις, καθαρά εισπρακτικού χαρακτήρα κλήσεις, θα πρέπει ή να έχω διαρκώς κάποιον μαζί μου (και στη χέστρα) ή να κυκλοφορώ με μια κάμερα προσαρτημένη στο … στο… ας πούμε κούτελό μου.
Όπως πλήρωσε φίλος κλήσεις που του στείλανε μετά από 2 χρόνια σπίτι του, για μέρες που δε θυμόταν πια και για δρόμους που δεν ήξερε, σε περιοχές που δεν πήγαινε ποτέ. Δύο κλήσεις για την ίδια μέρα σε τελείως διαφορετικούς δήμους, για αυτοκίνητο που δε το δάνεισε ποτέ και σε μέρα και ώρα που ήταν στη δουλειά…
Διότι δε θα μπορούσε ν’αποδείξει τίποτα.
Τουλάχιστον η συνάδελφος που έλαβε σήμερα 2ο ειδοποιητήριο για παράνομη διέλευση (χωρίς να πληρώσει) στα διόδια Κορίνθου, προ 14μήνου, έχει χεστεί από τη χαρά της και την καταλαβαίνω απόλυτα και μακάρι να ήμουν στη θέση της να βγάλω το άχτι μου. Μιας και η συνάδελφος μπορεί ωραίοτατα να πάρει το κωλόχαρτο που έλαβε και να τους το τρίψει στην παχιά, λιγδερή και ηλίθια μούρη των αρχιδιών που το εξέδωσαν και το έστειλαν, αφού έχει μεταβιβάσει σε άλλον το αυτοκίνητό της 3 χρόνια πριν.
Ζηλεύω ρε πούστη μου, ζηλεύω.



Update: Αμερικανιές.....

Πράγματα που μπορείς να κάνεις στη δουλειά άμα δεν έχεις δουλειά

Όλα τα παρακάτω φροντίζοντας το γραφείο σου να είναι γεμάτο χαρτιά και να είσαι ταμπουρωμένος πίσω από μερικά κλασέρ:
Να παίζεις πασιέντζα στον υπολογιστή
Να γράφεις σε φόρουμ
Να φτιάχνεις πρόγραμμα με το τι θα βάλεις όλη τη βδομάδα χαζεύοντας στο www.poseidon.hcmr.gr, θέτοντας παραμέτρους την ώρα που πας και την ώρα που φεύγεις κάθε μέρα από τη δουλειά. (μην πας ανοιξιάτικη το πρωί και σε πιάσει μπόρα το μεσημέρι)
Να διαβάζεις μπλογκς
Να γράφεις μπλογκ
Ν’ ανταλλάσεις κουλά ημέηλ με τις συναδέλφους στα διπλανά γραφεία όταν ο προϊστάμενος δεν είναι εκεί (βίδεα, τραγουδάκια)
Να φτιάχνεις κολιεδάκια (μου είχε σπάσει ένα και πήρα μαζί το κούμπωμα και τις χάντρες, πετάχτηκα και στον Καλυβιώτη και πήρα πετονιά)
Να πλέκεις (αν το κατέχεις το άθλημα) κασκόλ, πουλόβερ, ζιπουνάκια (ανάλογα την ηλικία σου) ή να κεντάς πουκάμισα/ τσαντάκια/ σεμεδάκια (πάλι ανάλογα την ηλικία σου)
Να μιλάς για μισάωρα με τις φίλες σου στις δουλειές τους με σοβαρό ύφος και πολύ χαμηλή φωνή, ώστε όλοι να νομίζουν ότι κάνεις σπουδαίο επαγγελματικό τηλεφώνημα

Παίρνοντας έναν φάκελο με χαρτιά παραμάσχαλα και απασχολημένο υφάκι:
Να καπνίζεις κουτσομπολεύοντας με συναδέλφους σε άλλα γραφεία
Να πας να βάψεις τα νύχια σου στην τουαλέτα (κλείνεσαι εκεί για ένα μισάωρο, μέχρι να στεγνώσουν, και παριστάνεις τη δυσκοίλια)
Να πεταχτείς στο φαρμακείο/ χόντο να πάρεις αντισυλληπτικά/ κρέμες, αρώματα, υπακτικά
(επιστρέφεις κρατώντας το φάκελο μπροστά στο θώρακά σου, ώστε να κρύβεις το κουτάκι)
Να πεταχτείς μέχρι τον Καλυβιώτη να πάρεις πετονιά/ κουμπιά/ ό,τι σου καυλώσει
Να πεταχτείς μέχρι το Άττικα να ψωνίσεις μπότες/ φόρεμα/ τσαντικό
(όχι ρε, αυτό δε το κρύβεις ανάμεσα στα βυζιά σου, εκτός κι αν είσαι η Άντερσον- αυτό το φοράς/ κρατάς σε σακούλα ανέμελα ,με ύφος το-κρατούσα-όταν-έφυγα)


Όταν εξαντλήσεις όλα τα παραπάνω μπορείς ν'αρχίσεις να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Be-ware

Έχω μείνει ενεή, τις τελευταίες μέρες. Πόθοι, πάθη και ίντριγκα.
Πολλή ίντριγκα. Μου τη δίνει η ίντριγκα αν δεν είμαι «μέσα», ενήμερη για όλα.
Δεν είναι απείρως σπαστικό να βλέπεις, ας πούμε, δύο να τσακώνονται με βρισιές και φωνές, αλλά να πετάνε μόνο υπονοούμενα για το αντικείμενο του καβγά;
Πολλή φωνή και «ζουμί» μηδέν. Ούτε ξέρεις γιατί, ούτε θέση μπορείς να πάρεις, ούτε να κουτσομπολέψεις
Και δεν είναι απείρως σπαστικότερο να βλέπεις έναν να ωρύεται και να βρίζει με συγκεκριμένες κατηγορίες κάποιον άλλον, αλλά με υπαινιγμούς μόνο για την ταυτότητα του παραλήπτη του «λουσίματος» Ή να κουτσομπολεύει κάποιον έτερο αλλά δίχως να ξέρεις ‘η να σου δίνει να καταλάβεις περί ποίου ο λόγος;
Σα να σου τάζουν μαλλί της γριάς στο πανηγύρι του χωριού και να σου δίνουν το ξυλάκι. Ή σα ν’ αγοράζεις ένα πιτόγυρο για ν’ ανακαλύψεις ότι σου δώσανε μια πίτα σκέτη.
Σκέτη κοροϊδία.
Άμα βλέπω κόσμο να κουτσομπολεύει άλλο κόσμο που εγώ δε ξέρω, νιώθω σαν τη μικρή Ελένη που δε την παίζουν οι φιλενάδες της.
Σαν ενσάρκωση του ρητού «όλοι αντάμα και ο ψωριάρης χώρια».
Ευτυχώς, με μεγάλη μου χαρά διαπιστώνω ότι μάλλον ασχολούμαι πολύ καιρό με το μπλόγκιν (ήμουνα νιά και γέρασα) κι έχω αρχίσει να δικτυώνομαι γερά μέσα στη μπλογκόσφαιρα και να γνωρίζω κόσμο (έχω πιεί τήλιο με 2 μπλόγκερ)
Δεν είμαι μια τυχαία, με διαβάζει ο κόσμος (πλέον δε με διαβάζουν εφτά άτομα αλλά δέκα).
Έτσι, όχι μόνο μπορώ να καταλαβαίνω τους υπαινιγμούς στα ξεκατινιάσματα (γιούπιιιι επιτέλους ολοκληρώθηκα η γυναίκα και αναβαθμίστηκα πολιτιστικά και πολιτισμικά), αλλά –σύμφωνα με ανεξακρίβωτες φημολογίες – με διαβάζουν 2 γιατροί μέσ’τον Άγιο Σάββα. Τον ίδιο τον Άγιο.
Πράγμα βέβαια επικίνδυνο. Αντί να παίρνουν φακελάκια και να πιάνουν κώλους νοσοκόμων, κυρίες και κύριοι, οι γιατροί χαζεύουν στο ίντερνετ! Γιατί εμένα μπορεί να με διαβάζουν 2, εγώ όμως είμαι ένα ταπεινό χαμομηλάκι (εγώ και η Ματίνα Μανταρινάκη). Σκέψου πόσοι κάθονται και διαβάζουν τα υπόλοιπα μπλογκ…
Πως το ξέρω; Τι σε νοιάζει ρε πως το ξέρω; Μπορεί να έχω βάλει κοριό στο νοσοκομείο. Ή να δουλεύω καθαρίστρια εκεί στα ρεπά μου. Be-ware, σας βλέπω και θα κάνω ντου.
Τέλοσπάντων, ο Άγιος Σάββας είναι κι ένα νοσοκομείο που δεν έχω επισκεφτεί ποτέ μου, άμα έρθω θα διαδώσω ότι είμαι η Τανίλα για να με προσέξουν οι γιατροί. Δεν είναι κακό να έχεις έναν γνωστό γιατρό στο νοσοκομείο που πας. Κι ας μην είναι της ειδικότητας που χρειάζεσαι. Και με τον γιατρό που σε κουράρει θα συνεννοηθεί ένας «δικός σου» και πιο πολύ θα σε προσέξουν. Από Βούλα είμαι καλυμμένη, τώρα και στον Άγιο Σάββα!
Πως λέμε Πατίστας στην Αθήνα, Πατίστας τώρα και στα Τρίκαλα;

Επίδειξη τάπερ

Ω άνδρες Αθηναίοι!
Καλά και Θεσσαλονικείς και Καλαματιανοί. Μη κατηγορείτε τις γυναίκες σας ότι ξετινάζουν τις χρυσές σας πιστωτικές αναίσθητα, με αλλοτριωμένο από τον καταναλωτισμό εγώ και με άχρηστα πράγματα που θα στοιβαχτούν σε ντουλάπια και θα πεταχτούν.
(έκθεση τρίτης γυμνασίου τέλος)
Τουλάχιστον μη τις κατηγορείτε αν το κάνουν μετά από συνάθροιση με σόγια. Συνήθως τα σόγια θα φταίνε.
Πάει σε μια ξαδέλφη της, ας πούμε. Μια αθώα κοινωνική επίσκεψη. Την καλεί για έναν απλό καφέ. Και εσύ της έχεις αδυναμία της ξαδέρφης. Και θα είναι σου λέει και μερικές φίλες της. Ε δε θα πάει;
Μαζεύονται λοιπόν. Και συστήνονται. Π.χ. μια δασκάλα, μια εφοριακός, μια ασφαλίστρια και μια έμπορος. Και η μια πουλάει μπιζού, στο επάγγελμα. Και συνεταιρίζεται ήδη με την ξαδέλφη και έχει φέρει και να δειγματίσει τη δουλειά της.
Κουβέντα στην κουβέντα, ποτάκι στο ποτάκι, και να τα κεκάκια και να τα καναπεδάκια, νομίζεις ότι η γυναίκα σου δε θ’ αγοράσει ένα κάτιτίς από την ξαδέλφη που της έχετε και οι δυο αδυναμία; Ή που μπορεί να της έχεις και μια χοντρή υποχρέωση επειδή δάνεισε λεφτά στον αδερφό σου/ σε βοήθησε με την αρρώστια του άντρα σου/ υποσχέθηκε να σε πάρει μαζί της να μετοικήσετε στον Άρη όταν καταστραφεί η γη;
Κάτι «μικρό», να βγάλουμε την υποχρέωση/ να βοηθήσουμε την «ξαδέρφη».
Γκρρρρ γκρρ γκρ
Κάπως έτσι βρέθηκα ας πούμε εγώ σήμερα με μια τσάντα που δε μου αρέσει κιόλας, ένα πουκάμισο που μου αρέσει και το χρειαζόμουν, κι ένα μπλουζάκι.
Και χρωστάω 85 ευρώ στην «ξαδέρφη», διότι πηγαίνοντας στην «επίδειξη τάπερ» σταμάτησα σε 2 ΑΤΜ και ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΗΚΩΣΩ ΛΕΦΤΑ, διότι το ένα «δε μπορούσε να με εξυπηρετήσει», ότι ποσό και να ζήταγα και στο δεύτερο δε πατιόνταν τα κουμπιά του.
Την πουτάνα μου μέσα. Δεν είναι άθλιο να σου κολλάει ένα συγγενής/ φίλος, πατώντας πάνω στη σχέση σας για να σε πρήξει ν’αγοράσεις αυτό που πουλάει; Είτε αυτό είναι μπιζού είτε είναι ασφάλειες, π.χ.
Θυμάμαι όταν έψαχνα δουλειά, οι 9 στις 10 αγγελίες για πτυχιούχους θέλουν ασφαλιστές/πωλητές, που θα πηγαίνουν πόρτα πόρτα και θα πουλάνε ασφάλειες/αμοιβαία κεφάλαια. Πόρτα πόρτα στους συγγενείς τους, κατ’αρχήν. Διότι οι οδηγίες στους καινούριους στη δουλειά είναι σαφείς «πρώτα θα δοκιμάσετε στους γονείς σας και στ’ αδέρφια ή ξαδέρφια σας, να σας “βοηθήσουν”».
Εγώ πάντως θα τον θεωρούσα άτιμο τον ξάδερφο που θα με θυμόταν ξαφνικά μετά από καιρό για να μου πουλήσει πακέτο ασφάλειας, μη τον πέταγα κιόλας έξω από το σπίτι .