Α γαμήσου!

1. Μαλάκω γειτόνισσα. Που έχεις πίτουρα αντί μυαλό στο κεφάλι σου. Ο δρόμος είναι στενός και παρκάρουμε μόνο στη μια πλευρά. Το να βιδώνεις κωλονάκια μπροστά στο σπίτι σου πουτάνα, εκτός από παράνομο, διότι ο δρόμος είναι δημόσιας χρήσης σαν το μουνί σου, καθιστά απαγορευτικό και ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ παρκάρισμα, ζώο όρθιο, και των παιδιών σου, διότι πόσα αμάξια θα χωρέσετε σ’ένα γκαράζ μιας θέσεως, ανεγκέφαλα σαμιαμίδια; Μόνο για να κοιτάς το δρόμο και να καταγράφεις ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει έχεις μυαλό ξεσκισμένη γαλότσα; Μου φαίνεται πρέπει να σου φέρω την αστυνομία, όπως δεν έχω κάνει χρόνια τώρα.
2. Αρχίδι «συνάδελφε» που με παίρνεις τηλέφωνο πρωϊνιάτικα και τρυπάς τα καλλιεργημένα αφτιά μου με τους άναρθρους μυκηθμούς σου. Διότι, όταν η συζήτηση εξελίσσεται κάπως έτσι:

Εγώ: Παρακαλώ;
ο παπάρας: Μεκατού
Εγώ: (άκουσα καλά;;;) Δε σας κατάλαβα;
ο παπάρας: Μεκατού!
Εγώ: Επειδή δεν καταλαβαίνω τι λέτε, μπορείτε να μου εξηγήσετε;
ο παπάρας: Συνάδελφος είσαι; ****** πήρα;
Εγώ : (έκπληκτη, ορολογία συναδελφική είναι που αγνοώ;) Μάλιστα! Τι θέλετε;
ο παπάρας: Ε δεν είναι εκεί η κυρία Μεκατού;
Εγώ: Δεν έχουμε τέτοιο όνομα εδώ.

Καλά έκανα και στο έκλεισα κατάμουτρα.

Α σιχτήρ αρχίδι που θες και να μυρίσω τα νύχια μου τι είναι το "μεκατού". Δε σου μάθανε γραμματική και συντακτικό στο σχολείο αμόρφωτε χωριάταρε με άπλυτα ποδάρια και βρωμερές μασχάλες;

Αν απευθύνεσαι έτσι στους συναδέλφους των Κεντρικών, φαντάζομαι με την οικογένειά σου θα επικοινωνείς με γρυλλίσματα.Καλά, είναι γνωστό ότι πολλοί συνάδελφοι στην επαρχία λίγο διαφέρουν από ζώα, αλλά όταν μιλάς σε συνάδελφο κοίτα να κρατάς τα προσχήματα. Ε, μάθε λοιπόν ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι χρησιμοποιούμε έναρθρο λόγο και μια μορφωμένη οικονομολόγος σαν και του λόγου μου δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει τι προσπαθείς να ψελλίσεις, ασπόνδυλο ζώο.

Άντε να χωθείς πίσω στο βούρκο σου και μην απευθύνεις το λόγο στους ανθρώπους!

Commando

Κάνουμε πάντα τα ίδια λάθη λένε. Ο άνθρωπος δε διδάσκεται από τα λάθη του και τα επαναλαμβάνει αέναα σ’έναν φαύλο κύκλο.
Πάντα ερωτευόμαστε τους λάθους ανθρώπους, πάντα παίρνουμε τη λάθος απόφαση, πάντα ξεχνάμε το πιο σημαντικό πράγμα και θυμόμαστε τ’ασήμαντα.
Ε κι εγώ. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος δηλαδή;
Που μπορεί να θυμάμαι και να υπενθυμίζω κάτι στον εαυτό επί σειρά ημερών και όταν έρθει η ώρα του, στο παραπέντε, το ξεχνάω, για να το ξαναθυμηθώ με το που είναι αργά πια.
Επειδή με ξέρω τι αλτσχάιμερ είμαι συνήθως φροντίζω να βάζω για τα ΠΑΝΤΑ υπενθύμιση στο κινητό, από τα πιο σημαντικά έως τα πιο τετριμμένα.
Χτες κατάφερα να ξεχάσω τη γιορτή της μοναδικής βαφτισιμιάς μου.
Ένα τηλέφωνο είναι η όλη υπόθεση μιας και η μικρή δεν είναι πια τόσο μικρή για παπουτσάκια ή λαμπάδες και κούκλες και μιας και είναι μακριά και δεν παίζει επίσκεψη. Το μελέταγα Παρασκευή και Σάββατο τι γιορτή είναι την Κυριακή και να μη ξεχάσω να τηλεφωνήσω στη μικρή. Δεν έβαλα υπενθύμιση το ζώον, μιας και θα είχα όλη την Κυριακή να το θυμηθώ να το κάνω. Ε, δε το θυμήθηκα παρά το βραδάκι που είχα φύγει από τους γονείς μου (εγώ δεν έχω το τηλέφωνο στο κινητό μου, το έχουν γραμμένο σε ατζέντα). Φταίει που είχα κοιμόμουν τη μισή μέρα; Φταίει που είχα αποβλακωθεί την υπόλοιπη επειδή το Φίλμνετ 3 είχε μαραθώνιο NCIS;
Το θυμήθηκα ΑΦΟΥ είχα γυρίσει σπίτι μου και ξαναβγεί για βράδυ.
Ένοιωσα ΣΚΑΤΑ. Δε φτάνει που δε στέλνω κάρτα, ούτε τηλέφωνο;
Παράτησα την παρέα μου στη μοίρα της (κυριολεκτικά διότι είχε δύσκολη μοίρα) και γύρισα μες στα μαύρα μεσάνυχτα, στο πατρικό μου. Στις μύτες για να μη τους τρομάξω. Έχει και καρδιά ο πατέρας μου και δε συνηθίζω απροσδόκητες επισκέψεις μεσ’τη νύχτα. Είναι και ετοιμοθάνατος. Μη με περάσουν και για διαρρήκτη.
Μπαίνω γυρνώντας αθόρυβα το κλειδί, πατάω προσεκτικά με τις γόβες πάνω στα χαλιά και αποφεύγω το ξύλινο πάτωμα, μιλάω σιγά, ψιθυριστά σχεδόν, στο τηλέφωνο, σβήνω το φως του γραφείου και προσπαθώ να βγω όσο πιο αθόρυβα. ΔΕ ΜΕ ΠΗΡΑΝΕ ΧΑΜΠΑΡΙ.
Παραλίγο να γλιστρήσω στην άκρη του χαλιού, αλλά αποστολή εξετελέσθη. Αθόρυβα και αποτελεσματικά.
Ε, δε φταίω εγώ αν λείπανε, βαφτιστήρα και λοιποί, οικογενειακώς από το σπίτι και αναγκάστηκα ν’αφήσω μήνυμα στον τηλεφωνητή.


Πι Ες: Το χειμερινό πρόγραμμα του "Κοννέ", Μηθύμνης δεθυμάμαιπόσο, περιλαμβάνει και τη Μαρμαρινού. Η Μαρμαρινού είναι μια βετεράνα σκυλού με ωραία φωνή, (απ'ότι μου λένε διότι εγώ είμαι άσχετη), κοτσονάτη και ωραία για την ηλικία της, που ντύνεται χανούμισσα. Ή κάτι τέτοιο.

Ο πατέρας μου πεθαίνει. Εξακολουθητικώς.

Ε λοιπόν το έκοψα το μαλλί την προηγούμενη Πέμπτη, και έκανα και ανταύγειες.
Ηλιθιωδώς είχα πει στους δικούς μου ότι θ’ αργήσω λίγο να πάω την Πέμπτη τ’ απόγευμα γιατί θέλω να κουρευτώ μετά τη δουλειά. Καλά να πάθω και να μάθω για να μη το ξανακάνω.
Ενώ λοιπόν ήμουνα με τ’ αλουμινόχαρτα στο κεφάλι χτυπάει κλήση από το πατρικό μου και ήταν η γυναίκα. Η οποία γυναίκα μιλάει ελαφρώς σπαστά τα ελληνικά και με άφησε να καταλάβω ότι ο πατέρας μου έπεσε το πρωΐ και μετά δε μπορούσε να περπατήσει καθόλου και τι ώρα θα πήγαινα τ’ απόγευμα για να τον πάω στον γιατρό.
Κάθε άλλος συνηθισμένος άνθρωπος με έναν κανονικό πατέρα θα είχε πεταχτεί απάνω με τ’ αλουμινόχαρτα και θα έσκουζε μέσα στο κομμωτήριο ότι πρέπει να φύγει ΤΩΡΑ!
Εγώ που δεν είμαι κανονικός άνθρωπος και δεν έχω νορμάλ πατέρα αλλά ντράμα κινγκ (aka drama queen) απάντησα ότι θα πάω κατά τις έξι και συνέχισα το βάψιμο/ κούρεμα απρόσκοπτα.
Επίσης ένας κανονικός άνθρωπος (και εγώ) θα καταλάβαινε από την όλη στιχομυθία ότι ο γέρων πατέρας είχε τουλάχιστον ραγίσει κάτι και ότι πρέπει να πάμε τουλάχιστον σε ορθοπεδικό, αν όχι σε νοσοκομείο.
Βέβαια κατά τα λοιπά το πράμα μου είχε βρωμίσει εξ’ αρχής.
1. Έπεσε το πρωί αλλά δε με πήρανε παρά μόνο ώρα που υπολογίζανε ότι θα είμαι κομμωτήριο, το απογευματάκι;
2. Έβαλε τη «δούλα» ενδιάμεσο στην επικοινωνία με την κόρη του; Που οφείλει να κάνει δουλειές χωρίς να έχει γνώμη; Ενώ, αν ήταν ξαπλωμένος, έχει τηλέφωνο ακριβώς δίπλα στο κρεβάτι;
Πηγαίνοντας λοιπόν στο πατρικό μου βρήκα τον πεσμένο γέροντα που δε μπορούσε να περπατήσει καθόλου απ’ τους πόνους, όρθιο, ντυμένο, χτενισμένο, λουτροκοπανισμένο, να παίρνει την πίεση της μάνας μου. Και να έχει την προσδοκία ότι θα τον πάω στον καρδιολόγο του.
Με τα πολλά ανακάλυψα ότι ούτε έπεσε ούτε τίποτα. Απλά πήγε να πέσει , ένιωσε άσχημα και τελικά δεν πήγε να κουρευτεί. Και είπε να χαλάσει το δικό μου κούρεμα. Στον καρδιολόγο αναγκάστηκα να παρκάρω 2 τετράγωνα μακριά και πήγαμε με τα πόδια. Ο οποίος, φυσικά, αφού τον εξέτασε, τον ρώτησε όλο απορία αν δεν το ξέρει ότι έχει καρδιά και κάνει έτσι.
Έκτοτε, στο παραμικρό, δε παραλείπει να γκρινιάξει «εδώ δε βλέπεις που δε μπορώ να περπατήσω;».
Νομίζω ότι πρέπει να του αγοράσω ένα μπαστούνι, μάλλον θα εξαγριωθεί τελείως που τον περνάω για ανίκανο γέρο.

Back on track

Ζηλεύω. Πολύ. Τους ανθρώπους εκείνους που μπορούν να «κόβουν» κάποιον στα πρώτα λεπτά γνωριμίας. Εγώ δε μπορώ. Αφελώς θεωρώ όλους «αθώους μέχρις αποδείξεως του εναντίου». Δηλαδή μέχρι να την κάνουν την λαδιά. Που μπορεί και μέχρι να τη μάθω εγώ τη λαδιά, αν είναι άξιοι και μεγάλοι λαδοπόντικες που ξέρουν να καλύπτουν καλά τα ίχνη τους, μπορεί να έχουν μεσολαβήσει άλλες 10 λαδιές και να μη φτάνει ούτε ολόκληρη η συσκευασία Νεοματ για 27 πλύσεις για να καθαρίσει το σκατό.
Είμαι ελαφρώς ακατάληπτη και γενικόλογη. Γνώρισα έναν τέτοιο λαδοπόντικα προχτές. Ως ξάδελφο νεαρού που βγαίνει με γνωστή μου. Τουλάχιστον έχω καλά ρεφλέξ και προαισθήματα. Και μερικές φορές, αν και δεν το’χω αυτό το «εξ’αρχής κόψιμο» που έλεγα, τουλάχιστον κρατιέμαι μακριά από κακοτοπιές για εντελώς άσχετους και λάθος λόγους. Διότι το παιδί φέρθηκε άψογα στην αρχή σ’εμένα. Ήθελε και να μου δείξει πως δε βαριέται κάποιος τη σχέση του και την ανανεώνει ακόμα και μετά από χρόνια.
Δε σχολίασα αρνητικά, αλλά όλες αυτές οι πολιτικώς ορθές ροματζάδες που άρχισε να πετάει μου κάτσανε βαριές. Ευτυχώς ήτο και ολίγον σιτεμένος (καλά όχι και τόσο αλλά έδειχνε πολύ), κοντός, αλυσιδοχρυσοφέρων (ίου!) και διόλου ο άντρας που με ελκύει σεξουαλικώς, αλλιώς μπορεί και να είχαμε δράματα. Χώρια που άντρας 34 ετών και νορμάλ δεν είναι δυνατόν να ισχυρίζεται ότι δε βαριέται τους γονείς του.
Αλήθεια, πως είναι δυνατόν ένας τύπος (εσάς τους στρέητ ρωτάω) να περιμένει να ρίξει μια ελαφρώς σκεπτόμενη (ελαφρώς λέω, δεν έχω και το Νόμπελ) με τέτοιες αηδίες; Ευτυχώς εμένα μου βρώμισαν αυτά, μετά έμαθα και τ’ άλλα. Ότι τόση ώρα έλεγε πίπες στη γνωστή μου, ότι ο φίλος της πρέπει να πάει στη μάνα του και δε θ’ακολουθήσει και να πάμε οι τρεις μας κάπου. Και μετά που φύγαμε από το μπουζούκι, πάλι τα ίδια έλεγε, αλλά αυτή τη φορά τ’άκουσα κι εγώ. Και το χειρότερο, επειδή έγινε ένα μπέρδεμα στην πληρωμή, βρέθηκε το μαγαζί να πρέπει να επιστρέψει 40 ευρώ στη γνωστή μου. Κι έμαθα ότι αυτός πετάχτηκε σαν τη στραβή τσουτσού στον ξάδερφό του ότι αυτός τα είχε πληρώσει τα 40, πίσω απ'την πλάτη μας.
Το θέμα βέβαια δεν είναι αυτό, το θέμα είναι ότι η άλλη τον είχε «κόψει» απ΄την πρώτη φορά που τον είδε ότι είναι μαλάκας και λαμόγιο και το είχε ήδη πει στον ξάδερφο που βγαίνει και ότι δε θέλει επαφές με δαύτον. Ενώ εγώ τα ζώα μου τ’αργά. Πως το κάνει η πουτάνα*;
Τουλάχιστον έχω αρχίσει και ξαναβρίσκω τη φόρμα μου. Κατάφερα δυο μικρές αθλιότητες. Πρώτον, για να τον αποφύγω, δεν άρχισα τις ευγένειες που δεν νοιώθουν τέτοιοι τρελοί πέφτουλες. Στα ίσια «είσαι πολύ γέρος για μένα, μου αρέσουν οι άντρες από 28 και κάτω**». Και παρ’όλ’αυτά δε πτοήθηκε! Επέμενε να βγούμε για καφέ «σα φίλοι»! Τι φίλοι ρε παπάρα; Με έχεις ξαναδεί και προλάβαμε να γίνουμε φίλοι;
Ε πάρε λοιπόν το κινητό μου με ένα ψηφίο λάθος (και όχι το τελευταίο) μπας και καταλάβεις. Και να μη καταλάβεις δεν έχει σημασία αφού δε πρόκειται να με ξαναδείς.
Το μόνο άσχημο πράγμα που μου έμεινε από την όλη βραδιά είναι μια ελαφρά ευκοιλιότητα. Πρέπει να σταματήσω να φοράω ξώκοιλα τα βράδια.


* με την καλή έννοια πάντα
** επίσης είμαι ψηλή

Θα γίνω μια κότα.

Το αποφάσισα! Και θα ξεκινήσω με το πιο δύσκολο κομμάτι, το μαλλί, πάρ’αυτά. Μιας και έχει παραμακρύνει και αγριέψει, θα το κόψω πολλά μήκη κοντά στους ώμους, ώστε και κοντό να είναι και να έχει και μια τσαχπινιά, μια πουτανιά, ένα κατιτίς. Θα το κάνω και ξανθιά ανταύγεια, να ολοκληρωθώ η γυναίκα.
Δε θα ξανακυκλοφορήσω ΠΟΤΕΣ με φόρμα, ειδικά μετά τα χθεσινοβραδυνά. Το συνηθίζω που και που, ειδικά αν είναι να πάω σε φίλη μου ν’αράξουμε σπίτι. Αλλά έλα που χτες προέκυψε μπουζούκι κι εγώ ήμουν με τη φόρμα…. Από δω και μπρος ούτε μπαλαρίνες ή τζιν θα ξαναβάλω, μόνο γόβες με τακούνι και ντύσιμο στην τρίχα.
Επίσης πρέπει ν’αρχίσω να συχνάζω πιο πολύ σε μπουζούκια. Μήπως και να σταματήσω να βρίζω σα βαρκάρης; …. Αυτό θα το σκεφτώ, είναι πολύ δύσκολο.
Και δε θα ξαναβγώ άβαφη πρωί πρωί στις ρούγες εφτά η ώρα να πάω στη δουλειά. Θα είμαι με τη βλεφαρίδα κάγκελο και το μεηκάπ καμπούκι από την ανατολή ως τη δύση του ηλίου. Με το νύχι θα έχω ένα μικρό πρόβλημα, μιας και δυσκολεύομαι να το διατηρήσω μακρύ και άψογα βαμμένο πάνω από 2 μέρες στη σειρά.
Αυτά είναι τα δύσκολα. Τα υπόλοιπα τα ‘χω. Έτσι κι αλλιώς δυσκολεύομαι ν’ακολουθήσω μα σοβαρή συζήτηση, όχι γιατί είμαι αμόρφωτη και δε κατανοώ υψηλά νοήματα και δεν έχω επιχειρήματα, αλλά επειδή αναγκάζομαι να διακόψω την κάθε κουβέντα καμιά δεκαριά φορές γιατί ξεχνάω/ μπερδεύω τα πρόσωπα και πρέπει να μου εξηγήσουν ποιος είναι ποιος. Όπως στα Αρίων, που είχαμε μια άσχετη συζήτηση και ξαφνικά κάποια πέταξε το όνομα της Ζήνας και κόλλησα: «Αυτή με το μεταλλικό μπούστο;»
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο έτσι κι αλλιώς.
Το άσχημο είναι ότι θα πρέπει να σταματήσω ΤΕΛΕΙΩΣ να βλέπω αστυνομικά, όπως CSI και Law& Order. Θα δώσω μεγαλύτερη έμφαση στο δελτίο ειδήσεων του Σταρ (ωραία), θα βλέπω Θέμο και «Παρουσιάστε» (επίσης ωραία, είναι και ο Ψινάκης εκεί που κάτι μου κάνει) και «Παρατράγουδα» (κάποια πατέντα πρέπει να γίνει με αυτό, δε πιάνω Άλτερ) και «Τιβιτιγκλόν». Με τα μεσημεριανά (Τατιάνα και όποια άλλη) δε ξέρω τι θα κάνω, μιας και δε τα πολυπρολαβαίνω.
Α, και να κόψω τελείως τη λογοτεχνία. Έχω δύσκολο πρόγραμμα αυτό το χειμώνα. Ειλικρινά δε ξέρω αν θα τους πιάσω τους στόχους.

Πάει....

Είμαι απαρηγόρητη.
Πάει ο παρ’ολίγον σύζυγός μου και πατέρας των 13 παιδιών μου. Πάει το καμάρι του μπλογκινγκ, ο πρωταγωνιστής του θεατρικού «Το Κοράκι της θύμησης» που θα παρουσιαζόταν σε πάρκινγκ στην αμερικάνικη ομογένεια, ο χοντρουλός Μάρλον Μπράντο των πουλιών.
Μας αφήνει ο τριχωτός ανθοπώλης Β’, σερβιτόρος σε συνοικιακή πιτσαρία και κρυφός πόθος της Σικιάς. Πάει ο εραστής των γαριδών με φέτα στο φούρνο.
Στην ουσία «νεκρώνεται» το πρώτο μπλογκ που έβαλα στην λίστα συνδέσμων μου, γι’αυτό είμαι και συναισθηματικά συνδεδεμένη μαζί του. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που το άνοιξα το ρημάδι το μαγαζί μου, επειδή είμαι και άσχετη, έπαιρνα τηλέφωνα το "Παπί" να μου πει τι κάνω μετά και τι στον πούτσο ζητά ο μπλόγκερ από μένα, αλλά το "παπί" ήταν μακριά από υπολογιστή, οπόταν πήρα τον Μπιλλζούκ και με βοήθησε.
Από την μαύρη εκείνη ώρα που το έμαθα κλαίω και οδύρομαι ακατάπαυστα και σουρομαδιέμαι σαν βαρυπενθούσα μανιάτισσα. Γιατί τέτοιο βαρύ χτύπημα της μοίρας;
Χρήζω ψυχολογικής υποστήριξης, στοργής, φροντίδας και προδέρμ.
Χρήζω επίσης μερικών σουβλακίων από το Ντερλίσιους για να μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου που τρέμουν.
Χρήζω και μιας περούκας.
Γιατί μας το έκανες αυτό τσουπωτό αγόρι;
Και, κυρίως, από πού θα μαθαίνω εγώ όσα δε μαθαίνω από το έγκυρο δελτίο;
Που μας αφήνεις έρημους και σκότεινους και ανενημέρωτους;
Είμαι τόσο ταραγμένη που έκανα 2 φορές προσπάθεια για σύνδεση γιατί έγραφα λάθος το μέηλ μου!
Άσπλαχνε, νιώθω σαν ορφανή στους 5 (και όχι στους 31) δρόμους.
Και προχωρώ σε απεργία διαμαρτυρίας. Δε θα κάτσω στο μπισκοτάκι μου μέχρι να ξαναρχίσεις να γράφεις κανονικά και τακτικά!
Τέλος!

ΙSO γάμου

Μιας και το θέμα είναι πιο επίκαιρο από φρεσκοτηγανισμένη πατάτα (http://thialena.wordpress.com/), σκέφτομαι τι κουλά λέει ένας παντρεμένος στην περαστική γκόμενα για να του κάτσει.
Π.χ., η γυναίκα μου δε με καταλαβαίνει, νιώθω τόσο μόνος, ο γάμος μου έχει βαλτώσει, δεν είμαι πια ερωτευμένος μαζί της, δε με καυλώνει πια.
Ε χώρισε ρε παπάρα αφού δε σε καταλαβαίνει και ΜΕΤΑ ψάξε να βρει μια που να σε καταλαβαίνει, σε καβλώνει και θα την ερωτευτείς.
Δε χωρίζω για χάρη των παιδιών. Να ξενοπηδήσεις για χάρη των παιδιών θα το κάνεις και αυτό;
Δεν είναι καλή στο κρεβάτι. Αν μετά από τόσα χρόνια δεν της έχεις δείξει πώς να σε ικανοποιεί, τότε κι εσύ εξίσου χάλιας είσαι.
Την παντρεύτηκα για τα λεφτά της.
Τι να πω τώρα; Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ούτε αυτή της αρσενικής πουτάνας. Πόσα θα μου ζητήσεις εμένα;
Την αγαπώ τη γυναίκα μου, δε θέλω να χωρίσω, αλλά άνθρωπος είμαι κι εγώ, δε μπορώ να τρώω κάθε μέρα μπριζόλα. Να σε πάω στα ΜακΝτόναλντς να σε κεράσω ένα τσηζ;
Και εκείνη με κερατώνει! Δηλαδή κρατάτε σκορ στο σπίτι;

Αυτή τη στιγμή δε μπορώ να σκεφτώ άλλες παπαριές. Αλλά όποιος παντρεμένος θέλει είναι ευπρόσδεκτος να πει τη δική του για να του απαντήσω αναλόγως.

Γιατί ΟΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ.

Συμπληρωματικά:
-------------------------------------------
*(πατατούλα)
Θα χωρίσω συντομα! Αμε, μέχρι τα Χριστούγεννα/ το Πάσχα, να τελειώσουν τα παιδιά το σχολείο, μην τους δημιουργήσουμε ψυχικό τραύμα και πάνε μούτσοι στα καράβια, να παντρευτούν τα παιδιά μην αποκτήσουν πάλι ψυχικό τραύμα και μας βγουν πούστηδες/ λεσβίες.
Μένουμε στο ίδιο σπίτι αλλά ο καθένας κάνει την ζωη του. Αυτή το ξέρει; Εσύ τσιγκουνεύεσαι να μετακομίσεις μόνος;
Δεν μπορώ να χωρίσω γιατί έχουμε κοινό ταμείο-δική μας δουλειά. Δλδ μας λέει ότι είναι φτηνιάρης/τσιγκούναρος με περικεφαλαία; Ή ότι η γυναίκα του είναι αρκετά επαγγελματίας για να είναι συνεταίρος σε επιχείρηση αλλά όχι αρκετά ώστε να μπερδεύει το μουνί της με τη μπίζνα; Διότι συστημένη εταιρεία που να επέρχεται λύση σε περίπτωση διαζυγίου δεν υπάρχει νομικά.
Είναι η γυναίκα μου άρρωστη!! Δεν μπορώ να την χωρίσω!! Και πόσα χρόνια τώρα είναι άρρωστη κι εσύ ξενοπηδάς; Είσαι δηλαδή αναίσθητος και το δηλώνεις! Και ποια ακριβώς αρρώστια έχει; Μπορείς να περιγράψεις την αρρώστια 2 φορές;
* (sousou delatroba)
Την παντρεύτηκα γιατί έμεινε έγκυος. Και αυτό έγινε προπολεμικά που δεν υφίστατο απλή αναγνώριση τέκνου δίχως γάμο; Πόσων αιώνων είσαι; Και, φαντάζομαι, δε χωρίζεις για το παιδί...
Όταν την παντρεύτηκα ήμουν μικρός κι ανώριμος. Ακριβώς κα Σουσου, τώρα που ωρίμασε γιατί δε χωρίζει; Γνωρίζω προσωπικά άλλους που χώρισαν σε λιγότερο από χρόνο.
Θα τη διαλύσω αν της ζητήσω διαζύγιο. Ναι, προφανώς το να μη χωράει να περάσει η γυναίκα απ'τις πόρτες δε τη διαλύει. Χώρια που είναι και δαπανηρό να πρέπει ν'αγοράζει κάθε τόσο το βερνίκι με τα κιλά. Μήπως να της στείλω δώρο τρια κιλά της καημένης;

Είμαι λίγο πικρόχολη, το ξέρω, αναγνωρίζω ότι μπορεί ο καθένας ξαφνικά να ερωτευτεί, αλλά οι παντρεμένοι γύρω μου δεν παύουν να με απογοητεύουν....

Με μαλώσανε!!!

Eίχε χτες μια όμορφη μέρα....
Το πρωί ρε. Γιατί μετά γαμήθηκε. Ξύπνησα κι εγώ ορεξάτη απεργούσα και έφτιαξα ένα πλούσιο πρωϊνό. Έκανα ένα ζεστό μπάνιο. Έβαλα για πλύσιμο το κάλυμμα του καναπέ και άρχισα να στεγνώνω τα μαλλιά μου. Αφού ντύθηκα, έριξα τυχαία μια ματιά στο πλυντήριο και φρίκαρα.
Ακριβώς όπως σε κάτι αμερικάνικες ταινίες που βλέπεις τον γκαφατζή που πάει πρώτη φορά να πλύνει στο πλυντήριο και βάζει πιο πολύ απορρυπαντικό και γεμίζει αφρούς το πλυντήριο. Μετά γεμίζει αφρούς και το δωμάτιο, αλλά εγώ το πρόλαβα πιο νωρίς. Άδειασα τον κάδο και ξανάβαλα την πλύση.
Και ξεκίνησα ανέμελη και χαρούμενη τσούκου – τσούκου με το μπαστουνάκι μου, επιβιβάστηκα στην άμαξά μου και ξεκίνησα για τας εξοχάς και συγκεκριμένα για την ειδυλλιακή Αγία Παρασκευή να βρω καινούρια γυαλιά και να πιω το τήλιο μου στον ήλιο.
Αφού μάζεψα και μια φίλη μου στην άμαξα, και με πήγε σε ένα γνωστό της για να κάνω τα καινούρια μου γυαλιά, πήγαμε για το τήλιο που λέγαμε. Αφού ήπιαμε το ρόφημά μας και θάψαμε όλους τους γνωστούς που ήταν για θάψιμο σε απόσταση 500 χλμ., είπαμε να ξεκινήσουμε για το δρόμο της επιστροφής. Αμέσως πριν φύγουμε τσέκαρα το κινητό μου, διότι είχε και φασαρία και μια οικοδομή δίπλα κι εγώ βαριακούω. Καμία κλήση. Χαιρετίσαμε έναν γνωστό της φωτογράφο και μετά επιβιβαστήκαμε στην άμαξα. Ε μετά από δυο λεπτά με πήραν να με μαλώσουν. Οι υπόλοιπες φίλες μου είχαν προλάβει και να με πάρουν τηλέφωνο στο κινητό, και στη δουλειά και να ανησυχήσουν επειδή δεν απαντούσα. Σε μια κλήση! Μόνο.
Αγαπητές μου φίλες, κατανοώ ότι λογικό είναι να ανησυχείτε λίγο αυξημένα μιας και στην ηλικία μας θερίζουν τα εμφράγματα και τα εγκεφαλικά.
Αλλά όχι κι έτσι. Λες και θα με βρίσκανε σε χαντάκι επειδή δεν απάντησα σε μια κλήση.
Mε κάνατε όμως να σκεφτώ το βραδάκι. Ενώ είμαι λέει πρώτη και πανέξυπνη σε πράγματα που δε τα πιάνουν πάντα ή ακριβώς ή πρώτες οι υπόλοιπες, στα υπόλοιπα είμαι γειάσου, ζω σ'ένα παράλληλο σύμπαν. Αυτό περίπου δεν είναι περιγραφή ενός αυτιστικού, με τον τρόπο του, ατόμου; Είμαι λοπόν ένα αυτιστικό!