Αναρωτιέμαι αν έχεις καταλάβει ότι μπορεί να μην είσαι το άτομο που νομίζεις ότι είσαι.
Υπάρχει όριο στο πόσο ωραιοποιημένα βλέπουμε τον εαυτό μας; Μετά από σαράντα χρόνια, πιστοποιημένα δεν υπάρχει.
Κρίνοντας εκ των υστέρων εντοπίζεις τα ψέμματα των άλλων και τα δικά σου λάθη. Ειδικά τα λάθη ταυτότητας και αυτοαναφοράς, αλλά και αντίληψης των άλλων.
Με πειράζει τελικά το ότι έκανα πολύ υπομονή και για πολύν καιρό με την ηλιθιότητα κάποιων ατόμων. Αλλά δε μπορείς να ανέχεσαι την ηλιθιότητα των άλλων για πάντα. Ειδικά όταν πια δεν αυτοπεριορίζονται και σε εκθέτουν. Ή ξεμωραίνονται, αν επιθυμείς να είσαι επιεικής.
Που δεν επιθυμώ.
Για παράδειγμα δε μπορώ να θεωρώ συγκεκριμένο άτομο πια φίλη μου, όταν ντρέπομαι να τη συστήσω σε κόσμο. Γιατί ποιός θα είναι ο επόμενος που θα ακούσει από το στοματάκι της, αντί για χαιρετισμό σε κοινωνική εκδήλωση, με τι τρόπο γαμιέται; Και μιλάμε για άτομο που υποτίθεται ήταν κάποτε στέλεχος σε γνωστή ελληνική τράπεζα.... Φυσικά η τράπεζα δεν υπάρχει πια. Στην υγεία των μεγαλοστελεχών της, που δεν ήξεραν να ξεχωρίσουν το αληθινό χρήμα, από το πλαστικό, το οποίο δεν συγκαταλέγεται στα αληθινά λεφτά....
Όλοι σε κάποιο βαθμό συγκερασμού της πραγματικότητας με την ανάγκη για επιβίωση και προστασία της προσωπικότητας έχουμε πέσει στη λούμπα μιας γνωστικής ασυμφωνίας. Αναπόφευκτο προκειμένου να προστατέψουμε τον εαυτό μας από την πραγματικότητα, ακόμα και αν γνωρίζουμε ότι το κάνουμε. Κι εγώ το κάνω. Συνέχεια. Ειδικά όταν ψωνίζω παπούτσια. Το ξέρω ότι το κάνω αλλά δύσκολα μπορώ το αποφύγω. Ειλικρινά δε θέλω να το αποφύγω.
Άλλο όμως γνωστική ασυμφωνία και άλλο βλακεία. Άλλο κοιτάω παπούτσια αφού έχω αγοράσει τα δικά μου για να αυτοεπιβεβαιώνωμαι ότι πήρα τα καλύτερα και άλλο είμαι χοντρή ανώριμη πενηντάρα και πιστεύω ότι τσακίζω όλες τις εικοσάρες και οι άντρες είναι στα πόδια μου. Για παράδειγμα. Άλλο είναι να έχω καταφέρει να πάρω πτυχίο πανεπιστημίου αλλά είμαι μειωμένης αντίληψης και το αντιλαμβάνονται όλοι, αλλά εγώ , ταυτόχρονα, πιστεύω ότι είμαι einstein. Άλλο έχω βγάλει πανεπιστήμιο αλλά δε μπορώ να μιλήσω σε ανθρώπους σε μια κοινωνική εκδήλωση ή κυκλοφορώ παντού με τους γονείς μου στα σαράντα μου.
Εχω επίσης γεράσει. Δεν ανέχομαι ούτε κάνω πια τα στραβά μάτια στην κοροϊδία και τα ψέμματα. Ως πότε νομίζουν πια οι άλλοι ότι θα ανέχεσαι να κάνουν πως σε ξεγελούν για χάρη της παλιάς φιλίας; Ή μήπως επειδή συγγενέψατε; Τα ψέμματα πρέπει να ξέρεις να τα λες, αλλιώς σε προδίνουν, ειδικά αν λές άλλα τη μια στιγμή στον έναν και άλλα την άλλη στιγμή στον άλλον.
Κοιτώντας πίσω λοιπόν, λυπάμαι που έδωσα χρόνο και βήμα σε ανθρώπους ακούγοντας τη συμβουλή άλλων ανθρώπων να κάνω υπομονή. Κάνοντας υπομονή και δίνοντας και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία από λύπηση, τελικά δε λυπάσαι ούτε σέβεσαι τον εαυτό σου.
Delete ρε! Ό,τι έπρεπε να σας είχα κάνει με την πρώτη, αντί να σας δώσω και την ευκαιρία να το παίζετε και θιγμένοι αποπάνω.
Ούστ!
Υπάρχει όριο στο πόσο ωραιοποιημένα βλέπουμε τον εαυτό μας; Μετά από σαράντα χρόνια, πιστοποιημένα δεν υπάρχει.
Κρίνοντας εκ των υστέρων εντοπίζεις τα ψέμματα των άλλων και τα δικά σου λάθη. Ειδικά τα λάθη ταυτότητας και αυτοαναφοράς, αλλά και αντίληψης των άλλων.
Με πειράζει τελικά το ότι έκανα πολύ υπομονή και για πολύν καιρό με την ηλιθιότητα κάποιων ατόμων. Αλλά δε μπορείς να ανέχεσαι την ηλιθιότητα των άλλων για πάντα. Ειδικά όταν πια δεν αυτοπεριορίζονται και σε εκθέτουν. Ή ξεμωραίνονται, αν επιθυμείς να είσαι επιεικής.
Που δεν επιθυμώ.
Για παράδειγμα δε μπορώ να θεωρώ συγκεκριμένο άτομο πια φίλη μου, όταν ντρέπομαι να τη συστήσω σε κόσμο. Γιατί ποιός θα είναι ο επόμενος που θα ακούσει από το στοματάκι της, αντί για χαιρετισμό σε κοινωνική εκδήλωση, με τι τρόπο γαμιέται; Και μιλάμε για άτομο που υποτίθεται ήταν κάποτε στέλεχος σε γνωστή ελληνική τράπεζα.... Φυσικά η τράπεζα δεν υπάρχει πια. Στην υγεία των μεγαλοστελεχών της, που δεν ήξεραν να ξεχωρίσουν το αληθινό χρήμα, από το πλαστικό, το οποίο δεν συγκαταλέγεται στα αληθινά λεφτά....
Όλοι σε κάποιο βαθμό συγκερασμού της πραγματικότητας με την ανάγκη για επιβίωση και προστασία της προσωπικότητας έχουμε πέσει στη λούμπα μιας γνωστικής ασυμφωνίας. Αναπόφευκτο προκειμένου να προστατέψουμε τον εαυτό μας από την πραγματικότητα, ακόμα και αν γνωρίζουμε ότι το κάνουμε. Κι εγώ το κάνω. Συνέχεια. Ειδικά όταν ψωνίζω παπούτσια. Το ξέρω ότι το κάνω αλλά δύσκολα μπορώ το αποφύγω. Ειλικρινά δε θέλω να το αποφύγω.
Άλλο όμως γνωστική ασυμφωνία και άλλο βλακεία. Άλλο κοιτάω παπούτσια αφού έχω αγοράσει τα δικά μου για να αυτοεπιβεβαιώνωμαι ότι πήρα τα καλύτερα και άλλο είμαι χοντρή ανώριμη πενηντάρα και πιστεύω ότι τσακίζω όλες τις εικοσάρες και οι άντρες είναι στα πόδια μου. Για παράδειγμα. Άλλο είναι να έχω καταφέρει να πάρω πτυχίο πανεπιστημίου αλλά είμαι μειωμένης αντίληψης και το αντιλαμβάνονται όλοι, αλλά εγώ , ταυτόχρονα, πιστεύω ότι είμαι einstein. Άλλο έχω βγάλει πανεπιστήμιο αλλά δε μπορώ να μιλήσω σε ανθρώπους σε μια κοινωνική εκδήλωση ή κυκλοφορώ παντού με τους γονείς μου στα σαράντα μου.
Εχω επίσης γεράσει. Δεν ανέχομαι ούτε κάνω πια τα στραβά μάτια στην κοροϊδία και τα ψέμματα. Ως πότε νομίζουν πια οι άλλοι ότι θα ανέχεσαι να κάνουν πως σε ξεγελούν για χάρη της παλιάς φιλίας; Ή μήπως επειδή συγγενέψατε; Τα ψέμματα πρέπει να ξέρεις να τα λες, αλλιώς σε προδίνουν, ειδικά αν λές άλλα τη μια στιγμή στον έναν και άλλα την άλλη στιγμή στον άλλον.
Κοιτώντας πίσω λοιπόν, λυπάμαι που έδωσα χρόνο και βήμα σε ανθρώπους ακούγοντας τη συμβουλή άλλων ανθρώπων να κάνω υπομονή. Κάνοντας υπομονή και δίνοντας και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη ευκαιρία από λύπηση, τελικά δε λυπάσαι ούτε σέβεσαι τον εαυτό σου.
Delete ρε! Ό,τι έπρεπε να σας είχα κάνει με την πρώτη, αντί να σας δώσω και την ευκαιρία να το παίζετε και θιγμένοι αποπάνω.
Ούστ!
