Διακοπή

Σήμερα υποτίθεται ότι το κτίριο που δουλεύω θα είχε διακοπή ρεύματος από τις 10:00 ως τις 10:30.
Παπάρια. Καθόμασταν και περιμέναμε σαν τους μαλάκες , ανεβοκατεβαίναμε από τις σκάλες μην τυχόν και κλειστούμε στ’ασανσέρ, για να κοπεί τελικά γύρω στις 10:10 και να επανέλθει ούτε τέταρτο αργότερα.
Αίσχος πια! Πάνω που χαρήκαμε ότι θα πάμε καμιά βόλτα, μας γυρίσαν άρον άρον πίσω.
Πού είναι το κράτος; Ούτε τις διακοπές ρεύματος δε μπορείς να εμπιστεύεσαι πια!
Μόνο οι διακοπές του μυαλού είναι συνεχείς και ακατάβλητες.
Όπως οι διακοπές που έχουν στείλει τον εγκέφαλό τους διάφορες γυναίκες, από τη μέση ηλικία και άνω. Εγώ προσωπικά γνωρίζω τρεις που είναι εντελώς ηλίθιες κότες. Δηλαδή έχουν μυαλό κότας (στο μέγεθος). Ξέρω ότι είναι άσχημο αυτό που λέω, ειδικά όταν με τη μια με συνδέει και συγγένεια, αλλά είναι στόκοι! Αγαθές και καλόψυχες αλλά ντουβάρια όρθια και δυστυχώς όχι σιωπηλά ντουβάρια, αλλά λαλίστατα, με ακατάσχετη λογοδιάρροια και γνώμη επί παντός επιστητού. Ειδικά οι αμόρφωτες έτσι; Άρα τα εκτοξευόμενα μαργαριτάρια είναι αμέτρητα και προς πάσα κατεύθυνση.
Εγώ πέρασα ένα μαγευτικό δίωρο με μια από αυτές την Κυριακή που μας πέρασε. ΔΕΝ ήταν επιλογή μου, αλλά όταν κανονίζει η γειτόνισσα να κάνει βίζιτα στους γονείς σου τι να πεις; Εγώ πάντως φρόντισα να «δεχτώ» 2 τηλεφωνήματα, ενός τέταρτο και κοντά μισής ώρας αντίστοιχα, το πρώτο ψεύτικο. Δηλαδή απλά έβαλα το ξυπνητήρι να χτυπήσει και υποκρινόμουν ότι απάντησα και μιλάω. Από δω και πέρα, ως ιδιοκτήτρια του ακινήτου, θα ασκήσω το νόμιμο δικαίωμά μου να μην βλέπω ανθρώπους που δεν επιθυμώ. Όταν δεν είμαι εκεί ας τη δεξιώνονται όσο γουστάρουν.
Αυτό είναι από τα εύκολα. Μόνο μη με ξαναφέρει ο δρόμος μου στην Α΄ Εφορία Αθηνών.
Ακόμα θυμάμαι ένα πρωινό, τότε που δούλευα σ’ένα λογιστικό γραφείο. Είχα πάει να κάνω μια δουλειά στην Α΄ και έπρεπε να κάνω γρήγορα γιατί θα πήγαινα και σε άλλη εφορία μετά. Χαμός και τεράστια ουρά στο γραφείο που ήθελα να μπω. Και χαρτάκια χριστέ μου! Ευτυχώς ένας κυριούλης, εντελώς ξαφνικά αποφάσισε να φύγει και να μου δώσει το χαρτάκι του (είμαι μικρή και χαριτωμένη). Μόλις λοιπόν ήρθε η σειρά μου (και ήρθε πολύ γρήγορα) μια χοντρή γριά άρχισε να ουρλιάζει ότι κλέβω και ότι έχω πάει με χτεσινό χαρτάκι. Αντί να της πω πόσο παλιοχαμούρα είναι, την αγνόησα επιδεικτικά και εξήγησα στην «πορτιέρισσα» με τα χαρτάκια τι έγινε και με άφησε να μπω.
Ε μετά από λίγη ώρα βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή. Έπεσα στον αργό υπάλληλο. Αυτόν που σηκώνει το στιλό να γράψει έναν αριθμό πάνω στο χαρτί που του πας. Κατεβάζει το στιλό (χωρίς να έχει γράψει) και σηκώνει το τηλέφωνο. Παίρνει αργά και βασανιστικά τα νούμερα ένα ένα. Όταν του απαντήσουν (από τρία γραφεία πιο κάτω) ρωτάει που είναι το βιβλίο με τα πρωτόκολλα. Κλείνει το ακουστικό. Σηκώνεται αργά αργά και προχωράει προς το παραδιπλανό ντουλάπι. Αδειάζει το ντουλάπι για να βγάλει ένα τετραδιάκι. Φέρνει το τετραδιάκι. Σηκώνει το στιλό. Γράφει ένα νούμερο στο χαρτί που του έδωσες. Γυρνάει στο ντουλάπι για να βάλει πίσω το τετραδιάκι. Κάθεται. Απλώνει το χέρι στο δίπλα γραφείο και τραβάει ένα έντυπο που πρέπει να συμπληρώσει χειρόγραφα και να σου δώσει. Σηκώνει το στιλό. Χτυπάει το τηλέφωνό του. Κατεβάζει το στιλό.
(σκέφτεσαι αν θα σ’απολύσουν έτσι και τον χαστουκίσεις, γίνει τζέρτζελο και δε γίνει η δουλειά του γραφείου).
Απαντάει στο τηλέφωνο. Μετά από 5 ολόκληρα λεπτά, που τα νιώθεις δευτερόλεπτο – δευτερόλεπτο, κλείνει το τηλέφωνο. Σηκώνει το στιλό. Γράφει τρεις λέξεις. Κατεβάζει το στιλό. Σηκώνεται και πάει στην προϊσταμένη. Εσύ σκέφτεσαι την ανθρωποκτονία.
Μέχρι να γράψει τις πέντε αράδες που χρειάζονταν στο ρημάδι το έντυπο, να το σφραγίσει και υπογράψει και να φύγω, εννοείται ότι η γρια παλιοχαμούρα είχε τελειώσει ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο πριν από μένα και είχε φύγει γελώντας κάτω από τα παχιά και σγουρά μουστάκια της.